«Επιτέλους! Αυτό θα πει αληθινό θέατρο!» Η διαπίστωση βγήκε αυθόρμητα από τη θεατρόφιλη συντροφιά στην «πρεμιέρα» της «Εντα Γκάμπλερ» του Ιψεν που παίζεται στην Αίθουσα «Λήδα Τασοπούλου» στο «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου! Το σκηνικό (του Γιώργου Πάτσα), εσωτερικό αρχοντικού σπιτιού -σαλόνι και γραφείο- κάπου στη Νορβηγία στην εποχή που έζησε ο Ερρίκος Ιψεν, τέλη του 19ου αιώνα, ελλειπτικό στη σχεδίαση, με ενδεικτικά έπιπλα εποχής, έβαζε τον θεατή στο κλίμα του έργου. Ευμάρεια, τάξη και σιωπή βασιλεύει. Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ο ήλιος. Είναι πρωί και στη σκηνή μπαίνει η ηλικιωμένη θεία του οικοδεσπότη Τέσμαν, η δεσποινίς Γιούλε Τέσμαν, την οποία παίζει αριστοτεχνικά, με γλυκύτητα και διορατικότητα, η βραβευμένη με το Βραβείο Κοτοπούλη ηθοποιός Ολγα Τουρνάκη, «ατού» της παράστασης που σκηνοθέτησε, με ευαισθησία και πολύτιμη γνώση της ανθρώπινης ψυχής, ιδίως της γυναικείας, ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, ακαδημαϊκός και καθηγητής που μέσα από το Αμφι-Θέατρο δίνει, καθημερινά, μάχη για αυθεντικό θέατρο, ελληνικό ή ξένο.
Ο αρχιμουσικός, διευθυντής Ορχήστρας Αντίοχος Ευαγγελάτος ήταν πατέρας του, η μητέρα του έπαιζε άρπα, τα παιδιά του, με την αξέχαστη πρωταγωνίστρια του Αμφι-Θεάτρου Λήδα Τασοπούλου που έφυγε πρόωρα, η Χριστίνα, σκηνοθέτις και ο Αντίοχος, με σπουδές δημοσιογραφίας, ανήκουν στην τρίτη γενιά καλλιτεχνών. Το Αμφι-Θέατρο ιδρύθηκε το 1975, το 2010 συμπληρώνει 35 χρόνια καλλιτεχνικής δραστηριότητας που θα τη ζήλευε, σε πολλά σημεία, το Εθνικό Θέατρο. Είναι άλλωστε το πρώτο, και το μόνο, ελληνικό θέατρο που έλαβε μέρος σε διεθνή Φεστιβάλ, όχι μόνο με γνωστά έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αλλά και με έργα της μεσαιωνικής, αναγεννησιακής και μετα-αναγεννησιακής ελληνικής λογοτεχνίας. Χαρακτηριστικά, ας σημειωθεί πως το ανέβασμα της «Εντα Γκάμπλερ» είναι το 92ο έργο στα 34 χρόνια της λειτουργίας του! Αυτά και άλλα πολλά στοιχεία περιλαμβάνονται στο πραγματικά εξαιρετικό πρόγραμμα της νέας του παράστασης που ξεκινά στη χρονιά που τελειώνει και που συνεχίζεται στη νέα που αρχίζει. Θα ‘ναι πραγματικός σταθμός αυτή η παράσταση της «Εντα Γκάμπλερ», με τη νέα σκηνοθετική ματιά και ιδίως, τη νέα εκπληκτική, σε ρέουσα νεοελληνική γλώσσα, με γνήσια θεατρικότητα, μετάφραση που έκανε ο Σπύρος Ευαγγελάτος, βασιζόμενος στις δύο γερμανικές μεταφράσεις που είχε εγκρίνει ο ίδιος ο Henrik Ibsen (1828-1906). Πρέπει να βρει καιρό ο υπουργός Πολιτισμού κ. Παύλος Γερουλάνος να ‘ρθει με τη σύζυγό του να δουν αυτή την «Εντα Γκάμπλερ» που την υποδύεται η Μαρίνα Ασλάνογλου, απόφοιτος της Σχολής Κουν, που είναι κοντά στην ηλικία της ηρωίδας, για την οποία ο Ιψεν απαιτούσε να είναι 29 ετών. Αλλιώς δεν εξηγείται το τέλος που επιφυλάσσει στον εαυτό της, κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους μιας ζωής που δεν έχει να της προσφέρει παρά μόνο «Πλήξη, αφόρητη πλήξη», όπως κραυγάζει σε δραματική κορύφωση της πλοκής. Αλλά και όλοι οι άλλοι ρόλοι παίζονται από νέους ηθοποιούς, απόφοιτους δραματικών σχολών, με πανεπιστημιακά πτυχία και σπουδές σε μουσική, χορό, τραγούδι. Είναι η νέα γενιά που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική σκηνή για να κρατηθεί στο ύψος της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς στον ρόλο του «βιβλιοπόντικα» – διδάκτορος που ποντάρει στον διορισμό, ο Νικόλας Παπαγιάννης ως συγγραφέας ανερμάτιστος, ο Σωτήρης Τσακομίδης ως υλιστής πάρεδρος Μπρακ, η Μαριάνθη Κυρίου, η άτυχη κυρία Ελβστεντ, εύκολο θύμα για την Εντα, η Πόπη Λυμπεροπούλου, γλυκιά παρουσία σε μικρό, αλλά με τη σημασία του ρόλο. Και φυσικά, με την πείρα της και την ακτινοβολία της η Ολγα Τουρνάκη πλαισιώνει την Εντα Γκάμπλερ της Μαρίνας Ασλάνογλου, που χτίζει με δύναμη και αποφασιστικότητα τον κεντρικό ρόλο, με λόγο και σιωπές και με άνεση πάνω στη σκηνή. Περισσότερη προσοχή στις αποχρώσεις και μεταπτώσεις του δαιμονικού ρόλου θα πλούταιναν την ευαίσθητη ερμηνεία της. Μεγάλη η συμβολή του σκηνοθέτη Ευαγγελάτου στη διδασκαλία των ρόλων που μας μεταφέρουν στη Νορβηγία μιας εποχής όχι και τόσο μακρινής. Οποιος θέλει να δει αληθινό θέατρο, με πλοκή, δομή χαρακτήρων, υψηλή σκηνοθετική αντίληψη σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, με ολόγυρα την ιστορία του ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟΥ (που πρέπει, καλό μας ΥΠΠΟ, να ενισχυθεί για να μπορέσει να συνεχίσει) ας σπεύσει στην Πλάκα, στην Αδριανού 111, εκεί όπου ανάβουν -για πόσο καιρό ακόμη;- τα φώτα της θεατρικής τέχνης και παράδοσης!
ΥΓ.: Η μετάφραση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, που είναι σεμνός και ανυποχώρητος, έτοιμος για θυσίες, θιασάρχης, υποδειγματικός θεατράνθρωπος, περιλαμβάνεται αυτούσια στο συλλεκτικό πρόγραμμα του Αμφι-Θεάτρου – τόπου πανταχόθεν περισκοπούμενου.