Με φωτορομάντζο έμοιαζε τη Δευτέρα η οθόνη του «Super Star». Τρία παράθυρα, πέντε τίτλοι: «Ζωντανά η Τζούλια», «Ζωντανά ο πατέρας της Τζούλιας», «Ζωντανά ο Ψωμόπουλος», «Πατέρας: κόρη μου, γύρνα σπίτι», «Πατέρα μου, με διασύρεις» και «Ψωμόπουλος: Μιλάω με τους γονείς σου». Στο ένα παράθυρο η παρουσιάστρια Χριστίνα Λαμπίρη, στο άλλο «λάιβ» η αοιδός Τζούλια, στο τρίτο η φωτογραφία του πρώην της Τζούλιας. Οικογενειακό, μοντελικό, αισθηματικό ήταν το δράμα; Δεν έχει σημασία, αφού τελικά στην οθόνη εμφανίστηκε η φράση: «Λύνουν τις διαφορές τους για πρώτη φορά στο Star».
Στην τηλεοπτική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αφού το Star κατόρθωσε να συμφιλιώσει Τζούλια, πατέρα Τζούλιας και πρώην Τζούλιας, γιατί να μη συντονίσει και τον κοινωνικό διάλογο για το αγροτικό ζήτημα; Ηδη έγινε το πρώτο βήμα με τη δημοσιογραφική αποστολή της Πετρούλας σε ένα μπλόκο στα όρια Βοιωτίας και Φθιώτιδας. Εκεί η σέξι παρουσιάστρια χαριεντίστηκε με τους αγρότες («τι ωραία πράσινα ματάκια έχεις, αγρότη μου») και σκαρφάλωσε με αισθησιακές κινήσεις σε ένα τρακτέρ. Φαίνεται ότι, εκτός από την κόπωση, τη διάσπαση ή την καταστολή, υπάρχει και μια άλλη μέθοδος για την εκτόνωση των ανεπιθύμητων κινητοποιήσεων: η γελοιοποίηση.
Παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις, το γελοίο γιγαντώνεται στην τηλεόραση. Και το γελοίο, ιδίως όταν φοράει το ένδυμα του καθωσπρεπισμού και αποφεύγει τα «κακά λόγια», βρίσκεται κάτω από το ραντάρ του ΕΣΡ, που πρόσφατα επέβαλε πρόστιμα 50.000 και 20.000 ευρώ, αντίστοιχα, στο «4» του Χριστόφορου Παρακαλιάτη (Μega) και στο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» (Alpha). Ωστόσο, οι μη κόσμιες λέξεις που ακούστηκαν στις δύο εκπομπές ωχριούν μπροστά στην επιθετικότητα των λέξεων που ακούγονται στην καθημερινή ζωή και, κυρίως, μπροστά στην ωμότητα των εικόνων που βλέπουμε «λάιβ» στην Ομόνοια και σε πολλούς δρόμους της Αθήνας. Το «4» είναι το πιο προσεγμένο ελληνικό σίριαλ της φετινής σεζόν, μιας σεζόν τρομακτικά δύσκολης για τις εγχώριες παραγωγές. Ετσι, για να αποφύγουν τις κακοτοπιές, τα κανάλια θα πρέπει να στραφούν στα φτηνά εισαγόμενα ριάλιτι και τάλεντ σόου ώστε παντού να επικρατήσει το τρίπτυχο «Τάξη, Πλήξη, Ηθική».
Κριτήριο της «καταλληλότητας» μιας εκπομπής δεν είναι το είδος των λέξεων που περιέχει, αλλά η δημιουργικότητα με την οποία αυτές χρησιμοποιούνται. Η επανάληψη, η ευκολία, η επανάπαυση, τα στερεότυπα: αυτά συνήθως οδηγούν στην «υποβάθμιση προγράμματος» και όχι η σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου, ακόμα και αν αυτή δεν είναι πάντα καλαίσθητη. Οσο για το πολιτικό κήρυγμά του, για το οποίο αρκετοί τον επικρίνουν, τουλάχιστον το διακρίνει η φαντασία, κάτι που δεν ισχύει για το μονότονο και μονοφωνικό πολιτικό κήρυγμα στο οποίο καθημερινά επιδίδονται, μέσω τηλεόρασης, αρκετοί δημοσιογράφοι και σχολιαστές που μάλλον δεν διαθέτουν το ταλέντο του κ. Λαζόπουλου. Ας συγκρίνει ο τηλεθεατής ανάμεσα σε διαφορετικά είδη κηρύγματος.