THE ΙΝDΕΡΕΝDΕΝΤ
Αν οι πολιτικοί…
Χθες υπεγράφη στην Πράγα η συμφωνία για τη μείωση των πυρηνικών όπλων. Προηγουμένως τιμήσαμε τη μνήμη όσων χάθηκαν στη σφαγή του Κατίν. Την ίδια ώρα στην Κεντρική Ασία, το αίμα ανυποψίαστων ανθρώπων ρέει συνεχώς… Οι τίτλοι αυτοί θα μπορούσαν να ‘χουν γραφτεί πριν από 20 χρόνια. Αλλά οι διαφορές και οι ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και το σήμερα καταδεικνύουν πόσο μακριά έχει φτάσει ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος και πόσο μακρύτερα θα πάει. Η υπογραφή της συμφωνίας μείωσης των πυρηνικών είναι η πιο σημαντική εξέλιξη των τελευταίων χρόνων. Η απόφαση του Ομπάμα να χαρακτηρίσει τις περικοπές των εξοπλισμών «μηχανισμό επαναφοράς» των υποβαθμισμένων σχέσεων ΗΠΑ – Ρωσίας φαίνεται να έχει απροσδόκητη έκβαση. Ο έλεγχος των εξοπλισμών είναι ένα θέμα για το οποίο και οι δύο χώρες διαθέτουν σπουδαία εμπειρία. Τυχαίνει να έχουν ιστορία παραγωγικών διαπραγματεύσεων και παράλληλα είναι ένας τομέας όπου οι Ρώσοι πιστεύουν ότι συνομιλούν επί ίσοις όροις. Υπάρχει, παράλληλα, και ένα ενδιαφέρον μήνυμα: ότι η μείωση των πυρηνικών μπορεί να είναι ο δρόμος του μέλλοντος, αν οι πολιτικοί είναι επαρκείς.
DW
Η Συμφωνία της Πράγας
Οι Αμερικανοί υπέγραψαν μεν χθες τη συμφωνία με τη Ρωσία, το βλέμμα τους όμως είναι στραμμένο στο Ιράν. Ρωσία και ΗΠΑ δίνουν, ας πούμε, το καλό παράδειγμα και προχωρούν την υπόθεση του αφοπλισμού. «Στη συνέχεια η Ουάσιγκτον διοργανώνει και συμμετέχει σε διεθνείς διασκέψεις για την ασφάλεια του πυρηνικού υλικού», λέει ο Γουέιν Μέρι από το Αμερικανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων: «Με τη συμφωνία ο Μπαράκ Ομπάμα έχει δύο στόχους: αφενός επιδιώκει μια νέα αρχή στις σχέσεις με τη Μόσχα. Αφετέρου, στη σύνοδο για τη μη διάδοση των πυρηνικών τον Μάιο, οι ΗΠΑ θέλουν από κοινού με άλλες χώρες να πιέσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλει κυρώσεις στο Ιράν λόγω του πυρηνικού προγράμματος». Η νέα συμφωνία μείωσης του πυρηνικού οπλοστασίου μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ έχει 10ετή ισχύ και αντικαθιστά τη συμφωνία START, η οποία εξέπνευσε τον περασμένο Δεκέμβριο. Θα ισχύσει ωστόσο μόνο αν επικυρωθεί και από την αμερικανική Γερουσία και μάλιστα με πλειοψηφία δύο τρίτων. Για να γίνει όμως αυτό ο Μπαράκ Ομπάμα θα χρειαστεί τη στήριξη και Ρεπουμπλικανών.
ΤΗΕ NEW YORK ΤΙΜΕS
Ανεργία στις ΗΠΑ
Ο πρόεδρος Ομπάμα ανέφερε πρόσφατα ότι η κυβέρνησή του από μόνη της δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα 8,2 εκατ. θέσεις εργασίας που χάθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια. Αυτό που μπορεί να πράξει είναι να βοηθήσει ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες για νέες προσλήψεις. Θα συμφωνήσουμε. Το ερώτημα είναι κατά πόσον το Κογκρέσο θα κάνει αυτό που πρέπει. Το θέμα της απασχόλησης είναι σημαντικό, αλλά οι Ρεπουμπλικανοί έχουν αποφασίσει ότι το ζήτημα του ελλείμματος είναι σημαντικότερο. Τον Μάρτιο δημιουργήθηκαν 160.000 θέσεις εργασίας, μια καλή κίνηση έπειτα από διετή ακινησία. Αλλά η ανεργία παραμένει στο 9,7%. Και χωρίς κυβερνητική στήριξη είναι απίθανο να πέσει γρήγορα. Να γιατί έχει σημασία να επεκταθούν τα επιδόματα ανεργίας ώς το τέλος του έτους και να υπάρξει μεγαλύτερη βοήθεια προς τις Πολιτείες. Η κρατική βοήθεια θα κινηθεί γρήγορα προς τους εργολάβους, τους υπαλλήλους και τους δικαιούχους. Ο Ομπάμα έχει δίκιο όταν λέει ότι η κυβέρνηση οφείλει να κάνει περισσότερα προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες για απασχόληση. Αλλά δεν φτάνει αυτό.
SUDDΕUΤSCΗΕ ΖΕΙΤUΝG
Απουσία μηνυμάτων
Γιατί δυσπιστούν έναντι της Ελλάδας οι επενδυτές, αν και οι Ευρωπαίοι γείτονές της δηλώνουν ότι σε έσχατη ανάγκη θα τη στηρίξουν; Από τη μία, οι επενδυτές εκτιμούν ότι η ευρωπαϊκή βοήθεια φαίνεται πιο πολύπλοκη και πιο χρονοβόρα από ό,τι θέλησε να την παρουσιάσει η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών. Μια σύγκλιση και μόνον των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, με το ΕΚΤ και το ΔΝΤ σημαίνει καθυστέρηση. Ηδη έχει ξεσπάσει εξάλλου διαμάχη στην Ε.Ε. για το ποιο θα είναι το ύψος του επιτοκίου σε περίπτωση παροχής διμερών πιστώσεων. Η Γερμανία επιθυμεί, δικαίως, να χαρίσει όσο γίνεται λιγότερα. Από την άλλη μεριά οι επενδυτές δεν βλέπουν κανένα μήνυμα, κανένα σημάδι που να λέει ότι στην Ελλάδα σημειώνεται από οικονομική άποψη πρόοδος Και όμως οι Ελληνες αντιδρούν στην κρίση: αδειάζουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, όπως έκαναν και οι κάτοικοι σε χώρες του τρίτου κόσμου σε ανάλογες περιπτώσεις. Ομως αναγκαία είναι τώρα άλλα μηνύματα, μηνύματα ότι οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως έζησαν όντως πάνω από τις δυνατότητές τους.