Αλήθεια, πότε ένας πρωθυπουργός αποφασίζει να ανασχηματίσει την κυβέρνησή του; Το ερώτημα έχει πολλές απαντήσεις. Η σημαντικότερη, όμως, αφορά τη λειτουργία της κυβέρνησης. Οταν στους κόλπους της εμφανίζονται αγεφύρωτες διαφωνίες υπουργών, οι οποίες παραλύουν τη λειτουργία της και ακυρώνουν την αποστολή της. Τούτο αποτελεί κοινή διαπίστωση τους τελευταίους μήνες. Το επισήμαναν προ πέντε εβδομάδων και δύο από τους πλέον «νομιμόφρονες» υπουργούς. Ο κ. Ανδρ. Λοβέρδος, ο οποίος δήλωσε πως αδυνατεί να υπηρετήσει «νεφελώδεις και αντιφατικές πολιτικές» και η κ. Αννα Διαμαντοπούλου, που διαπίστωσε ότι «το πλήρωμα σπαράσσεται εν μέσω τεράστιας τρικυμίας». Ο κ. Λοβέρδος έχει αποδειχθεί ένας από τους τολμηρότερους και αποτελεσματικότερους υπουργός στο «αντιλαϊκό» έργο που του ανέθεσε ο πρωθυπουργός, στο πλαίσιο του Μνημονίου. Εύλογο είναι να αγανακτεί όταν διαπιστώνει ότι πολλοί ομόλογοί του φυλάσσουν τα νώτα τους (την… έδρα τους) και προσβλέπουν σε βραχυπρόθεσμα οφέλη, εμφανιζόμενοι ως «κρυπτοαντιστασιακοί» στο καθεστώς της τρόικας. Αν η αντίδρασή του εκφράζει και ηγετικές φιλοδοξίες, τούτο της προσδίδει πρόσθετη σημασία. Διότι τον εμφανίζει να προχωρεί αντίθετα στο ρεύμα της ατολμίας και των συμβιβασμών, που υπαγορεύει το περιβόητο «πολιτικό κόστος».
Ο πρωθυπουργός αμφιταλαντεύτηκε στο αν θα ‘πρεπε να αποπέμψει τον υπουργό Υγείας για ανταρσία, αλλά τελικά επέλεξε την ανοχή. Και ανέθεσε στον κ. Πεταλωτή να διαβεβαιώσει, όπως πάντα, τους πολίτες ότι όλα βαίνουν εύρυθμα και κατ’ ευχήν. Τι συμβαίνει με τον κ. Παπανδρέου; Δεν βλέπει την εικόνα της κυβέρνησής του και τη σχεδόν μηδενική απόδοσή της; Τη θεωρεί φυσιολογική; Ή -το χειρότερο- δεν τολμά να την αντιμετωπίσει; Δυστυχώς, η στάση του στην περίπτωση Λοβέρδου και Διαμαντοπούλου συνάδει με την τελευταία εκδοχή. Ωστόσο, πρέπει να αποφασίσει. Διότι εκείνο που προέχει είναι η άμεση αποκατάσταση κυβερνητικής ενότητος και σύμπνοιας. Κάθε κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόζει μια καλή ή κακή πολιτική. Τούτο δεν προδικάζεται. Κατά κανόνα αποδεικνύεται με την περαίωση του έργου και της θητείας της. Ομως εκείνο που είναι απαράδεκτο -και σε κάθε περίπτωση επιζήμιο για τη χώρα- είναι η αδυναμία εφαρμογής οποιασδήποτε πολιτικής. Οι επισημάνσεις αυτές δεν αποτελούν συνηγορία στη δήλωση Σαμαρά «πρώτα στην κυβέρνηση να ομονοήσουν οι υπουργοί και μετά να ζητήσουν τη δική μας συναίνεση». Διότι ο αρχηγός της Ν.Δ. αντιτάχθηκε εξαρχής στη μνημονιακή επιλογή της κυβέρνησης και φυσικά δεν μπορεί σήμερα να την εγκαλεί, διότι αποτυγχάνει να την εφαρμόσει, ώστε να της προσφέρει τη συναίνεσή του. Συνεπώς το πρόβλημα επικεντρώνεται στον πρωθυπουργό, ο οποίος έχει μόνον δύο επιλογές. Με έναν «δομικό» ανασχηματισμό μπορεί να προσδώσει στην κυβέρνησή του την ανύπαρκτη -έως σήμερα- ενότητα, σύμπνοια και αποδοτικότητα. Να επιλέξει, δηλαδή, ένα σχήμα με αμιγώς «νομιμόφρονες» στη διακηρυχθείσα από τον ίδιο κυβερνητική πολιτική. Ή να συνταχθεί με τους «κρυπτοαντιστασιακούς» (Κατσέλη, Παπουτσή, Ρέππα, Μπιρμπίλη κ.ά.), ηγούμενος μιας «νέας», αλλά ομονοούσας κυβέρνησης, που θα δώσει ανοιχτά πλέον τη μάχη, για την ανατροπή του Μνημονίου και την κατατρόπωση των τροϊκανών. Ο κ. Παπανδρέου οφείλει να κατανοήσει ότι όσο δύσκολη και αν φαίνεται μια τέτοια επιλογή, άλλο τόσο απαραίτητη είναι για τον ελληνικό λαό, ο οποίος δικαιούται να γνωρίζει πού τον οδηγεί η σημερινή κατάσταση. Αλλά και για τον ίδιο, αν τον ενδιαφέρει κάποια «διακριτή» πολιτική υστεροφημία…