Μια φορά κι έναν καιρό, στον καιρό της ιστορίας πάντως κι όχι των μύθων και των παραμυθιών, ορισμένοι άρχοντες, ανάμεσά τους Βυζαντινοί αυτοκράτορες και Αραβες ηγεμόνες, έκρυβαν κάτω από ρούχα φτωχικά το μεγαλείο τους και, μεταμφιεσμένοι σε ταπεινούς, τρύπωναν στην αγορά για να δουν και ν’ ακούσουν· να δουν πώς ζουν οι όντως ταπεινοί (όσο μπορεί να καταλάβει κανείς έναν άλλον κόσμο μέσα σε δυο-τρεις ώρες) και ν’ ακούσουν για τι πρωτοπαραπονιούνται και τι σέρνουν, έστω μέσα από τα δόντια τους, στους άρχοντές τους, όταν σιγουρεύονται ότι δεν τους ακούει κάποιος καρφωτής, εγκάθετος ή αυθορμήτως δρων, για το αντάλλαγμα.
Κατά παράδοξο τρόπο, το ανθρώπινο πρόσωπο των Υψηλών επιχειρούσε να αποκαλυφθεί διά της αποκρύψεως και της μεταμφιέσεώς του, περίπου όπως οι αρχαίοι θεοί κυκλοφορούσαν αγνώριστοι ανάμεσα στα δημιουργήματά τους (τους δημιουργούς τους δηλαδή), μήπως και κάτι εννοήσουν, κι όχι τόσο για να τα σπλαχνιστούν και να τους δώσουν χείρα βοηθείας όσο για να προλάβουν ενδεχόμενη ανταρσία.
Σπουδαία και μόνιμα αποτελέσματα δεν είχε η πρακτική αυτή, κληροδοτήθηκε πάντως, λίγο ή πολύ μεταλλαγμένη, και στις επόμενες γενιές, και στις δικές μας βέβαια, τις νεωτερικές· δεν λείπουν άλλωστε ποτέ οι «ανώτεροι» που θέλουν να νιώσουν σαν «κατώτεροι», για λίγο φυσικά και ακίνδυνα (τόσο ακίνδυνα όσο κι όταν οι πάπες και οι πατριάρχες, πρωταγωνιστές σε τηλεοπτικά καλυπτόμενες αναπαραστάσεις, νίπτουν τους πόδας δώδεκα ιερωμένων). Στα μέρη μας, ας πούμε, έχουμε χορτάσει από «αιφνιδιαστικούς ελέγχους» διαφόρων τομέων του Δημοσίου (νοσοκομείων, εφοριών κ.τ.λ.) από φιλάνθρωπους και φιλομαθείς πρωθυπουργούς – τόσο «αιφνιδιαστικούς» που πριν φτάσει η εξοχότητά τους έχουν ήδη πάρει τη θέση τους οι κάμερες, για να απαθανατίσουν και να αναμεταδώσουν με τόνους εγκωμίων την «κάθοδο στον λαό».
Στην περίπτωση αυτή ο «κατερχόμενος» δεν μεταμφιέζεται ο ίδιος αλλά μεταμφιέζει την αγωνία του για επικοινωνιακούς πόντους σε έγνοια για τους λαϊκούς πόνους· και δεν κρύβεται αλλά δρα (ή, πιο σωστά, παριστάνει ότι δρα) κάτω από το φως των προβολέων, το οποίο, σαν άλλο θαβώριο φως, υπηρετεί τη μεταμόρφωση των μικροσωτήρων.
Επειδή και αυτή η πρακτική αποδείχθηκε αναποτελεσματική, όπως οτιδήποτε το κραυγαλέα πλαστό και προκλητικά αυτοδιαφημιζόμενο, και, επιπλέον, επειδή προκάλεσε σχόλια ειρωνικά, εισήχθη στην αγορά μια κάπως πιο πονηρή εκδοχή της: αντί ο δήθεν αιφνιδίως και τάχα απροειδοποιήτως ελέγχων να συνοδεύεται από σαράντα πέντε εικονολήπτες κι εξήντα δημοσιογράφους, συνοδεύεται από έναν και μόνο φωτογράφο, τον επίσημο βέβαια, ο οποίος φορτώνεται το μεγάλο χρέος να καταγράψει και να παραδώσει στην ιστορία τη συνάντηση του ηγέτη (σε ένα κατάστημα του ΙΚΑ, λόγου χάρη) με τους «απλούς και ανώνυμους» ανθρώπους.
Εισαγωγέας αυτής της μεθόδου υπήρξε ο πάντοτε πρωτοπόρος πρωθυπουργός μας (είναι βλέπετε κι αυτή η αγωνία διαφοροποίησης από τους θρυλικούς προγόνους σου που σε ωθεί στην καινοτομία, ακόμα κι αν πρόκειται για τρυκ). Και βέβαια ο κ. Γ. Παπανδρέου, που ανανέωσε το θέαμα της «αιφνιδιαστικής επιθεώρησης», απέσπασε τα έτοιμα από καιρό συγχαρητήρια των συνήθων αγιογράφων του για την ωραία ιδέα του· τίποτα το δημαγωγικό δεν είδαν στην όλη κίνησή του.
