ARAB ΝΕWS
Οι επιλογές Ομπάμα
Το έργο του Ομπάμα είναι σκληρό. Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει τους στόχους του και να γίνει όμηρος των συμβούλων του. Αν αφήσει να του συμβεί κάτι τέτοιο, ο Αμερικανός πρόεδρος θα αναδειχθεί στον πλέον αδύναμο πρόεδρο στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ. Η αδυναμία του δεν θα προέλθει από την αναποφασιστικότητά του -παρότι είναι ένας σημαντικός παράγοντας- αλλά από το γεγονός ότι θα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τις συμβουλές των στενών συνεργατών του. Θα χάσει τη δυναμική που τον οδήγησε πριν από ένα χρόνο στον Λευκό Οίκο. Το ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής ήττας στο Αφγανιστάν θα προσθέσει στην όλη εικόνα σωρεία αναποδιών, παραπτωμάτων και περιπετειών. Η επιδείνωση του κλίματος στο Ιράκ θα καθυστερήσει την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη χώρα, την οποία οι ΗΠΑ κατέστρεψαν και κατασπάραξαν. Ο Ομπάμα έχει κάποιες επιλογές, αλλά οποιαδήποτε επιλέξει, θα υποφέρει. Η διαφορά είναι ότι μπορεί να μείνει πιστός στις δεσμεύσεις του και στον κόσμο που τον χειροκρότησε ή να αποσυρθεί και να δώσει το τιμόνι στους… ειδικούς. Θα έπρεπε να έχει διδαχτεί πολλά από την οκταετία Μπους.
ΤΗΕ NEW YORK ΤΙΜΕS
Το σχέδιο Καρζάι
Οσοι Ταλιμπάν κι αν εξοντωθούν το πρόβλημα παραμένει, κι αν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να τερματιστεί η εξέγερση, η κυβέρνηση του Αφγανιστάν θα πρέπει να πείσει έναν μεγάλο αριθμό μαχητών να καταθέσουν τα όπλα. Κατά τη διάρκεια διεθνούς συνόδου στο Λονδίνο, ο πρόεδρος Καρζάι αναμενόταν να αποκαλύψει σχέδιο που θα οδηγούσε το μετριοπαθές σκέλος των Ταλιμπάν να εγκαταλείψει τον αγώνα στα βουνά. Οποιοδήποτε σχέδιο, όμως, θα χρειαστεί οικονομική ενίσχυση. Το κόστος αναμένεται να ξεπεράσει το ένα δισ. δολάρια για την εξεύρεση θέσεων εργασίας, αλλά και την παροχή ασφάλειας για όσους Ταλιμπάν λιποτακτήσουν από τις τάξεις τους. Οι σύμμαχοι, οι οποίοι δεν θέλουν να στείλουν περισσότερα στρατεύματα, θα πρέπει να δεσμευτούν σε χρήματα. Τα χρήματα, όμως, δεν είναι αρκετά. Η κυβέρνηση θα πρέπει να πείσει τους Ταλιμπάν που θα συμβιβαστούν ότι θα τύχουν πολιτικής προστασίας και ότι θα αποκτήσουν λόγο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η πρωτοβουλία θα πέσει στο κενό αν οι πρώτοι Ταλιμπάν που θα λιποτακτήσουν, δολοφονηθούν από τους παλιούς συντρόφους τους.
DW
Η μάχη της Υεμένης
Είκοσι χώρες συμμετείχαν στη Διεθνή Διάσκεψη για την Υεμένη που διεξήχθη χθες στο Λονδίνο, με στόχο την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, δηλαδή της Αλ Κάιντα. Ποια είναι όμως η σημερινή κατάσταση στην Υεμένη;
Η φιλοδυτική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει κηρύξει πόλεμο στην Αλ Κάιντα. Τις τελευταίες εβδομάδες πληθαίνουν οι κομπασμοί για μεγάλες επιτυχίες στη μάχη κατά της τρομοκρατίας. Μόνο που τα επίσημα ανακοινωθέντα δεν φαίνονται πάντα αξιόπιστα, γιατί πολλές φορές οι ηγέτες της Αλ Κάιντα που υποτίθεται ότι έπεσαν στη μάχη, μετά από λίγες μέρες εμφανίζονται και πάλι σε οικογενειακά τραπέζια. Είναι φανερό ότι το καθεστώς της Σαναά δεν μπορεί να λύσει τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα της χώρας: εξέγερση των σιιτών ανταρτών στον Βορρά, αποσχιστική δράση της Αλ Κάιντα στον Νότο, φτώχεια, 35% ανεργία, λειψυδρία, απόλυτη διαφθορά. Ο πρόεδρος Αλί Αμπντάλα Σαλέχ κυβερνά εδώ και 32 χρόνια και προσπαθεί, μαζί με τους συνεργάτες του, να αξιοποιήσει την υποστήριξη των ξένων για να πατάξει την αντιπολίτευση και να γεμίσει τα κρατικά ταμεία.
FΤ
Το άρθρο 122
Το άρθρο 122 της Συνθήκης της Λισσαβώνας έχει δύο σκέλη. Το πρώτο προβλέπει ότι οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. δύνανται να βοηθούν η μία την άλλη σε περίπτωση δυσκολιών και έλλειψης βασικών προϊόντων, κυρίως ενέργειας. Το δεύτερο προβλέπει ότι όταν ένα κράτος-μέλος «αντιμετωπίζει δυσκολίες ή απειλήθηκε από σοβαρές δυσκολίες, εξαιτίας φυσικών καταστροφών ή γεγονότων εκτός ελέγχου, το Συμβούλιο των εθνικών κυβερνήσεων, με πρόταση της Επιτροπής, μπορεί να χορηγήσει οικονομική βοήθεια στο κράτος-μέλος». Η Ελλάδα δεν αντιμετώπισε φυσικές καταστροφές. Επιχειρηματολογώντας κάποιος θα μπορούσε να πει ότι πίσω από τον οικονομικό όλεθρο βρίσκονται τα λάθη των Ελλήνων πολιτικών. Αν όμως δεν χαρακτηριστεί ως «εξαιρετικό συμβάν» η παγκόσμια κρίση, είναι δύσκολο να βρεθεί ο τύπος του συμβάντος που θα ενέπιπτε σ’ αυτή την κατηγορία. Σημειωτέον ότι το άρθρο 122 επισημαίνει ότι οι εθνικές κυβερνήσεις θα μπορούσαν με τη συμβολή της Κομισιόν να αποφασίσουν τη σωτηρία της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας. Ας ακούσουμε τους πολιτικούς ηγέτες της Ευρωζώνης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν συμβεί το χειρότερο, θα σώσουν την Ελλάδα.