Φαρμακευτική δαπάνη
Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώντας εδώ και καιρό την αρθρογραφία της «Καθημερινής» σχετικά με τα φάρμακα και τη φαρμακευτική δαπάνη και παρακάμπτοντας την αναφορά στα προφανή (π.χ. ότι τα φάρμακα αφορούν μόλις στο 20% των δαπανών υγείας ή ότι η φαρμακευτική δαπάνη υποκαθιστά επιτυχώς άλλες δαπάνες υγείας κ.λπ.) μπαίνουμε στην ουσία του θέματος, επισημαίνοντας τα εξής:
1) Είναι σίγουρο ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι (εταιρείες, γιατροί, φαρμακοποιοί) έχουν συντελέσει στην αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης την τελευταία κυρίως δεκαετία. Θα πρέπει όμως να τονισθεί και η παντελής έλλειψη υποδομής και οργάνωσης ελεγκτικών μηχανισμών από την πολιτεία (ταμεία, νοσοκομεία), η οποία και τελικά επιβαρύνεται το κόστος. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται η φαρμακοβιομηχανία.
2) Η παντελής έλλειψη κατευθυντήριων οδηγιών συνταγογράφησης, ελέγχου της ποιότητας της συνταγογράφησης και η ύπαρξη αντικινήτρων για την προτίμηση οικονομικότερων θεραπευτικών επιλογών μεγιστοποιεί το φαινόμενο της υποκατάστασης των παλαιών φθηνών φαρμάκων από νεότερα εισαγόμενα και κατά κανόνα ακριβότερα φάρμακα. Η αδυναμία ελέγχου της υποκατάστασης επηρεάζει δραματικά τον ρυθμό αύξησης της φαρμακευτικής δαπάνης, πλήττει τα ταμεία και αποβαίνει εις βάρος της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας που παράγει κυρίως φθηνά φάρμακα.
3) Η βιωσιμότητα των ταμείων και των νοσοκομείων αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη και για τη δική μας βιωσιμότητα: Στο πλαίσιο αυτό, η αδυναμία εξόφλησης των χρεών των νοσοκομείων δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας και αφόρητη πίεση ειδικά στις ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο σε ένα σύστημα με 200 φαρμακευτικές εταιρείες, 65.000 γιατρούς και 11.000 φαρμακοποιούς να υπάρχει πλήρης και αναλυτική καταγραφή όλης της διακίνησης της συνταγής και του φαρμάκου. Επισημαίνουμε το τεράστιο πλασματικό κόστος που δημιουργείται από τα κουπόνια των συνταγών των παράλληλων εξαγωγών και κάθε είδους άλλη τέτοια «διαδικασία».
4) Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία αριθμεί σήμερα 25 και πλέον παραγωγικές μονάδες, διατηρώντας 12.000 θέσεις εργασίας υψηλού κόστους και εξειδίκευσης. Σε περίοδο γενικής αποβιομηχάνισης η ελληνική φαρμακοβιομηχανία ιδρύει έξι νέες παραγωγικές μονάδες, επενδύει σημαντικά κεφάλαια σε εξοπλισμό και διασφάλιση ποιότητας, συμμετέχει σε 50 και πλέον ερευνητικά προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη και πραγματοποιεί εξαγωγές σε πάνω από 60 χώρες του κόσμου (σχετικό σημείωμα επισυνάπτεται).
5) Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία με ετήσιο τζίρο / κόστος για τα ταμεία 650 εκατ. ευρώ, αφορά μόλις το 13% της δαπάνης! Τα εγχωρίως παραγόμενα φάρμακα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία γενόσημα με εμπορική ονομασία, τα οποία είναι και τα φθηνότερα στην κατηγορία τους (έως και 20% φθηνότερα).
6) Εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, αλλά κυρίως από τον Δεκέμβριο του 2009 έχουμε προτείνει συγκεκριμένες και αναλυτικές προτάσεις για μια συνολική φαρμακευτική πολιτική που θα επιτυγχάνει τη μείωση της δαπάνης φαρμάκων. Είμαστε οι πρώτοι που προτείναμε μείωση τιμών και την εφαρμογή ενός συνολικού συστήματος τιμών αναφοράς, εκπτώσεων και κλειστών προϋπολογισμών στα ταμεία. Οι προτάσεις μας αυτές έχουν κατατεθεί και στα 3 συναρμόδια υπουργεία, αλλά και πρόσφατα στις Επιτροπές Οικονομικών και Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής.
