Ολοι, μα όλοι, πολιτικοί και μη μιλούν για τη διαφθορά και προτείνουν τρόπους αντιμετώπισής της και ομνύουν στο όνομα της εξυγίανσης. Δηλώσεις, εξαγγελίες, ψήφιση νόμων, επιτροπές αμειβόμενες και μη (υπάρχουν και αυτού του είδους;), εκδηλώσεις πανηγυρικές, μεγάλα λόγια και μηδέν αποτέλεσμα. Τελικά τι συμβαίνει άραγε; Υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό υποκρισία, ζούμε σ’ ένα παραλήρημα ή η διαφθορά έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας; Αν ο καθείς μας κοιτάξει δίπλα του θα δει τη διαφθορά να εκφράζεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και να κραυγάζει για τα αποκτήματά της, τα λάφυρά της.
Στρατιές συμβούλων και παρασυμβούλων εναλλάσσονται, με διάφορες εύηχες ονομασίες, κατακλύζουν δημόσιους χώρους ιδιαίτερα με την ευρεία του όρου έννοια που βαφτίζουν ιδιωτικό τομέα και δίνουν μέσω των προστατών τους το καλό παράδειγμα χρηστής διοίκησης. Ολες αυτές οι τακτοποιήσεις, διευθετήσεις, έχουν τις αλυσιδωτές αντιδράσεις τους κάθετα και οριζόντια και παροτρύνουν σε αντίστοιχες προσπάθειες εύκολου, ανέξοδου πλουτισμού. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν λειτουργούν, όπου υφίστανται, τα υπηρεσιακά, πειθαρχικά συμβούλια, είτε διότι οι δικάζοντες προέρχονται από τον ίδιο χώρο, είτε, το σπουδαιότερο, διότι δεν μπορούν να δικάσουν και να καταδικάσουν φαινόμενα τα οποία είναι γύρω τους, εγγίζοντας ενδεχομένως και τους ίδιους αμέσως ή εμμέσως. Ατιμωρησία, λοιπόν, παντού και οι νόμοι υπάρχουν απλώς για να μας θυμίζουν την αχρήστευσή τους. Κι από κοντά η τηλεόραση, με τον τρόπο της, να επικροτεί τους «επιτυχημένους» που όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε ότι το πόθεν (έσχες) δεν ερευνάται, δεν ελέγχεται. Οι τρόποι διαφυγής άλλωστε από την τσιμπίδα του νόμου είναι πολλοί και αν χρειασθεί θα νομοθετηθούν, έστω με μια τροπολογία της στιγμής.
Αυτή είναι η κατάσταση, απλώς αλλιώς εννοούμε εμείς τη διαφθορά και διαφορετικά οι Ευρωπαίοι που βαθμολογούν τις επιδόσεις μας. Διότι εδώ η διαφθορά δεν είναι νόμιμη ούτε όμως και παράνομη. Απλώς είναι καθεστώς, είναι τρόπος σκέψης, που ΔΥΣΤΥΧΩΣ επεκτείνεται, μεταφέρεται, διαβρώνει και τις επόμενες γενιές. Θέλει πολύ αγώνα, πολλές μάχες για να κερδηθεί ο πόλεμος κατά της διαφθοράς, της διαπλοκής, του εκμαυλισμού συνειδήσεων. Πρωτίστως βούληση απεμπλοκής από το πελατειακό σύστημα της αλληλοεξάρτησης πολιτικών, κοινωνίας.
Κάποιος να τολμήσει προβλέποντας το μέλλον και αποβλέποντας σε οφέλη ηθικά για τον τόπο και όχι στη με κάθε τρόπο επανεκλογή του. Δημιουργώντας σχολή εκπαιδευτών μέσα από την καλλιέργεια μιας άλλης νοοτροπίας απλής, καθαρής, που έκαστος αμείβεται για την προσφερόμενη εργασία του και κάθε παρεκτροπή έχει την κύρωσή της, όπως από τον νόμο προβλέπεται.
* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών