Θα φανεί παράδοξο αλλά εκείνο που με ανησύχησε στην τελευταία ομιλία του πρωθυπουργού ήταν ότι απέδωσε στα ΜΜΕ τις δυσμενείς εντυπώσεις, οι οποίες έχουν προκληθεί, με τη συμπλήρωση των πρώτων 100 ημερών της κυβερνήσεώς του. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται επί μακρόν στην εξουσία, όταν έχει υποστεί μεγάλη φθορά από λάθη και παραλείψεις, όταν διαπιστώνει πως η ήττα στις εκλογές είναι αναπότρεπτη. Τούτο π.χ. έπραξε η Ν.Δ. μετά 5ετή διακυβέρνηση, επικαλούμενη μεθοδευμένη υπονόμευση από ξένα και ημεδαπά κέντρα. Φυσικά αυτή η δαιμονοποίηση κάθε άλλο παρά επιβεβαιώθηκε στο τέλος, όταν ο κ. Καραμανλής στην ουσία παρέδωσε την εξουσία, διακηρύσσοντας προεκλογικά το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Αντίθετα πιστοποιήθηκε ότι οι κυβερνήσεις της Ν. Δ. υπήρξαν ανίκανες να αντιληφθούν τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων, που εκλήθησαν να αντιμετωπίσουν και να αντιδράσουν ανάλογα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μόλις τρεις μήνες στην εξουσία. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις διατηρεί το προβάδισμα των δέκα μονάδων και φυσικά ουδείς μπορεί να προδιαγράψει την ήττα της στις επόμενες εκλογές. Ακόμη και να υπήρχαν δόλιοι υπονομευτές, θα δείλιαζαν να θέσουν από τώρα σε λειτουργία τα σκοτεινά τους σχέδια. Πού οφείλεται, λοιπόν, η στοχοποίηση των ΜΜΕ από τον κ. Παπανδρέου; Κατά μία εκδοχή ο πρωθυπουργός και πολλοί συνεργάτες του βρίσκονται ακόμη υπό την επήρεια της μεγάλης εκλογικής τους νίκης. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες λήγουν τη νύκτα των εκλογών· πως από την επομένη η λαϊκή εντολή τίθεται υπό δοκιμασία και έλεγχο.
Ετσι οι κυβερνώντες συγχέουν όχι μόνον την κριτική, αλλά και την απλή αναγραφή (!) δυσμενών ειδήσεων, με την υπονόμευση. Βάσει της λογικής αυτής οι πολίτες δεν θα ‘πρεπε να πληροφορούνται τις διαφωνίες υπουργών, τις νομοθετικές παλινωδίες, τις αντικρουόμενες γραμμές, που έχουν αδρανοποιήσει την κυβέρνηση. Ή καλύτερα θα ‘πρεπε να παραπληροφορούνται, με την αποδοχή από τα ΜΜΕ της «μόνης αλήθειας». Την οποία εκφράζουν οι «διευκρινίσεις» της κ. Κατσέλη, οι «διαψεύσεις» του κ. Παπουτσή και οι «σιωπές» του κ. Πάγκαλου…
Η δεύτερη εκδοχή είναι και η δυσμενέστερη. Ενδεχομένως, λοιπόν, ο κ. Παπανδρέου και οι στενοί του συνεργάτες, όπως συνέβη και επί περιόδου Ν. Δ., να μην μπορούν να αντιληφθούν τις πραγματικές διαστάσεις και την κρισιμότητα των προβλημάτων, που εκλήθησαν να αντιμετωπίσουν. Η εκδοχή αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι -μέχρι σήμερα- το Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για να διορθώσει λάθη, δυσλειτουργίες και διχοστασίες στην κυβερνητική λειτουργία. Αν, τέλος, ισχύει η δεύτερη εκδοχή, ας προστεθεί πως ελλοχεύει και ένα άλλο «απαλλακτικό βούλευμα», έναντι της κυβερνητικής ευθύνης για το μέλλον της χώρας. Είναι η συνωμοσία της «δεξιάς των Βρυξελλών», εναντίον της «σοσιαλιστικής Ελλάδας».
Δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι τη θεωρία αυτή έσπευσε πρώτος να υιοθετήσει ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης, προκαταγγέλλοντας τους «οικονομικούς τρομοκράτες των Βρυξελλών». Γνωρίζοντας όλοι την πολιτική διαδρομή του προσώπου και τις «πολυσυλλεκτικές» βλέψεις του στις δημοτικές εκλογές, το λογικό ήταν ή να τον αγνοήσουμε ή να τον χλευάσουμε. Δεν το πράξαμε διότι η δήλωση αυτή, εκφράζοντας στο έπακρον τον λαϊκισμό και την πατριωτική μιζέρια τού «για όλα φταίνε οι ξένοι», έχει πολλούς αποδέκτες. Και το χειρότερο, υποστηρικτές στο κόμμα που μας κυβερνά…