7) Καθορισμός των τιμών με βάση το προτεινόμενο σύστημα των 26 χωρών της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη μείωση τις τιμές των παλαιών, φθηνότερων στην κατηγορία τους φαρμάκων (λόγω ύπαρξης χαμηλότερων τιμών σε άλλες χώρες στις οποίες όμως ισχύουν εντελώς διαφορετικά συστήματα τιμολόγησης, πρόσβασης και αποζημίωσης). Οι συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής εκτός των άλλων θα είναι υποκατάσταση των παλιών από νέες ακριβότερες θεραπείες, αύξηση της δαπάνης και δραματική μείωση της εγχώριας παραγωγικότητας.
8) Ζητούμενο είναι ένα αναλογικό, διαφανές, δίκαιο σύστημα, όπου όποιος συμβάλλει στη δαπάνη, αυτός τελικά πληρώνει. Η συνθήκη αυτή δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί με την αποκλειστική χρήση του εργαλείου της τιμολόγησης.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι τελικά η επιβίωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας αποτελεί πολιτική απόφαση. Θα πρέπει κάποτε να αποφασίσουμε για το εάν επιθυμούμε ελληνική παραγωγή, θέσεις εργασίας, τεχνογνωσία, επενδύσεις με κόστος 500-550 εκατ. περίπου (με τις νέες τιμές) ή πλήρη εξάρτηση από τα εισαγόμενα, γεγονός που εκτός των άλλων συνεπάγεται μεσοπρόθεσμα την αύξηση της δαπάνης.
Για την Πανελλήνια Ενωση Φαρμακοβιομηχανίας
Ο Πρόεδρος Θεοδωρος Κωλετης
Ο Αντιπρόεδρος Θεοδωρος Τρυφων
Δημοκρατική κοσμιότητα
Κύριε διευθυντά
Σαν καθαρόαιμοι και, έστω, φιλότιμοι Νεοέλληνες είναι φυσικό να αισθανόμαστε μειωμένοι ή και χολωμένοι από την κακομεταχείριση που μας επεφύλαξε ο ανοικτίρμων αγγλοσαξονικός και ιδιαίτερα ο γερμανικός Τύπος τις τελευταίες σκληρές εβδομάδες. Εν τούτοις και ευτυχώς, αρκετοί από εμάς δεν λησμονούμε ότι οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι δεν είναι κάποιοι τυχάρπαστοι Ελληνες, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί ηγέτες μιας χώρας, της δικής μας, εντεταγμένης στον λεγόμενο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ποτέ η χώρα μας δεν είχε ανέλθει σε υψηλότερο βάθρο μέσα στην ευρωπαϊκή κοινότητα των εθνών. Και ποτέ η Ελλάς δεν κατακρημνίσθηκε χαμηλότερα μέσα σε αυτήν την κοινότητα, και πέραν αυτής διεθνώς.
Ας το γυρίσουμε αυτό καλά μέσα στο μυαλό μας και ας συνάγουμε το αναπόδραστο συμπέρασμα, ότι δηλαδή δεν είμαστε πρωταρχικά τα αθώα θύματα μιας αήθους σπιλώσεως του ελληνικού ονόματος, αλλά ότι προδήλως μόνοι μας και ανοήτως και επιπολαίως υπονομεύσαμε και την οικονομική μας ευμάρεια και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Ουδείς εκτός από εμάς ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση. Πριν από κάθε τεχνικό χειρισμό του προβλήματος πρέπει να «συνέλθουμε» ή αλλιώς να έλθουμε στα συγκαλά μας. Αν πράγματι το ελληνικό μας όνομα σημαίνει κάτι πολύτιμο για εμάς – αυτό πρωτίστως πρέπει να διαφυλάξουμε. Θα είναι ένα είδος μετάνοιας και καθαρμού.
Ο πρωθυπουργός μας τώρα διεξάγει έναν σκληρότατο αγώνα ύστερα από κάποιους δισταγμούς που είχαν να κάνουν με τις ιδεολογικές του θέσεις, συν κάποιες αμφιβόλου αξίας προεκλογικές «παραδοσιακές» και μη ρεαλιστικές υποσχέσεις. Ας δώσουμε όμως τώρα την ευκαιρία στον κ. Γιώργο Παπανδρέου να επιχειρήσει την οικονομική και ηθική διάσωση της χώρας. Ολοι όσοι έχουν ελληνική συνείδηση χρειάζονται, και επειγόντως, μια αξιοπρεπή πατρίδα. Ας επιτρέψουμε στον πρωθυπουργό μας να επιχειρήσει αυτόν τον άθλο. Διότι περί άθλου πρόκειται και αυτός μόνος είναι στην κατάλληλη θέση και χρονική στιγμή για να το προσπαθήσει. Δεν έχουμε άλλον. Ισως από πολιτικός ηγέτης να μεταμορφωθεί σε ηγήτορα. Οι δημοκρατίες χρειάζονται ηγήτορες στις δύσκολες στιγμές τους. Η ηθική μας στήριξη θα συνίσταται μόνο στη συμπεριφορά μας, τη δημοκρατική συμπεριφορά μας, τη δημοκρατική μας κοσμιότητα. Και αυτή συνίσταται μόνο στον σεβασμό των καθημερινών δημοκρατικών ελευθεριών των συμπολιτών μας και την αποφυγή όχι της διαμαρτυρίας αλλά της βίας. Αν αυτή η δημοκρατική κοσμιότητα δεν επικρατήσει, τότε θα είμαστε πρώτον ανάξιοι και ακολούθως άξιοι της τύχης μας.
