ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Νέο δεν είναι ότι σε ελέγχους του ΣΔΟΕ βρέθηκαν οι γιατροί Κολωνακίου να δηλώνουν εισοδήματα έως 10 χιλ. ευρώ τον χρόνο – σε ποσοστό 20% οι δύσμοιροι λιμοκτονούντες. Ούτε και το… χαλαρωτικό (των νεύρων μας) ότι κάποιοι εξ αυτών δηλώνουν 300 έως 1.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα. (Ούτε ζητιάνοι στην Αγία Τριάδα). Νέο είναι ότι το ΣΔΟΕ ανοίγει τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους – όσο του επιτρέπει βέβαια η σούξου μούξου δυστροπία των τραπεζών (κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;). Αναρωτιέμαι μόνο τι αποτέλεσμα θα έχει το εγχείρημα – αν γίνει σωστά, αν ξεπεραστούν τα τραπεζικά οδοφράγματα, αν, αν. Διότι φοροφαγάς αναίσθητος και φιλοτόμαρος δεν σημαίνει και βλαξ – τι λόγος! – να αφήνει έτσι γυμνούλια τα καζάντια του στον πάσα ένα έλεγχο. Ηδη θα έχουν σπεύσει κι οι ελάχιστοι ανέμελοι να εφεύρουν απόκρυφα κεμέρια. Θεία η ελληνική εφευρετικότης -σε κάτι τέτοια. Ουκ αν λάβοις παρά του μη θέλοντος – κι έχουν αρχίσει και το αντιλαμβάνονται κι οι τροϊκανοί, κι οι δανειστές, κι άπαντες οι ελπίσαντες ότι θα συμμαζευτεί κομμάτι το ελληνικό αναρχοπέδιο. Εδώ η ίδια η κυβέρνηση κι είναι κραυγαλέως πια δίγνωμη. Δίψυχη, όχι δίγνωμη, εκεί είναι ο κόμπος. Που θα λυθεί βιαίως, καθώς όλα πια δείχνουν. Χολιγουντιανή ανατροπή μεγατόνων θα ήταν βέβαια η απονομή Οσκαρ σε μια ταινία σαν τον «Κυνόδοντα» – και δικαίως ο Γιώργος Λάνθιμος επισήμανε πως και μόνο η ανάδειξή της στις πέντε υποψήφιες δείχνει σαν να φυσάει άλλο αεράκι στον θεσμό. * Εν τω μεταξύ οι ελληνικές αντιδράσεις από την παρακολούθηση της ταινίας ποικίλλουν, ως εικός. Μία πάντως από τις ατάκες του φιλμ θα μείνει: «Γλείψε μου το πληκτρολόγιο». Πέρα απ’ το καλαμπούρι, πώς και τι σημαίνει «πληκτρολόγιο» στην ταινία έχει πολύ να κάνει με την ουσία της. Γκέμπελ, Γκέμπελ! * Λιγότερο πειστικός είναι ο Λάνθιμος σκηνοθετώντας πρωτόλειο Τσέχοφ – «Πλατόνοφ» – στη Νέα Σκηνή του Εθνικού. Δεν είναι τόσο ότι η ερμηνεία του έργου έχει ανατεθεί όχι στον λόγο (μηχανικά εκφερόμενο -κυβίδια πάγου) αλλά σε μια παραληρηματική σχεδόν αν και αυστηρά καθορισμένη κίνηση των σωμάτων και των μελών τους. Ούτε ότι δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον το πράγμα – εκτελεσμένο δε με ακρίβεια φαρμακοτρίφτη. Αλλά πολύ αδιέξοδη μου φαίνεται η «άποψη», ένα «κοίτα τι βρήκα!». Γενικώς ειπείν, στο Εθνικό του δίνει και καταλαβαίνει μια χουβαρδάδικη «νεωτερικότητα» – στην οποία φαίνεται πως νιώθουν υποχρεωμένοι να θύουν οι καλούμενοι σκηνοθέτες. Να δούμε τώρα τι θα παρουσιάσει η Λυδία Κονιόρδου που σκηνοθετεί την -παρεξηγημένη, όπως λέει- «Τρισεύγενη» του Παλαμά. Τουναντίον, τα «αναμενόμενα» μάλλον θα δούμε στην παράσταση του Μιλιβόγεβιτς με τη «Μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι. (Στον οποίο ευχόμαστε ταχεία και πλήρη ανάρρωση). Αξιοι απόγονοι του Σωκράτη -που αρνήθηκε να σώσει τη ζωή του για να μην παραβιάσει τους νόμους της πόλης του- οι προαγωγοί της ανομίας που εφύησαν τελευταία. (Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι). «Η ανυπακοή είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση» παπαγαλίζουν με τουπέ. Κι όταν σπανίως συναισθανθεί κάποιος «θεωρητικός» της ανομίας ότι δεν αρκούν καφενειακά επιχειρήματα του στιλ «εδώ παρανομεί μονίμως η πλουτοκρατία κι οι πολιτικοί τζουτζέδες της», επικαλούνται ως και τη Γαλλική Επανάσταση ή τη… Δίκη της Νυρεμβέργης. Καημένε Σωκράτη. Νά ‘ξερες μόνο «γιατί το τζάκισες το χέρι σου»: Για να χορεύουν σέικ κάτι γεροντόπαιδα.