ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Ο,τι και να ψηφίσουμε θα σερβίρουν την ψήφο μας όπως τους βολεύει. Αλλος ως υπέρ του μνημονίου άλλος ως κατά άλλος ως καλλικρατική ψήφο κι άλλος ως φαλλοκρατική άλλος ως αντιψινακική κι άλλος ως ρατσιστική και ούτω καθεξής. Ποιες εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εκλογές Γαντικής Αυτοϊκανοποίησης. (Με το γάντι, που λένε). Το πέταξε ο Γιώργος πρώτος ή είχαν σπείρει ντουζίνες τα χειρόκτια στο δρόμο του -τον μαραθώνιο- τα 3Α; (Αντώνης, Αλέκα, Αλέξης) (- άσε ο Αλέκος ο Συνιστώσας). Οπότε φυσικό ήταν να πατήσει κάποιο ο Homo Marathonius, να σκύψει να το σηκώσει, και σκύβοντας να του κατέβει η έμπνευση για διακαναλική; Ιδού η απορία. Εχει δουλειά σοβαρή ο ιστορικός του μέλλοντος. Πώς και γιατί στούκαρε άδων κειός ο μερακλαντάν λαός στα νοτιοανατολικά της Ογρώπης. Αλλ’ ας αφήσω τα γάντια της ακακίας για επιτηδειότερα χέρια, τηλεοπτικά ως επί το πλείστον – κι έχουν πολλή δουλειά από το βράδυ. Κάλους θα βγάλουν. Παρ’ όλο το γάντι. Το δάχτυλο, που όπως πάμε δεν το γλιτώνουμε, ροζιασμένο και χωρίς γάντι επέρχεται. Δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω ότι ορισμένοι όπως λόγου χάρη ο ΕΒΕΑ Μίχαλος μόνο μετά τη διακαναλική του Παπανδρέου διαπίστωσαν πως «το Μνημόνιο μετετράπη σε μήλον της Εριδος και πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης». Οτι μήνες τώρα κόμματα και υποψήφιοι περιφερειάρχες διαφημίζονται ως «Οχι στο Μνημόνιο» (Το Μόνον της Υποψηφιότητός τους Ταξίμιον) δεν το είχαν αντιληφθεί. Μόλις όμως το πάτησε εν τέλει το γάντι ο Χόμο Νενικήκαμεν, «η χώρα μπήκε σε καταστροφική εκλογολογία». Αλλ’ έχετε δίκιο, ας αλλάξουμε ομιλία. Κι ας πούμε κάτι σχετικά το Λυρικό. Οπου φαίνεται πως πάλι ψωνίσαμε από σβέρκο στη Λυρική, όπως επιβεβαιώνει πλέον η συνέντευξη του νέου προέδρου της Νίκου Μουρκογιάννη στον Ηλία Μαγκλίνη την περασμένη Κυριακή στην «Κ». Διότι δεν με άκουσε που του συνέστησα «δούλευε και μη ομίλει». Αλλ’ ομίλησε πάλι – και λελού, μωρέ λελού, λελούδι της Μονεβασιάς και κάστρο της Λαμίας και Παλαμήδι τ’ Αναπλιού ανοίχτε νά μπω μέσα! Που τώρα βρίσκει «ιδεώδες» το φετινό ρεπερτόριο το οποίο δεν έβρισκε ιδεώδες όταν προ μηνός το ανήγγειλε που διαλαλεί ότι έχουμε ως χώρα «μεγάλη εθνική παράδοση στην όπερα» (τα πετάαανω) που είναι «κατά των εισαγωγών ξένων παραστάσεων διότι δουλειά του είναι να κρατάει ζωντανή τη συνέχεια του ελληνικού έθνους» (των εχθρών τα φουσάτα περάσαν) που τον ενδιαφέρει τι γράφουν οι κριτικοί γιατί «αν ορισμένοι γράψουν αρνητικά» για μια παράσταση τρέχει ο κόσμος ενώ δεν πατάει ψυχή έτσι κι ακουστεί «ότι στη Λυρική έχει παράσταση με ομοφυλοφιλικές πτυχές» που υπήρξε «μαχητής του Ψυχρού Πολέμου» που συνέβαλε στην πτώση της Σοβιετικής Ενωσης επειδή προώθησε τα αμερικανικά F-16 στην Ελλάδα που είναι μεν αντισοβιετικός αλλά «δεν είναι αντικομμουνιστής επειδή αν ήταν θα έδινε αξία στον κομμουνισμό» που υπήρξε και αντιχουντικός όχι γι’ άλλο λόγο αλλά «διότι τον ενοχλούσε η σύνταξη κι η γραμματική του Παπαδόπουλου» που ως «πιο έξυπνο άνθρωπο στον κόσμο» θαυμάζει τον Ρέιγκαν που όταν η Λυρική πάει στο νέο κτίριο του Φαλήρου θα κρατήσει και το Ολύμπια της Ακαδημίας γιατί «σε δέκα χρόνια στο κέντρο της Αθήνας θα κυκλοφορούν μόνο Πακιστανοί» – άλλωστε «δεν του φτάνουν οι δύο αίθουσες του νέου κτιρίου», μας έχει «εκπλήξεις» ο… οπερέιτορ αλλά «μόλις κάποιος του φέρει χρήματα»! «Μέχρι τότε όμως, σιωπή», καταλήγει. Α, Μουγκογιάννης ο Μουρκογιάννης!