Η μεγάλη μάχη που θα κρίνει το κατά πόσον ο πρωθυπουργός μπορεί να υλοποιήσει όσα εξήγγειλε προχθές θα δοθεί μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Για την ακρίβεια ο πόλεμος έχει αρχίσει και προς το παρόν τον κερδίζει η πτέρυγα που ενδιαφέρεται πρωτίστως για ένα ισχυρό κράτος με πολλές θέσεις για ημετέρους και την υπεράσπιση των «κεκτημένων» των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των διαφόρων συντεχνιών.
Ο κ. Παπανδρέου μιλάει για ένα μεταμοντέρνο κράτος και επιλέγει τη μέθοδο του opengov για να στελεχώσει το κράτος με τους άριστους και όχι απαραίτητα «πράσινους». Στην πράξη, όμως, βλέπουμε κάτι πολύ δυσάρεστο: καίριες θέσεις από τις οποίες θα εξαρτηθούν πολλά, όπως π.χ. οι περιφερειάρχες, να πληρώνονται από κομματικά στελέχη, αποτυχημένους πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ και συνδικαλιστές. Θα μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να δώσουν τη μάχη για να «αλλάξουν όλα» την ώρα που όλοι γνωρίζουν πως είναι προϊόντα του υπάρχοντος συστήματος και στάτους κβο; Η μόνη λογική είναι αυτή που λέει πως βάζω τον παραβάτη να πολεμήσει την παραβατικότητα γιατί ξέρει από μέσα τα «κόλπα»…
Θα έλθει, λοιπόν, η ώρα που όσα είπε ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να υλοποιηθούν. Δηλαδή να μπουν ταμειακές μηχανές στα βενζινάδικα, ηλεκτρονικά ταξίμετρα που βγάζουν αποδείξεις στα ταξί, έλεγχοι σε κυκλώματα λαθρεμπορίας καυσίμων κ.λπ. κ.λπ. Ο κ. Παπανδρέου διαθέτει «τσαγανό», όπως και ορισμένοι εκ των υπουργών που έχουν πλέον την ευθύνη για τέτοια θέματα. Απέναντί τους, όμως, θα βρουν, κατά περίπτωση, επιχειρηματίες με ισχυρές διασυνδέσεις στον Τύπο, το κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα, «μαφίες» που λειτουργούν με την κάλυψη πολιτικών, εκπροσώπους… ευπαθών τάξεων που θα κατακλύσουν τους δρόμους και άλλους πολλούς.
Θα μπορέσει ο κ. Παπανδρέου να πείσει τον κ. Παπουτσή, για παράδειγμα, ότι πρέπει να καταργηθούν τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, που ο ίδιος τα θεωρεί κεκτημένα δικαιώματα; ‘Η θα αλλάξει στάση ο γραμματέας της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είχε δηλώσει ανερυθρίαστα στη Βουλή πως καλή η πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά να μη θίξει ευπαθή… συμφέροντα, όπως αυτά των βενζινοπωλών;
Ο κίνδυνος είναι διπλός. Από τη μια έχουμε μια ομάδα παλαιοκρατιστών, οι οποίοι όταν το κράτος μειώνεται κοιτάζουν να διορίσουν παντού ανθρώπους και συμβούλους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αρχίζουν να βλέπουν τις γνωστές τρεις τράπεζες ως καθαρά κρατικά εργαλεία που θα αγοράζουν ελληνικά ομόλογα κατ’ εντολή ή θα δίνουν δάνεια με μπιλιετάκια όπως παλιά. Πρόκειται για καταστροφική λογική, που δεν έχει τίποτα να κάνει με τα όσα συμβαίνουν εκτός Ελλάδος, όσο και αν κάποιοι τα χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για να ενδυναμώσουν τις εξουσίες τους.
Ο δεύτερος, όμως, και σημαντικότερος κίνδυνος είναι πως τα οράματα Παπανδρέου θα πολτοποιηθούν υπό την πίεση των αγορών από τη μια και του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ από την άλλη. Και τώρα δεν είμαστε όπως παλιά, όσο άδικο και αν είναι αυτό για τη σημερινή κυβέρνηση. Γιατί παλαιότερα ο κ. Αλογοσκούφης μπορεί να υποσχόταν πράγματα με τη σχετική βεβαιότητα ότι δεν θα γίνουν ποτέ γιατί θα υπήρχαν αντιδράσεις. Τώρα θα έχουμε καμιά δεκαριά Γερμανούς, Βέλγους, Αμερικανούς κ.ά. εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΔΝΤ και των οίκων αξιολόγησης πάνω από το κεφάλι μας να ρωτούν κάθε τρίμηνο «ωραίο εκείνο που είπατε για περικοπή επιδομάτων.
Μας δείχνετε και τα σχετικά πραγματικά νούμερα κατά υπουργείο και φορέα παρακαλούμε;». Μπρος η Moody’s λοιπόν και πίσω ο Παπουτσής…