Ο βιασμός ενός τρίχρονου Αφγανού -παιδιού άστεγης οικογένειας- είναι όνειδος για την κοινωνία μας. Οχι τόσο επειδή βρέθηκε άνθρωπος να διαπράξει τέτοιο έγκλημα -άρρωστοι υπάρχουν παντού-, αλλά επειδή η εγκατάλειψη των πιο ευαίσθητων ομάδων της κοινωνίας μας τείνει να καταστεί κανόνας. Οσο κι αν μας απασχολεί η δική μας περιπέτεια -σε εθνικό και προσωπικό επίπεδο- δεν μπορούμε να ανεχόμαστε το γεγονός ότι άνθρωποι που βρέθηκαν στη χώρα μας και έχουν την ανάγκη μας βρίσκονται πεταμένοι στον δρόμο, ανυπεράσπιστοι απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Η οικογένεια του μικρού Αφγανού κοιμόταν σε πάρκο από τα τέλη Ιουλίου, έπειτα από εκκένωση κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας.
Μέρος της ξέφρενης πορείας της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια ήταν και η γενικευμένη αδιαφορία για τις ανάγκες των πιο ευαίσθητων ομάδων της κοινωνίας – των κρατουμένων, των ασθενών, των ηλικιωμένων, των μεταναστών και των προσφύγων. Η σπατάλη και η επιφανειακή ευημερία λειτουργούσαν ως χρυσό χαλί που κάλυπτε σοβαρότατα προβλήματα, επιτρέποντας την εγκατάλειψη και τη βαναυσότητα να κυριαρχούν εκεί όπου χρειαζόταν ιδιαίτερη μέριμνα. Αντί να διοχετευτούν πόροι για τη δημιουργία δομών για τη διαχείριση τέτοιων προβλημάτων, τεράστια ποσά σπαταλήθηκαν χωρίς σχέδιο, χωρίς ενδιαφέρον γι’ αυτούς που τα είχαν ανάγκη περισσότερο απ’ όλους.
Στην περίπτωση των λαθρομεταναστών και των προσφύγων, η εγκατάλειψη φάνηκε να υιοθετείται ως πολιτική – με το σκεπτικό ότι, αν οι μετανάστες και πρόσφυγες δεν περίμεναν τίποτε από την Ελλάδα, δεν θα παρέμεναν εδώ, οπότε το πρόβλημα θα μεταφερόταν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ετσι βρεθήκαμε με «κέντρα υποδοχής», που ήταν φυλακές γεμάτες με πολλαπλάσιους απ’ όσους χωρούσαν, την έγκριση σχεδόν μηδαμινού αριθμού αιτήσεων ασύλου, την εγκατάλειψη ανθρώπων χωρίς «χαρτιά» στους δρόμους των πόλεων. Αν αυτή η αδιαφορία ήταν προσχεδιασμένη, είχε απόλυτη επιτυχία. Από τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που εισέρρεαν στη χώρα κάθε χρόνο, συγκριτικά λίγοι επέλεξαν να μείνουν εδώ· οι περισσότεροι αναζήτησαν την τύχη τους αλλού. Αλλά η πολιτική αυτή δεν είναι πολιτική: έως τώρα δεν υπήρξε μέριμνα για όσους «παγιδεύτηκαν» στην Ελλάδα (συνήθως οικογένειες) – είτε επαναπατρίζοντάς τους είτε νομιμοποιώντας την παραμονή τους εδώ.
Οταν το καθεστώς της χορήγησης ασύλου παραμένει τόσο ασαφές και παράλογο, όταν κάποιοι κρατικοί λειτουργοί αδιαφορούν για τον συνάνθρωπό τους, τότε το βάρος που πέφτει στους ώμους υπαλλήλων άλλων υπηρεσιών, υπουργείων και δήμων, καθώς και εθελοντών, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Αυτοί οι άνθρωποι μάχονται για την τιμή μας όταν άλλοι αδιαφορούν. Και η τραγωδία του μικρού Αφγανού αποτελεί δείγμα του εγκλήματος της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας.