Πέντε Μαΐου 2010. Τρεις νέοι νεκροί εν ώρα εργασίας, από άγνωστους που παρεισέφρησαν στους ειρηνικούς διαδηλωτές και πέταξαν βόμβες μολότοφ εντός του χώρου εργασίας τους.
Τις προηγούμενες μέρες από τις οθόνες της τηλεόρασης παρακολουθούσες χαμογελαστούς κάποιους πολιτικούς να εκφέρουν την άποψή τους. Ηταν προφανές ότι δεν συνειδητοποίησαν σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα. Είναι προφανές ότι και αυτοί βρίσκονται στον δικό τους μικρόκοσμο, από τον οποίο θεώνται τα γενόμενα.
Τα μέτρα που λήφθηκαν, σκληρότατα, και ο κόσμος έχει αναστατωθεί, έχει εξοργισθεί και βάλλει εναντίον πάντων. Ετσι πάντα συμβαίνει όταν μια χώρα είναι σε παρατεταμένη κρίση πολιτική, κοινωνική, οικονομική. Σε κρίση θεσμών και αξιών, λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς και διαπλοκής.
Ο κόσμος σε κατάθλιψη, το χαμόγελο έχει εκλείψει. Η αγανάκτηση, αν όχι το μίσος, έχει συσσωρευθεί. Η λογική παραμερίζεται, περιθωριοποιείται, οι ακραίες απόψεις φαίνεται να επικρατούν σε πολλά θέματα και επισκιάζουν κάθε προσπάθεια βελτίωσης της ψυχολογίας. Από τηλεοράσεως οι μόνιμοι εθνικοί κριτές προτρέπουν και εκτρέπουν σε πρακτικές μη ελεγχόμενες, απευθυνόμενοι στο θυμικό. Η υπευθυνότητα είναι το ζητούμενο. Αλλά στους χρόνους που διανύουμε, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη των διαδραματιζομένων για να ανεύρουμε και τον υπεύθυνο. Ο ένας τα φορτώνει στον άλλο και οι συσταθείσες επιτροπές στη Βουλή, με τον τρόπο που λειτουργούν, διαιωνίζουν το πρόβλημα και ο χορός καλά κρατεί.
Υπεύθυνοι όλοι πλην ημών. Πολύς κόσμος, ιδιαίτερα νέα παιδιά, που έχουν τη μικρότερη, αν όχι καθόλου, ευθύνη, αισθάνονται την ανάγκη να εκφρασθούν, να διαδηλώσουν ειρηνικά, να διαμαρτυρηθούν για το άδηλο μέλλον που τους επιφυλάσσεται, για την έλλειψη φροντίδας από την Πολιτεία να τους δοθούν τα επαρκή εφόδια να βγουν στην αγορά και να είναι ανταγωνιστικοί.
Να αισθανθούν ότι εφόσον έχουν τα προσόντα θα αξιοποιηθούν και θα ανταμειφθούν με τρόπο αξιοκρατικό και όχι πελατειακό, με βάση την κομματική επετηρίδα ή γνωριμία με παρέες ξέγνοιαστων, ανέμελων ανεπάγγελτων κάθε είδους συμβούλων, που απομυζούν χρόνια το δημόσιο χρήμα, ατιμωρητί.
Ολη λοιπόν αυτή η κατακραυγή, όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, που χρήζουν κάποτε άμεσης αντιμετώπισης για μια μεσομακροπρόθεσμη προοπτική, όλα αυτά τα πράγματι σκληρά μέτρα έφεραν ένα μεγάλο όγκο πολιτών σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Θα μπορούσαν να είναι τριπλάσιοι, όμως από τη μια υπάρχει ο κίνδυνος των εκτροπών και από την άλλη έχει χαθεί η εμπιστοσύνη σε πολιτικούς, συνδικαλιστές, οι οποίοι όμως αναπαράγονται πάντα μέσα από τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες διαδικασίες.
Ο τόπος έχει ανάγκη αναγέννησης και ελπίδας. Αυτό είναι το κυρίως ζητούμενο και για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, απαιτείται συνοχή, κυρίως μεταξύ των αρχηγών των κομμάτων, που οφείλουν έναντι της χώρας να αναλάβουν τις μεγάλες ευθύνες που τους αντιστοιχούν και να καταλήξουν σε κανόνες με βάση το εθνικό και όχι το κομματικό συμφέρον. Η χώρα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αν δεν έχει ήδη χρεοκοπήσει. Υπάρχει λίγος καιρός για σύνεση. Χρέος όλων μας να συμβάλουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
* Ο κ. Δημήτριος Χ. Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.