Στη συνέντευξη Τύπου των εκατό ημερών, ο πρωθυπουργός καταλόγισε στον Αντώνη Σαμαρά «ακροδεξιά στάση» στο ζήτημα του νομοσχεδίου για την απονομή ιθαγενείας στα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. «Δεν μπορείς να στερείς το δικαίωμα να γίνονται Ελληνες πολίτες τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα και πηγαίνουν σχολείο στην Ελλάδα», ήταν τα λόγια του. Εχει δίκιο ο Γιώργος Παπανδρέου ως προς τη γενική θέση του επί του ζητήματος. Εχει άδικο, όμως, όταν κατηγορεί τον πρόεδρο της Ν.Δ. για «ακροδεξιά στάση». Διότι αρκεί να διαβάσει κάποιος προσεκτικά την πλήρη δήλωση του Α. Σαμαρά και θα καταλάβει ότι, επί της ουσίας, η θέση του ελάχιστα διαφέρει από εκείνη της κυβέρνησης.
Στη δήλωση της 11ης του μηνός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προαγγέλλει ότι το κόμμα του θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης και εκθέτει διά μακρών τους λόγους που τον οδηγούν στη συγκεκριμένη στάση. Λέει όμως και το εξής: «Σεβόμαστε, βέβαια, τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα. Αυτά θα παίρνουν με αίτησή τους ιθαγένεια, όταν ενηλικιώνονται και εφ’ όσον έχουν ολοκληρώσει τουλάχιστον την εννεάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Προϋπόθεση που πιστοποιεί τη συμμετοχή τους στην ελληνική παιδεία. Αυτό, άλλωστε, προβλέπει και η νομοθεσία μιας σειράς ευρωπαϊκών χωρών με διάφορες παραλλαγές».
Να διευκρινισθεί, κατ’ αρχάς, ότι ως ιθαγένεια νοείται η ιδιότητα του μέλους ενός λαού και ότι, ώς τώρα, η απονομή της ελληνικής ιθαγενείας σε αλλογενείς ήταν μια εξόχως δύσκολη υπόθεση. Η πρόθεση της κυβέρνησης να διευκολύνει, υπό προϋποθέσεις, την απονομή της είναι στάση γενναία και ορθή. (Οι προϋποθέσεις, βέβαια, σηκώνουν συζήτηση. Λόγου χάριν, η προϋπόθεση μόνον τριών ετών εκπαίδευσης δεν επαρκεί και μάλλον θα επιφέρει αύξηση της σχολικής διαρροής…). Ομως την ίδια ακριβώς πρόθεση έχει και ο Σαμαράς· και την διατυπώνει με τον κατά το δυνατόν σαφέστερο τρόπο: Θα παίρνουν την ιθαγένεια στα 18 τους, με την προϋπόθεση να έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση. Με το νομοσχέδιο διαφωνεί, όχι επί της αρχής με την απονομή της ιθαγενείας. Επομένως, σε τι διαφέρει ουσιαστικά η στάση του ώστε να χαρακτηρίζεται «ακροδεξιά», εγώ δεν το καταλαβαίνω.
Θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς στον Σαμαρά ότι, ενώ συμφωνεί με το μέτρο όσον αφορά τα γεννημένα στην Ελλάδα παιδιά, αποκλείει, λ.χ., εκείνα που ήλθαν με τους γονείς τους σε ηλικία ενός, δύο ή τριών ετών (γιατί όχι και περισσότερο;) και τα οποία μάλιστα ενδέχεται να έχουν αποκτήσει πολύ υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο από εκείνο που παρέχει η εννεάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Μπορεί επίσης να του προσάψει ότι δεν τόνισε όσο θα έπρεπε τη σημασία της πλήρους αναγνώρισης αυτών των παιδιών, ενώ αντιθέτως -για λόγους προφανούς πολιτικής σκοπιμότητος- υπερέβαλε τους φόβους του για την εθνική ταυτότητα. Ακροδεξιά, όμως, η στάση του δεν είναι! Θα ήταν, εφόσον δεν καταδεχόταν να συζητήσει την αλλαγή του καθεστώτος για την απονομή ιθαγενείας, όπως κάνει ο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη. Φαίνεται όμως ότι η κυβέρνηση, αντί να βαράει τον γάιδαρο, προτιμά να βαράει το σαμάρι ή, εν προκειμένω, τον Σαμαρά.
