Διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι οι συστάσεις εξεταστικών επιτροπών της Βουλής ουδέποτε απολήγουν στην τιμωρία επίορκων πολιτικών. Αποβλέπουν στη συκοφάντηση του πολιτικού αντιπάλου, σε συλλογική βάση. Δηλαδή, «ελλείψει στοιχείων», δεν στρέφονται κατά συγκεκριμένων προσώπων, αλλά αποσκοπούν στη σπίλωση ολόκληρου του κόμματος, στο οποίο ανήκουν οι «ύποπτοι». Οι πολιτικοί μας ταγοί με την τακτική τους αυτή, που έχει ως προμετωπίδα την πολιτική εξυγίανση, οδηγούν τελικά τον δημόσιο βίο σε πλήρη ευτελισμό και εξαχρείωση. Επιπλέον, προσβάλλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας όταν μας ζητούν να υιοθετήσουμε τον παραλογισμό, πως τα κόμματα μπορεί να βαρύνονται για διαφθορά, αλλά οι πολιτικοί που τα απαρτίζουν είναι αδιάφθοροι. Ο εξωφρενισμός αυτός βασίζεται στη συντεχνιακή αλληλεγγύη των βουλευτών, η οποία υπερισχύει κάθε άλλου συμφέροντος. Πολιτικού, κοινωνικού ακόμη και δημοσίου. Προ ημερών -και για πολλοστή φορά- προκάλεσε τη γενική κατακραυγή η άρνηση της ολομέλειας της Βουλής να άρει την ασυλία ορισμένων βουλευτών, για αδικήματα που δεν σχετίζονταν με την άσκηση του αξιώματός τους. Ε, και λοιπόν; Προσπάθησε καμιά κομματική ηγεσία να αποτρέψει την κοινοβουλευτική ομερτά; Βγήκε, έστω και εκ των υστέρων, να καταδικάσει αυτήν την φαυλεπίφαυλη πράξη; Αλλά πώς και από ποιον να συμβεί κάτι τέτοιο. Η συντεχνιακή αλληλεγγύη των βουλευτών δεν λειτουργεί καν ως μυστικός όρκος. Εδώ και χρόνια διακηρύσσεται -επισήμως και με περισσή αναισχυντία- ως απαράβατη αρχή. Ο υπογράφων στηλίτευσε προ εξαετίας μια δήλωση της κ. Γιαννάκου, που αποκάλυπτε πέραν πάσης αμφισβητήσεως τη νοοτροπία αυτή. Είχε τότε ανακύψει θέμα παράνομων μεταγραφών τέκνων και συγγενών πολιτικών στα πανεπιστήμια. Και η κ. Γιαννάκου ανέλαβε, ως αρμόδια υπουργός, να καταθέσει στη Βουλή τον κατάλογο των μετεγγραφέντων. Η υπουργός, όταν διαπίστωσε το πλήθος και τη… διακομματικότητα των παρανόμως μετεγγραφέντων, δήλωσε ότι δεν μπορεί να δώσει τα στοιχεία, διότι κάτι τέτοιο «δεν θα το αντέξει η Βουλή και το πολιτικό σύστημα». Δηλαδή η ίδια ανέλαβε την ευθύνη να ενταφιάσει δημόσια έγγραφα, με επιβαρυντικά για την κοινοβουλευτική συντεχνία στοιχεία, έχοντας τη βεβαιότητα της καθολικής πολιτικής κάλυψης (!). Βεβαίως, μετά την κατακραυγή των ΜΜΕ, η κ. Γιαννάκου προσπάθησε να ανασκευάσει και τη δήλωση και τη στάση της. Ωστόσο, ουδέποτε η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε πόσοι και ποίοι πολιτικοί ευθύνονταν για τη σωρεία των έκνομων μετεγγραφών. (Το ότι για το σκάνδαλο δεν ζητήθηκε η σύσταση εξεταστικής επιτροπής, εύλογα μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός πως οι κατάλογοι των «ευεργετηθέντων» ήταν ονομαστικοί, στοιχειοθετώντας έτσι και την ατομική ευθύνη των «ευεργετών»)…
Ας προστεθεί, τέλος, πως η συντεχνιακή αλληλεγγύη είναι τόσο εδραιωμένη, ώστε την επικαλούνται και νεότεροι βουλευτές, οι οποίοι πασχίζουν να εμφανιστούν ως φορείς εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης της πολιτικής μας ζωής. Ετσι, στη διαμάχη του με τον κ. Μαρκόπουλο, σχετικά με τη διαχείριση τουριστικών κονδυλίων, ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος, δήλωσε: «Δεν πυροβολούμε τον συνάδελφό μας. Και εδώ ισχύει η αρχή της αλληλεγγύης. Ολοι για έναν και ένας για όλους». Τούτο στα απλά ελληνικά σημαίνει ότι ακόμη και αν -ο μη γένοιτο- ο ένας εκ των δύο «λαθροχείρησε» στον ΕΟΤ, ο άλλος οφείλει να τον καλύψει. Κατά τ’ άλλα ο Αλέξανδρος Δουμάς θα ήταν πολύ υπερήφανος αν μάθαινε πως «Οι τρεις σωματοφύλακες», που έδωσαν τον παραπάνω όρκο, έχουν γίνει στη χώρα μας τριακόσιοι…