Ο Αλέν Καμπάνις είναι ένας από τους χιλιάδες Ευρωπαίους πολίτες που έχουν επιλέξει την Ελλάδα ως τόπο διαμονής. Προτίμησε την Αθήνα από το Παρίσι και τον Αλιμο από το Καρτιέ Λατέν. Ζει πάνω από 20 χρόνια εδώ, ασχολείται με τον κινηματογράφο και αυτό το διάστημα δουλεύει σε μια ελληνογαλλοβελγική παραγωγή που γυρίζεται στη Σίφνο, με τίτλο «Διακοπές στο Αιγαίο». Μιλάει με ενθουσιασμό για τη χώρα μας και ισχυρίζεται πως όχι απλώς δεν σκοπεύει να επιστρέψει τώρα με την κρίση στην Γαλλία αλλά θέλει να μείνει και να βοηθήσει. Πώς και με ποιον τρόπο δεν ρωτήσαμε. Αρκεστήκαμε στην ειλικρινή επιθυμία του να συνεχίσει τη ζωή του στην Ελλάδα, στα καλά που επισήμανε με αμεσότητα και αυθορμητισμό.
Ο Αλέν Γκρανζεράρ είναι Γάλλος παραγωγός. Σε όποιον έλεγε πως θα γυρίσει ταινία στην Ελλάδα τον κοίταζε με έκπληξη και φόβο. «Μα πού πας εκεί; Καταρρέουν», προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν. Ενα μήνα σχεδόν τώρα που βρίσκεται επί ελληνικού εδάφους, στη Μήλο και στη Σίφνο, δεν έχει τίποτα αρνητικό να παρατηρήσει. «Είμαστε πολύ καλά και πολύ ευχαριστημένοι», προσθέτει όταν αντιλαμβάνεται τον δισταγμό μας.
Ο Φρανσουά Ξαβιέ Ντεμεζόν είναι Γάλλος ηθοποιός, δημοφιλής κωμικός. Πριν από δέκα χρόνια ήταν δικηγόρος εγκατεστημένος στο Μανχάταν. Η 11η Σεπτεμβρίου -ήταν παρών- άλλαξε τη ζωή του. Ουσιαστικά, κυριολεκτικά. Στη σύντομη συνέντευξή μας, σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων, κοιτάει με τρυφερότητα τον τόπο γύρω του και τους ανθρώπους. Δεν είναι ο λαμπερός ήλιος του απομεσήμερου, η θάλασσα και η ταβέρνα που μνημονεύει. Κορσικανός την καταγωγή, έχει συναντήσει τις χαρές της φύσης, τη θερμότητα των σχέσεων. «Παρατηρώ γύρω μου και βλέπω πόσο σημαντικός πυρήνας είναι η οικογένεια», σχολιάζει. «Οπως και η φιλία, οι φίλοι».
Ο Παναγιώτης Καλατζόπουλος είναι βραβευμένος Ελληνας συνθέτης, από τους αξιολογότερους της νεότερης γενιάς. Υπογράφει τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών της ταινίας. «Οι Γάλλοι δουλεύουν πειθαρχημένα, με στόχο, μακριά από τον ελληνικό χαβαλέ και με αναγκάζουν κι εμένα να είμαι απολύτως σοβαρός».
Αν η Σίφνος αυτές τις ημέρες θυμίζει το μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται, οφείλεται εξίσου στη συνθήκη και στα πρόσωπα. Το νησί «αποκλεισμένο» στους εντατικούς ρυθμούς μιας διεθνούς κινηματογραφικής συμπαραγωγής βιώνει μια πραγματικότητα, χωρίς σπρεντ και ΔΝΤ, χωρίς τους τριγμούς του ευρώ και της Ευρωζώνης, χωρίς εξωπραγματικά ελλείμματα και θεωρίες συνωμοσίας. Οχι ότι λείπουν οι έγνοιες ή τα προβλήματα. Ομως συνεργάζονται όλοι για τη επίλυσή τους, επιστρατεύοντας έναν προικισμένο, συνεπή και καταρτισμένο εαυτό.
Τα πρόσωπα, στα οποία αναφερθήκαμε είναι δείγματα κοινοτικών ανθρώπων. Πολιτών, δηλαδή, που ταξιδεύουν, κινούνται χωρίς φοβικά σύνδρομα, αναμειγνύονται ισότιμα με διαφορετικές εθνικότητες, ανταποκρίνονται σε υψηλά εργασιακά δεδομένα, βελτιώνονται, αντιμετωπίζουν το φάσμα της κρίσης χωρίς ηττοπάθεια και επιθετικότητα.
Βυθιζόμαστε εύκολα στη θρηνολογία και την παραίτηση. Ο Αλέν Καμπάνις ή ο Φρανσουά Ξαβιέ Ντεμεζόν μπορούν να μετακινούνται χωρίς να χρεώνουν την πατρίδα τους, χωρίς να θεωρούν το μακρόχρονο ταξίδι εγκατάλειψη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο της επιστροφής. Δεν είναι η πρώτη φορά που σφυγμομετρήσεις αναδεικνύουν την επιθυμία των Ελλήνων να μεταναστεύσουν. Απαντήσεις που μοιάζουν τιμωρητικές, περιέχουν θυμό και άρνηση, δηλώνουν την απογοήτευση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού για μια χώρα στενάχωρη, όπου αναξιοκρατία και διαπλοκή υποθηκεύουν το μέλλον. Σε πρόσφατη έρευνα της Public Issue το 56% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι οι Ελληνες θα μεταναστεύσουν. Οι προθέσεις δεν σημαίνει ούτε ότι θα πραγματοποιηθούν ούτε ότι η χώρα θα ερημώσει από τις παραγωγικές δυνάμεις της (μολονότι προηγούμαστε πανευρωπαϊκά στη φοιτητική μετανάστευση) και θα περιοριστεί σε μια μεσήλικη, συμπιεσμένη και σιωπηλή μεσαία τάξη.
Το «νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών», στο οποίο αναφέρεται σποραδικά και ο ξένος Τύπος, ενδέχεται να μην είναι μόνον καταδίκη ή αδιέξοδο. Η φυγή στο εξωτερικό (καλλιεργείται εξίσου και η σκέψη της εσωτερικής μετακίνησης, στην ελληνική ενδοχώρα), δεν είναι κατ’ ανάγκη μια αρνητική εξέλιξη. Κάθε μετάλλαξη, μετατόπιση, αλλαγή δεν είναι μόνο μάχη βασανιστική και απέλπιδα. Το 2010 οι κοινωνικές συσπάσεις συγκλίνουν (υποχρεωτικά) στην αποδοχή της ποικιλομορφίας των ταυτοτήτων. Μετανάστευση μπορεί να είναι και η μετεγκατάσταση στις γειτονιές του κόσμου. Δύσκολη, αλλά και ελκυστική. Επιλογή αναμέτρησης, αλλά και νέας επικοινωνίας.