Οπου και αν γυρίσουμε το βλέμμα, καταλαβαίνουμε γιατί πολύ ξαφνικά νιώθουμε όλοι και διαρκώς στο στομάχι μας την οδυνηρή, πολύπλευρη και πολυεπίπεδη διάλυση της συλλογικής μας αυταπάτης. Σκηνές και πληροφορίες συνθέτουν καθημερινά το παζλ της αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος και όλων όσα αυτό περιλάμβανε τα τελευταία πολλά χρόνια. Μικρές ιστορίες και διηγήσεις περιηγητών της ζωής σκιαγραφούν με γκρίζες μπογιές το εθνικό τοπίο. Την πρώτη μού μετέφερε φίλος με σπίτι σε αιγαιοπελαγίτικο νησί, από αυτά που ήρθαν πρόσφατα στη μόδα, που κτίστηκε ασφυκτικά και γέμισε τα τελευταία χρόνια απ’ άκρου εις άκρον με rooms to let. Βρέθηκε εκεί προ εβδομάδας, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Μόνο που φέτος είναι όλα αλλιώς. Οι στόλοι των ενοικιαζόμενων αυτοκινήτων παραμένουν παρατεταγμένοι και αζήτητοι, οι παραλίες καμαρώνουν άδειες, στα εστιατόρια απολαμβάνουν το ελληνικό φαγητό μόνον τα μέλη της οικογενείας των ιδιοκτητών, η παράνομη χωματερή βρωμάει και ζέχνει δίπλα στις αδήλωτες πισίνες των προνομιούχων στραγγίζοντας τις ελάχιστες εναπομείνασες ποσότητες νερού στο νησί και οι οικονομικοί μετανάστες, κυρίως Αλβανοί, που χρόνια τώρα συντηρούν και στηρίζουν την τοπική οικονομία και διατηρούν ζωντανά και πολύβουα τα σχολεία με τα πολλά παιδιά τους, ετοιμάζουν ήδη τα μπογαλάκια τους για την επιστροφή στην πατρίδα. Μία ολόκληρη βιοτεχνία που αναπτύχθηκε, έστω με αυτόν τον στρεβλό τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, οδηγείται σταθερά και γρήγορα στην κατάρρευση. Ακουγα τη διήγηση, διαβάζοντας ταυτόχρονα στο Ιντερνετ για τα κατορθώματα του Δήμου Αργυρούπολης, που εντάχθηκε σε κοινοτικό πρόγραμμα, χρηματοδοτήθηκε παχυλά για να φτιάξει πολιτιστικό κέντρο και σήμερα, που εγκαλείται από την Ε. Ε., γιατί αντί του κέντρου προτίμησε να νοικιάσει το κτίριο που έφτιαξε σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ, σηκώνει τα χέρια ψηλά και παροτρύνει τους δανειστές του να ζητήσουν τα χρήματα από το κράτος, διότι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος να πληρώσει ακόμη και το νερό του δήμου…
Στην Αθήνα, σε μία κεντρική στοά του κέντρου, μία οικογενειακή επιχείρηση τριάντα και πλέον ετών με είδη ένδυσης ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο. Οι παραδοσιακοί πελάτες αραίωσαν επηρεασμένοι από την κρίση, οι δύο μεσήλικες πωλήτριες ήδη απολύθηκαν και μαζί με την οριστική, ως φαίνεται, απώλεια της μοναδικής ευκαιρίας να μην περάσουν στη χορεία των ανέργων, χάθηκε η ανθεκτική για πολλά χρόνια σχέση πελάτη-μαγαζάτορα.
Σε μια άλλη γωνιά της πόλης, ένας οδηγός παλαιού, είναι αλήθεια, τύπου Mercendes περιμένει επί ώρες καθημερινά τον διευθύνοντα σύμβουλο μείζονος εταιρείας του Δημοσίου με διοικητικό συμβούλιο αλλά ελάχιστους υπαλλήλους, για να τον μεταφέρει από το γραφείο στο σπίτι και τούμπαλιν. Για να σκοτώσει τον χρόνο του, διαβάζει στις εφημερίδες για τη φετεινή έκθεση του γενικού επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης Λέανδρου Ρακιτζή, ο οποίος για έκτη συνεχή χρονιά κατέγραψε δεκάδες κραυγαλέες περιπτώσεις κακοδιοίκησης, παράβασης καθήκοντος και άλλων ατασθαλιών στο Δημόσιο. Ισως το μάτι του να στάθηκε λίγο περισσότερο στην περίπτωση του πρώην συνδικαλιστή του υπουργείου Πολιτισμού, που στον λογαριασμό του βρέθηκαν εννιά εκατομμύρια ευρώ (τρία δισεκατομμύρια δραχμές, στην περίπτωση που έχουμε χάσει το μέτρο με το ευρώ).
Ισως, πάλι, να στάθηκε στο «μεγάλο φαγοπότι», όπως είπε ο κ. Ρακιτζής, που έγινε στις δημοτικές επιχειρήσεις και ειδικά στην πρόβλεψη του επιθεωρητή ότι μετά την εφεξής απαγόρευση του δανεισμού των τοπικών αρχών αν δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους, πιθανότατα δεν θα υπάρξει πλέον ενδιαφέρον για το αξίωμα των δημάρχων.
Επειδή, όμως, και ενδιαφέρον θα υπάρξει, και υποψηφιότητες θα κατατεθούν, και κάλπες θα στηθούν, τώρα που δεν υποψιαζόμαστε, αλλά ξέρουμε και γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και πόσο δύσκολο θα είναι να παραμείνουμε εδώ και να μην πάμε παρακάτω, ας κάνουμε το αναπάντεχο, βαρύ, αλλά επιτακτικό καθήκον μας, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη διαμόρφωση των νέων πολιτικών όρων διαχείρισης αυτής της πολύπαθης χώρας…