Πρώτη του νέου χρόνου και δεν αρμόζει να ξεκινήσουμε με γκρίνιες. Ομως, ειλικρινά, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, για την ακρίβεια δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου, το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε (και αυτή) με βαρύγδουπες δηλώσεις και φιλόδοξα σχέδια, πλην όμως πάτησε με χαρακτηριστική ευκολία μέσα στις πρώτες εκατό μέρες της μια μπανανόφλουδα: μιλώ για το φιάσκο με τα τέλη κυκλοφορίας, το οποίο επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο κύριος πρωθυπουργός.
Η όλη ιστορία μου έφερε στον νου την περίφημη (προεκλογική) δήλωση του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, ότι φιλοδοξία του είναι να μετατρέψει την «Ελλάδα σε Δανία του Νότου». Δεν ξέρω αν βρέθηκε ο κύριος πρωθυπουργός σε κάποια από τις ΔΟΥ αυτές τις μέρες, όπου επιβεβαιώθηκε, για μια ακόμη φορά, ότι «εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε». Επειδή ο κύριος πρωθυπουργός γνωρίζει έξοχα αγγλικά, ειδικά εκείνα των Ηνωμένων Πολιτειών, ταιριάζει εδώ το εξής ερώτημα: What where they thinking? Κοινώς: μα τι στο καλό είχαν μέσα στο κεφάλι τους τα στελέχη του όταν σκέφτηκαν να εισαγάγουν αυτό το μέτρο;
Ηθελαν να μαζέψουν χρήματα όπως όπως; (Το πιθανότερο.) Ηθελαν να ασκήσουν «πράσινη» πολιτική; (Θα αρχίσω να κυλιέμαι στο πάτωμα από τα γέλια.) Ηθελαν μήπως να δώσουν κίνητρα στον πολίτη να αλλάξει αυτοκίνητο; Μα με τι λεφτά; Με αυτά που του πήρε η νέα κυβέρνηση; Τέτοιος πανικός λοιπόν; Οχι τίποτε άλλο, ας μην κατηγορούμε για όλα τα δεινά το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Αφήστε που δεν νομίζω ότι το δανέζικο κράτος συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στον μέσο πολίτη. Διότι δεν είναι απλώς ξεδιάντροπα ανήθικο, αλλά είναι και εντελώς λάθος – ειδικά όταν κανείς μετράει τέτοια ποσά: ένας κύριος στην ατελείωτη ουρά για κατάθεση πινακίδων στη ΔΟΥ της Γλυφάδας μού έλεγε ότι πρέπει να πληρώσει 860 ευρώ για ένα αυτοκίνητο, ενώ ένας φίλος πλήρωσε ήδη γύρω στα 600 ευρώ.
Το να δοκιμάσει κάτι μια κυβέρνηση και να αποτύχει είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ειδικά αν, παρά τον σοβαρό σχεδιασμό και τον τολμηρό χαρακτήρα ενός μέτρου, τελικά αποδειχθεί ότι το μέτρο αυτό δεν λειτουργεί. Εδώ όμως πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα προχειρότητας και -το χειρότερο- ληστρικής διάθεσης εκ μέρους του κράτους προκειμένου να μαζέψει όπως μπορεί, ό, τι μπορεί. Το «εδώ είναι Μπαλκάνια» δεν αφορά πάντως τόσο τη συμπεριφορά των υπαλλήλων των ΔΟΥ και των εκνευρισμένων πολιτών – αφορά πρωτίστως την ίδια τη νοοτροπία της κυβέρνησης, τουλάχιστον επί του συγκεκριμένου. Διότι όλη αυτή η λίγο αστεία αλλά και εξωφρενική υπόθεση ήταν ένα βήμα πίσω, ειδικά από μια νέα ομάδα κυβερνώντων την οποία εμπιστεύθηκαν πρόσφατα πολλοί από όλους εμάς. Πώς θα ζητήσει από τον κόσμο να «βάλει πλάτη» και να πράξει θυσίες εν όψει της οικονομικής κρίσης; Γιατί να το κάνει ο απλός πολίτης και ποιους ακριβώς να εμπιστευθεί; Είναι μακρύς ο δρόμος μέχρι τη Δανία.