Λαμπης Μαυριδης / Κηφισιά
Ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής
Κύριε διευθυντά
Προβάλλει ο καθηγητής Χρ. Γιανναράς κοινωνική ανάγκη αποτελεσματικής δίωξης και αυστηρής τιμωρίας όλων των πολιτικών εκείνων, που με τις πράξεις τους παραβίασαν τον ποινικό νόμο και εξευτέλισαν το κύρος της χώρας.
Καθ’ υποφοράν, ο αρθρογράφος μονολογεί ότι η στρατιά των ιδιοτελών (και των ενόχων) θα ξεσηκωθεί υπό το σύνθημα ότι επιχειρείται η ποινικοποίηση του δημόσιου βίου.
Κατά τούτο, όμως, σφάλλεται ο κ. καθηγητής. Την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής δεν επιφέρει η δίωξη, αλλά η τέλεση -βέβαια- των εγκλημάτων. Τότε είναι που ο λειτουργός υποβαθμίζεται σε εγκληματία.
Γεωργιος Κ. Στεφανακης – Δικηγόρος
Περί καλαισθησίας
Κύριε διευθυντά
Θέλω να σας παρακαλέσω να δημοσιεύσετε αυτό το σημείωμά μου, που αφορά ένα μικρό μεν αλλά χαρακτηριστικό θέμα, με το οποίο ασχολήθηκε ήδη η «Καθημερινή».
Πρόκειται για την υπόθεση του περιπτέρου στο σημείο διασταύρωσης των οδών Βουκουρεστίου και Βαλαωρίτου του κέντρου των Αθηνών. Ηταν ένα καλαίσθητο, μικρών διαστάσεων, χωρίς ακαταστασία στον περιβάλλοντα χώρο του «κιόσκι» πώλησης καθημερινού και περιοδικού Τύπου, που το διηύθυναν δύο ευγενικοί νέοι άνθρωποι. Το κιόσκι, που είχε εγκατασταθεί μετά πολλών επαίνων, αφού αποτελούσε πρότυπο για όλα τα περίπτερα πώλησης εφημερίδων και περιοδικών της Αθήνας, από προηγούμενο δήμαρχο κατά την περίοδο της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, δεν υπάρχει πλέον έπειτα από επέμβαση της δημαρχίας. Το δικαιολογητικό, αν πληροφορήθηκα σωστά, είναι η διαμαρτυρία καταστηματάρχη της περιοχής ότι το κιόσκι έκρυβε μέρος της πρόσοψης του καταστήματός του. Δεν φαίνεται να είναι πειστικός ο λόγος. Το κιόσκι αντικαταστάθηκε πρόχειρα από τραπεζάκια, καθίσματα και άλλα αντικείμενα, προκειμένου να συνεχίσουν τη δουλειά τους οι ευγενικοί πωλητές των εντύπων. Ομως, τώρα το θέαμα δεν είναι καθόλου καλό και αντάξιο της περιοχής. Η περιοχή δεν αξίζει τέτοιας μεταχείρισης. Θα πρέπει γρήγορα να εγκατασταθεί ένα νέο, καλαίσθητο, όπως το προηγούμενο, για να ξαναγίνει το μέρος αυτό και πάλι όμορφο. Επίσης, και επειδή οι νέοι αυτοί πρέπει να εξασφαλιστούν, θα πρέπει ο δήμος να τους παράσχει τα εχέγγυα ότι η λειτουργία του νέου περιπτέρου τους θα συνεχιστεί στο μέλλον απρόσκοπτα. Είμαι σίγουρος, ότι ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης θα αποκαταστήσει τα πράγματα, επειδή είναι λάτρης της καλαισθησίας αλλά και της δικαιοσύνης.
Σωτηρης Καρβουνης – Ομότιμος καθηγητής / Παπάγου