Η ανακοίνωση εκδίδεται πάντα στην ώρα της. Είναι σύντομη. Μία, το πολύ δύο παράγραφοι. Ξεκινά πάντα με την ίδια φράση:
«Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης εκφράζει τα συλλυπητήρια και τη θλίψη της για τον θάνατο…». To μόνο που αλλάζει είναι το όνομα και η υπηκοότητα του θύματος. Πότε Ελληνας, άλλοτε Αλβανός. Η αναλογία, σχεδόν 3 προς 2. Θάνατος από εργατικό ατύχημα του Μehmet Heta, 44 ετών, του Θεοχάρη Χρήστου, 42 ετών από τον Παλαμά Καρδίτσας, του Κυριάκου Φιλιππόπουλου, 55 ετών, του Μucobega Gjergi, 28 ετών, του Μωρογιάννη Βασιλείου, του Σακαράκη Χρήστου, 41 ετών, του Risto Arjan, 40 ετών…
Κι όλας 5 τα εργατικά δυστυχήματα από τις 3 έως τις 17 Μαΐου. Κάθε 3 μέρες κι ένας νεκρός στη δουλειά. Κι η τελευταία αναγγελία έγινε μόλις χθες. «Ο άτυχος εργαζόμενος συμμετείχε στην κατασκευή στέγης μεταλλικού κτιρίου στο Μεσόγειο Αστρος Αρκαδίας». Η αρχή της ύφεσης, αλλά οι αναγγελίες των θανατηφόρων ατυχημάτων είναι τόσο πολλές, που μοιάζει σαν να ζει ακόμη η χώρα τον κατασκευαστικό οργασμό των ολυμπιακών έργων.
Ολα κι όλα, οι ταχύτητες της διοικητικής μηχανής όταν επικοινωνεί με τα Μέσα είναι άψογες. Η ανακοίνωση φτάνει εγκαίρως στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και τα στοιχεία πλουτίζουν τις στατιστικές. Οι περισσότεροι, μεσήλικες, λίγο μετά τα 42 τους. Πού και πού κάποιος νεαρός. Και οι αιτίες, ίδιες. Πτώση από ύψος 7 μέτρων για τον πρώτο. Κατάπτωση κατά τη διάρκεια τοποθέτησης σκαλωσιάς 5 μέτρων για τον δεύτερο. Τραυματισμός θανάσιμος ακόμη κι από τον 1ο όροφο! Ή από φορητή σκάλα, «τοποθετημένη επί δαπέδου εργασίας σκαλωσιάς». Ακόμη και η απειλή ενός μεταλλικού αντικειμένου κατά «τη διάρκεια επισκευής κυλίνδρου σε τόρνο» μπορεί να αποδειχθεί μοιραία.
Ελάχιστα σπάνε τη «ρουτίνα» των τυποποιημένων ανακοινώσεων αυτές οι διαφοροποιήσεις. Διότι, αμέσως μετά, το κείμενο συμπληρώνεται με την κλασική υπόσχεση που «καθησυχάζει» την ανησυχία. «…Και η έκθεση αυτοψίας θα διαβιβασθεί στην αρμόδια εισαγγελική αρχή… Τα ακριβή αίτια του δυστυχήματος διερευνώνται από επιθεωρητές του ΚΕΠΕ Αθηνών…».
Κι όμως, γνωρίζουμε καλά ότι υπάρχει συναυτουργία σε αυτό το έγκλημα: το θύμα που είναι σχεδόν πρόθυμο να κάνει τα πάντα σε συνθήκες κρίσης και υποχωρεί ακόμη και από την αυτοπροστασία του. Ο εργοδότης που, ακόμη κι όταν δεν πιέζει για περισσότερη και φτηνότερη εργασία, ίσως και να θεωρεί πολυτέλεια κάποια πρόσθετη προστασία. Αλλά και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, του Εργασίας, φαίνεται ότι έχουν παραιτηθεί από το στοιχειώδες, να περιφρουρούν τη ζωή. Γι’ αυτούς, ακόμα κι όταν αυξάνονται τόσο δραματικά τα εργατικά δυστυχήματα, φαίνεται πως δεν υπάρχει έγκλημα, ούτε ιδιώνυμο ούτε διαρκές. Είναι η λογική φορά των πραγμάτων σε συνθήκες κρίσης… όπως θα έλεγε και ο υπουργός.