Την Τετάρτη, η γενναιότητα μιας κυρίας, της Ελσας Παπαδημητρίου, και η υπεύθυνη στάση 154 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ γλίτωσαν τη χώρα από την άμεση πτώχευση. Οταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός, αυτό θα μένει βαθιά χαραγμένο στη συλλογική μνήμη. Ηταν μια πολιτική πράξη με σημασία πολύ ευρύτερη (ακόμα και) από την εθνική.
Ισως να μη λησμονηθούν ούτε τα παραπολιτικά της ημέρας. Οταν, για παράδειγμα, κόντρα στη συνείδησή τους, κάποιοι είπαν «όχι» για να σώσουν μια ανούσια κομματική καριέρα. Κάποιοι άλλοι αναζήτησαν σε προσχηματικές εκκλήσεις, δήθεν για συναίνεση, το άλλοθι για να καταψηφίσουν τη μοναδική πολιτική που θα ήταν η βάση για μια χρήσιμη συναίνεση. Και κάποιοι άλλοι έσπευδαν «να κάνουν ταμείο», να μετρήσουν με τις δημοσκοπήσεις «πόσα έβγαλαν» από τον καιροσκοπισμό τους. Σήμερα, πάντως, όλα αυτά έχουν δευτερεύουσα σημασία. Αλλωστε, στις καμπές της ιστορικής διαδρομής του τόπου, οι τζάμπα μάγκες ποτέ δεν έλειψαν.
Τα σημαντικά είναι άλλα. Οτι, χάρη στους 155 βουλευτές, η Ελλάδα απέφυγε τον κίνδυνο να μείνει στην Ιστορία ως η χώρα που μπήκε στο ευρώ χωρίς να το αξίζει και, βγαίνοντας από αυτό, το κατέστρεψε. Ή προκάλεσε παγκόσμιο Αρμαγεδδώνα. Η ανόητη υπόθεση ότι όλος ο κόσμος συνωμοτούσε εναντίον μας μάς στοίχισε 30 τόνους σπασμένα μάρμαρα στο Σύνταγμα, αλλά, ευτυχώς, έχασε την ευκαιρία να τεσταριστεί. Ενώ η πατρίδα μας έχει μια δεύτερη ευκαιρία.
Η παγκόσμια κοινότητα πήρε βαθιά ανάσα. Στις αγορές εμφανίστηκαν κάποια δείγματα αλλαγής της ψυχολογίας. Ετσι, την Πέμπτη, τα διεθνή χρηματιστήρια και το ευρώ πέτυχαν υψηλό τριών εβδομάδων. Την Παρασκευή, οι μετοχές στην Ασία σημείωσαν τις υψηλότερες τιμές μηνός. Το ευρώ ανέβηκε, κάποια στιγμή άγγιξε νέο υψηλό τριών εβδομάδων, 1,4545 δολάρια. Οι ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης χαιρέτισαν τις αποφάσεις της ελληνικής Βουλής. Και το ΔΝΤ κάλεσε την Ευρώπη να στηρίξει την Ελλάδα, διασφαλίζοντας τη χρηματοδότησή της. Κάναμε ένα σημαντικό βήμα. Μέχρι τις 11 Ιουλίου, θα πρέπει και οι εταίροι μας να κάνουν το δικό τους.
Η Ελλάδα έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Για να μη χαθεί, είναι αναγκαίο να μη χάνουμε τον στόχο και τη διαδρομή προς αυτόν. Στόχος είναι η ανάπτυξη και η δημιουργία βιώσιμων θέσεων εργασίας. Προϋπόθεση για να τον πετύχουμε είναι η ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας – ώστε να σπάσει ο αποκλεισμός της από τις διεθνείς χρηματαγορές και να αντληθούν κεφάλαια. Και για την ανάκτηση της αξιοπιστίας, προϋπόθεση είναι η καταστροφή του πελατειακού (δήθεν «κοινωνικού») κράτους και του οικονομικού μοντέλου της «φούσκας με δανεικά». Ο ελληνικός καπιταλισμός πρέπει να ανασυγκροτηθεί ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί. Αυτή η διαδικασία ανασυγκρότησης είναι η δύσκολη και μακρά διαδρομή που βρίσκεται μπροστά μας. Το επείγον είναι να αξιοποιηθεί η συγκυρία για να θεμελιωθεί μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση. Μπορούμε; Με τολμηρά by pass σε φορολογική διοίκηση και μηχανισμούς του ΕΣΠΑ, με την εκκαθάριση του τοπίου για επενδύσεις σε ενέργεια, απορρίμματα, διαχείριση νερών, real estate, θα πετύχουμε γρήγορες νίκες στο πεδίο της οικονομίας. Αλλά ο καταλύτης για μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση βρίσκεται στο πεδίο της δικαιοσύνης, της ισονομίας: Να ξηλώσουμε -εννοώ- όλες τις «παράγκες» που δυναστεύουν την Ελλάδα. Το κουράγιο και η ευθύνη μιας άλλης κυρίας, της προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Ελένης Ράικου, και των συνεργατών της διδάσκουν ότι μπορούμε. Αν θέλουμε.