Απολύτως ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των παιδιών που αφορά η συζήτηση δεν υπάρχουν. Το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης (ΙΠΟΔΕ) υπολογίζει τον αριθμό τους -περιλαμβανομένων και εκείνων που ήλθαν σε μικρή ηλικία και φοίτησαν σε ελληνικά σχολεία- περί τις 250 χιλιάδες. Οι μετανάστες που κάποτε διακινδύνευσαν το παρόν τους για να έλθουν στην Ελλάδα, το έκαναν για την προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος. Το μέλλον, για όλους τους ανθρώπους, προσωποποιείται πάντα στα παιδιά. Αν θέλουμε να εντάξουμε τους ανθρώπους αυτούς στην κοινωνία μας, να τους βάλουμε σε μια διαδικασία προσαρμογής και ενσωμάτωσης, είναι απαραίτητο να κερδίσουμε τα παιδιά τους. Για τον λόγο αυτόν, θα ήταν ευχής έργο αν ο μεν Σαμαράς έδειχνε λίγο περισσότερο θάρρος στην υπεράσπιση της θέσης του, ο δε Παπανδρέου λίγο περισσότερη γενναιοφροσύνη στην αναγνώριση των θέσεων του αντιπάλου, αφού επί της ουσίας οι δυο τους δεν διαφωνούν. Αν το κάνουν, θα είναι προς όφελος και του δικού μας μέλλοντος, όχι μόνον των ξένων.
Και οικολόγος και επιμελής
Στο πρώτο ταξίδι που έκανε ως πρωθυπουργός -στον εξωτικό Αγιο Δομίνικο, για τη διάσκεψη σχετικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη- ο Γιώργος εντυπωσίασε με την επιμέλειά του. Μέλη της γερμανικής αντιπροσωπείας πλησίασαν πρόσωπο που μετείχε της ελληνικής αποστολής και το συνεχάρησαν, επειδή και τις τρεις ημέρες της διάσκεψης ο Γιώργος παρακολούθησε όλες τις ομιλίες, κρατώντας μάλιστα και σημειώσεις! (Αντιλαμβάνεσθε, συνεπώς, ότι η κατάσταση είναι σοβαρότερη από όσο νομίζαμε…)
Επανόρθωση
Η κυρία Αίγλη Μπαλαμπάτση δεν είναι διορισμένη στο Δ.Σ. του ΟΤΕ, όπως εσφαλμένως έγραψα στη στήλη της περασμένης Παρασκευής, αλλά στο Δ.Σ. του ΕΟΤ. Πάντως, είτε επρόκειτο για τον ΕΟΤ, τον ΟΕΤ ή τον ΕΤΟ (μην αμφιβάλλετε ότι κάπου στο χάος του ελληνικού Δημοσίου θα υπάρχουν και αυτοί οι οργανισμοί…), το λάθος δεν μειώνει την αίγλη της κυρίας Μπαλαμπάτση ούτε όμως αλλάζει την ουσία του σχολίου: Η υπεύθυνη της προσωπικής ιστοσελίδας του Γιώργου είναι διορισμένη στη διοίκηση οργανισμού του Δημοσίου και συγχρόνως διατηρεί τον ρόλο της στον κομματικό μηχανισμό. Αυτό εννοούσε ο Γιώργος, όταν διαλαλούσε τον χωρισμό κράτους και κόμματος;
Πρώτη θέση
Εδώ και μερικά χρόνια είχε καταργηθεί η έκδοση αεροπορικών εισιτηρίων πρώτης θέσης για τις αεροπορικές μετακινήσεις των πρέσβεων. Την επανέφερε ο Δόκτωρ Δημήτριος Δρούτσας. Προφανώς, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών αντιλαμβάνεται τη σχετική δαπάνη ως παραγωγική και, ως εκ τούτου, συμβάλλουσα στην προσπάθεια αναθέρμανσης της οικονομίας. Αν είναι έτσι, φοβάμαι ότι ο Δόκτωρ Δρούτσας χρειάζεται απαραιτήτως και ένα τρίτο διδακτορικό, στην οικονομία…