Στα υπουργεία απ’ όπου πέρασε μέχρι σήμερα η τρόικα, έχουν να το λένε. Οι ελεγκτές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), μολονότι θα περίμενε κανείς -με βάση τη φήμη που τους συνοδεύει- ότι θα ήταν οι «κακοί» της υπόθεσης, αποδεικνύονται οι πιο… «πολιτικοί». Υπό την έννοια ότι αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν και άλλες -πέραν της οικονομικής- διαστάσεις του προβλήματος. Και καταλαβαίνουν από κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλούν τέτοιου είδους δράσεις, σαν κι αυτές που εισηγούνται, όπως, μεταξύ άλλων, οι περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, οι ριζικές αλλαγές στο ασφαλιστικό και το εργασιακό και ούτω καθ’ εξής. Γι’ αυτό και όπου κρίνουν ότι υπάρχουν περιθώρια, συστήνουν όσο το δυνατόν λιγότερο επιθετικά μέτρα.
Σημαντική διευκρίνιση: Τα όσα περιγράφονται παραπάνω συνιστούν ένα γενικό κανόνα, που τον υιοθετούν, κυρίως, οι Αμερικανοί οικονομολόγοι του Ταμείου. Υπάρχουν, όμως, και οι εξαιρέσεις, πάντα εντός του ΔΝΤ, οι οποίες είναι τόσο «χτυπητές» (π. χ. ο κ. Μπομπ Τράα), που ώρες ώρες ανατρέπουν τη γενική εντύπωση. Το εντυπωσιακότερο της υπόθεσης, όμως, είναι ότι οι εν λόγω «εξαιρέσεις», εντός του Ταμείου, εντοπίζονται κυρίως στις τάξεις των Ευρωπαίων οικονομολόγων του (ο κ. Τράα, άλλωστε, είναι Ολλανδός). Οι οποίοι εμφανίζονται ως οι σκληροπυρηνικοί της υπόθεσης, καθώς θεωρούν και το λένε στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους ότι στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’80 και του ’90 δόθηκε ένα «ατελείωτο πάρτι» και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Την ίδια αντίληψη -σύμπτωση; – έχουν και οι ελεγκτές της τρόικας που προέρχονται από τις τάξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι οποίοι συμπεριφέρονται εμφορούμενοι από το γνωστό «σύνδρομο των νεοφώτιστων», που, όπως έχει διδάξει η Ιστορία, στην πράξη αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς ευθύνεται για διάφορες συμφορές. Εν προκειμένω, συμβαίνει το εξής παράδοξο: οι «Ευρωπαίοι» ελεγκτές, ενώ θα περίμενε κανείς να στέκονται συμπαραστάτες στους Ελληνες, τις περισσότερες φορές λειτουργούν αφοριστικά, στο όριο να τους χαρακτηρίσει κανείς μηδενιστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: την ιστορία με την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας την άνοιξαν πρώτα στελέχη της αρμόδιας για τον ανταγωνισμό διεύθυνσης της Κομισιόν. Σε μια συζήτηση, σε ανύποπτο χρόνο, που έγινε με την ΡΑΕ, μια Παρασκευή απόγευμα. Εκτοτε, το θέμα πήρε τις διαστάσεις που πήρε και χρειάστηκαν συντονισμένες παρεμβάσεις για να χαμηλώσουν οι τόνοι και να κλείσει προσωρινά ένα καυτό θέμα, που τόσο άγαρμπα άνοιξε.
Υπάρχει, βεβαίως, και ο αντίλογος. Ο οποίος υποστηρίζει ότι επειδή οι Ευρωπαίοι ελεγκτές μάς ξέρουν καλύτερα, μάς συμπεριφέρονται αναλόγως. Με καχυποψία, αυστηρότητα και, ώς ένα βαθμό, ρεβανσισμό. Εχουν προφανώς υπόψη τους το μέχρι πρότινος λαοφιλές μότο που υποστήριζε ότι «οι Γερμανοί δουλεύουν έντεκα μήνες τον χρόνο για να ζήσουν ένα μήνα σαν Ελληνες» και όπως είναι φυσικό, λειτουργούν ανάλογα…