Είναι μεγάλη η τιμή φυσικά για τους ταπεινούς να συγχρωτίζονται μαζί τους, μια στο τόσο, οι ταγοί τους, μολονότι, παρά τις προπαγανδιστικές διαβεβαιώσεις, το θηρίο της καθημερινότητας όχι μόνο δεν δαμάζεται με τέτοια μεταμορφωτικά ή μεταμφιεστικά τεχνάσματα αλλά καγχάζει και του ανοίγει η όρεξη ακόμα περισσότερο.
Στο πλαίσιο πάντως αυτών των τεχνασμάτων, που υποτίθεται ότι αποσκοπούν να τιθασέψουν ένα άλλο θηρίο, το θηρίο της διαφθοράς, εντάσσεται η γνωστοποιηθείσα κυβερνητική απόφαση να συγκροτηθεί ειδικό σώμα από μυστικούς εφοριακούς· σαν ηγεμόνες άλλων εποχών και αυτοί, θα εμφανίζονται καλυμμένοι υπό το σχήμα του επιχειρηματία ή του φορολογούμενου και θα πιάνουν στα πράσα επίορκους συναδέλφους τους που χρηματίζονται για να δώσουν το απαλλακτικό οκέι τους ή φοροφυγάδες που δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν ιδιαίτερα από την αξίωση της κυβέρνησης να επιδείξουμε απαξάπαντες οικονομικό πατριωτισμό και συνεχίζουν να φοροκλέπτουν.
Πώς θα ντύνονται οι φοροπράκτορες αυτοί, οι Τζέιμς Μποντ των εφοριών, ώστε να μοιάζουν σαν επιχειρηματίες ή σαν συνήθεις φορολογούμενοι, δεν έγινε γνωστό, προφανώς για να μην αποκαλυφθούν πρόωρα στα μάτια των αγρυπνούντων φοροφυγάδων και πέσει στο κενό το όλο σατανικό σχέδιο, το οποίο, εδώ που τα λέμε, τη σατανικότητά του την έχει δανειστεί και δεν είναι αποκλειστικά δική του.
Και δεν εννοώ εδώ την πατέντα του Δούρειου Ιππου αλλά την προσαρμογή που υπέστη στους καιρούς μας με στόχο την εξάρθρωση των κυκλωμάτων που εμπορεύονται γυναικεία σάρκα: Ειδικά εκπαιδευμένοι αστυνομικοί εμφανίζονται σε ύποπτα στέκια, παριστάνουν τους υποψήφιους πελάτες-εραστές, υποκύπτουν εν μέρει στον πειρασμό ώστε να συλλέξουν αποδεικτικά στοιχεία, πληρώνουν με προσημειωμένα χαρτονομίσματα και καθαρίζουν ολίγους ρύπους της κοινωνίας, ώστε στη θέση τους να έρθουν πάραυτα άλλοι, τρισχειρότεροι.
Βεβαίως, αντί να μπουν σε όλον αυτόν τον κόπο, θα μπορούσαν απλώς να ανοίξουν μια από τις τόσες εφημερίδες, πολιτικές και αθλητικές, «λαϊκές» αλλά και σοβαροφανείς και καθωσπρέπει (ως γνωστόν, το χρήμα πολλοί εμίσησαν, το πολύ χρήμα ελάχιστοι), που διαθέτουν καθ’ εκάστην σελίδες ολόκληρες γεμάτες με ειδικές αγγελίες που κατ’ ουσίαν υποθάλπουν την πορνεία.
Με λίγη μελέτη θα έφταναν ταχύτερα στον στόχο τους. Αλλά βέβαια τι δόξα (δηλαδή τι μπόνους, τι τιμητικές άδειες και τι προαγωγές) να αποσπάσει κανείς με την ανάγνωση εφημερίδων.
Και οι φοροπράκτορες, μια χαρά θα τα κατάφερναν αν, αντί να παρακολουθούν μαθήματα σε θεατρικές σχολές ώστε να μπορούν να υποδύονται πειστικά τους φοροδιαφεύγοντες επιχειρηματίες, στρώνονταν και αυτοί στο διάβασμα. Τι να διαβάσουν; Μα τους ήδη υπάρχοντες φακέλους με τα στοιχεία που τεκμηριώνουν αδιάσειστα τη φοροκλοπή μεγαλοσχήμων οι οποίοι αυτοεμφανίζονται (μεταμορφούμενοι και αυτοί ή μεταμφιεζόμενοι) σαν αξιολύπητοι πένητες.
Δεν χρειάζεται δα να δημιουργηθεί ειδικό σώμα μυστικών εφοριακών για να αποκαλυφθούν τα ήδη γνωστά, ότι δηλαδή δεν γίνεται να διαθέτεις δυο Καγιέν, τρία εξοχικά και τέσσερις πισίνες και να δηλώνεις ετησίως μόλις δώδεκα χιλιάδες ευρώ. Για να πειστούμε ότι η κυβέρνηση έχει βάλει όντως στο στόχαστρό της τους άγνωστους φοροφυγάδες, θα πρέπει κάτι να πράξει με τους ήδη γνωστούς, κάτι πιο χειροπιαστό από τη εντυπωσιοθηρική απειλή ότι «θα τους ξεσκεπάσει», η οποία επανέρχεται, ανενεργή, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση.
Διαφορετικά, θα έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί τζεϊμσμποντικής μεταμφίεσης δεν έχουν μεγαλύτερο βάρος από μια αποκριάτικη μασκαράτα.