Μην ξεχνάμε την ιστορία με το εύθυμο βοσκόπουλο. «Λύκος, λύκος, βοήθεια χριστιανοί!», φώναξε μια, δυο, τρεις φορές διασκεδάζοντας, κάνοντας τους συγχωριανούς του να τρέχουν για να σώσουν αυτό και τα πρόβατά του. Οι φιλότιμοι συγχωριανοί, όταν κατάλαβαν ότι τους κοροϊδεύει αγνόησαν τη νέα κλήση σε βοήθεια. Ηταν η φορά που ο λύκος εμφανίσθηκε στ’ αλήθεια και ήταν πολύ πεινασμένος. Τη συνέχεια καλύτερα να μη τη θυμόμαστε.
Τα μηνύματα των πολιτικών μού θυμίζουν την παραπάνω ιστορία. Αφήνουν ασυγκίνητη τη συντριπτική πλειονότητα και ηχούν σαν ποίημα που απαγγέλλεται εθιμικώ δικαίω τις χρονιάρες ημέρες. Κινούνται στην ίδια ευθεία γραμμή: δύσκολες ημέρες (πόσες δεκαετίες ακούμε το ίδιο;), ανάγκη ομοψυχίας, πίστη στις δυνάμεις μας και στον επίλογο προστίθεται η ελπίδα για το καλύτερο αύριο, εάν κι εφόσον…
Ξύλινα λόγια, με αποδέκτη ένα ακροατήριο κουρασμένο και πολιτικά άπιστο, που νοητά επενδύει ακόμα στον «από μηχανής Θεό».
Μηνύματα απευθύνουν και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα δικά τους έχουν ένα «στρατηγικό» πλεονέκτημα. Στοχεύουν στο ψυχικό απόθεμα του καθενός ξεχωριστά και καλούν σε προσωπική πάλη που προηγείται της ομαδικής προσπάθειας. Μάλιστα, είναι καλύτερα να διαβάζεις τα μηνύματα των ιεραρχών μετά την Ανάσταση, χωρίς τη φόρτιση των άγιων ημερών, δίχως τις πρόσθετες ψηφίδες ενδοσκόπησης και μεταμέλειας, με τις οποίες φιλοτεχνούμε το πορτρέτο μας. Αλλωστε, «πάει και το Πάσχα, πότε έχουμε πάλι αργία;», είναι η πιο αυθόρμητη ερώτηση που δίνει το στίγμα όσων άφησε εντός μας «κι αυτή η Ανάσταση».
Με άλλη αφετηρία, τα μηνύματα πολιτικών και ιεραρχών τέμνονται στο ένα κυρίαρχο αιτούμενο: ελπίδα.
Ενδεικτικά, από τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, κράτησα το εξής: «Πριν επικρατήσει η Αλήθεια προηγούνται οι τραγικές προσπάθειες των κατεστημένων κάθε εποχής να τη στραγγαλίσουν, όταν αυτή απειλεί συμφέροντα και εξουσίες του κόσμου τούτου». Από το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου, ξεχώρισα: «Ο Χριστός δεν παρότρυνε τους δικούς Του σε κάποια στωική απάθεια, δεν υποσχέθηκε άνετο και ανθόσπαρτο βίο, δεν μας παραμύθησε με αισιόδοξες αοριστολογίες. Απεναντίας, αποκάλυψε ότι οι δοκιμασίες δεν είναι χωρίς νόημα…». Ιδιαίτερα μεστός ο λόγος ενός ιεράρχη που μας έχει συνηθίσει σε παρεμβάσεις επί παντός επιστητού. Λέει ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος: «Μόνον άνθρωποι χωρίς συνείδηση περνούν ανενόχλητοι από τη ζωή. Κατά τη χριστιανική αντίληψη δεν μπορεί και δεν δικαιούται να είναι κανείς ευτυχισμένος, όταν ο διπλανός του ζη μέσα στη δυστυχία».
Και μετά την Ανάσταση τι;
«Θέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε» χρησμοδότησε ο ανένταχτος ποιητής, απαντώντας σε κυκλικές αγωνίες πιστών και μη.