Καταπώς φαίνεται, η καμαριέρα δεν ήταν μια απλή καμαριέρα. Γι’ αυτό και στις τελευταίες φωτογραφίες ο Ντομινίκ Στρος – Καν χαμογελάει, είναι καλά ξυρισμένος και έχει πάντοτε τη σύζυγο στο πλευρό του. Φαίνεται ότι θα αφεθεί ελεύθερος και ότι οι κατηγορίες περί βιασμού δεν ευσταθούν και δεν πρόκειται καν να τον οδηγήσουν σε δίκη. Θα δούμε. Το πιθανότερο όμως είναι ότι η υπόθεση φυλλορρόησε: σεξουαλική επαφή υπήρξε μεν, πλην όμως ήταν συναινετική (αυτός ο όρος, συναίνεση, μας καταδιώκει ακόμα και από τη μακρινή Νέα Υόρκη…). Αυτή είναι και η επίσημη υπερασπιστική γραμμή των δικηγόρων του πρώην διοικητή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οχι βιασμός, απλό σεξ.
Αυτό όμως είναι επίσης και το πρόβλημα με τον κύριο Στρος – Καν. Και είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, αρκετά σοβαρό για να τον στείλει σπίτι του, ελεύθερο μεν (αφού δεν βιαιοπράγησε), με κλειστές τις πόρτες, όμως, απέναντι στην πολυπόθητη προεδρία της Γαλλίας. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν εξάλλου τους Γάλλους διχασμένους σε ό, τι αφορά την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή. Και, υπενθυμίζω, είναι λίγο πολύ οι ίδιοι αυτοί Γάλλοι που εξοργίστηκαν με τις αρχές της Νέας Υόρκης για την αυστηρότητα και τη διαπόμπευση του επώνυμου συμπατριώτη τους, είναι οι ίδιοι Γάλλοι που μίλησαν για θεωρίες συνωμοσίας, ενορχηστρωμένες είτε από τους Αμερικανούς είτε από τους κύκλους του Νικολά Σαρκοζί.
Ολο αυτό συμβαίνει διότι ο πυρήνας του προβλήματος, σε ό, τι αφορά το συγκεκριμένο δημόσιο πρόσωπο, παραμένει ακέραιος. Και το πρόβλημα εκφράζεται κανονικά από τους δικηγόρους του επιφανούς Γάλλου οικονομολόγου, συνοψίζεται δε στο εξής: δεν είναι δυνατόν να διευθύνει κάποιος έναν οργανισμό όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να μην μπορεί να ελέγξει στοιχειωδώς τις ορμές του, να είναι έρμαιο της επιθυμίας – αυτό απλούστατα σημαίνει ότι δεν είναι φερέγγυος, ότι δεν κάνει για μια τόσο σοβαρή δουλειά. Ας μην πει κανείς ότι έως τώρα ο Στρος – Καν μια χαρά τα πήγαινε, διότι πολύ απλά δεν τα πήγε μια χαρά: η εθελούσια (καταναγκαστικά) έξοδός του από το ΔΝΤ ήταν ατιμωτική και ταπεινωτική – αυτό δεν είναι καθόλου «μια χαρά». Το πρόβλημα ήταν πάντοτε εκεί κι ας μην το γνωρίζαμε οι περισσότεροι.
Θα πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι δεν μιλάμε για μια, έστω παράνομη, ερωτική σχέση, με μια κάποια υπόσταση χρόνου και βάθους, αλλά για καθαρό διασυρμό από τη φθηνή, εύκολη λαγνεία. Είναι ο διοικητής του ΔΝΤ, δεν είναι δυνατόν να πλαγιάζει με την καμαριέρα του ξενοδοχείου όπου διαμένει. Και κάτι ακόμα: εφόσον δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια συμπεριφορά σε μια χώρα όπως είναι οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, δεν είναι άξιος να γίνει πρόεδρος μιας χώρας όπως είναι η Γαλλία. Αγνοεί δηλαδή βασικά κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά μιας χώρας που τυγχάνει να είναι η υπερδύναμη του πλανήτη. Είτε δεν τα γνώριζε είτε θόλωσε το μυαλό του και τα ξέχασε όλα και έτσι έγινε έρμαιο μιας άγνωστης. Και στις δύο περιπτώσεις είναι «φάουλ».
Δεν πρόκειται λοιπόν για ηθικολογία. Εντάξει, η εικόνα της συζύγου του, η οποία εμφανίζεται να τον στηρίζει από την πρώτη στιγμή, ενώ ταυτόχρονα οι δικηγόροι επιβεβαιώνουν ότι υπήρξε συναινετικό σεξ, εγείρει ζητήματα ηθικής τάξεως. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο στην προκειμένη περίπτωση. Διότι το παράδειγμα του Στρος – Καν είναι ενδεικτικό για το τι σημαίνει να είσαι δημόσιο πρόσωπο και δη πολιτικός ηγέτης. Τι απαιτεί μια τέτοια θέση. Απαιτεί να μην έχει κάποιος μυστικά, να μην κρύβει πτυχές, ειδικά τέτοιου τύπου, για να μην είναι ευάλωτος σε τρίτους, κοινώς σε εκβιασμούς ή ακόμα και σε «στησίματα», σε παγίδες δηλαδή όπως αυτή που πολλοί θεωρούν ότι κάποιοι έστησαν στον Στρος – Καν. Αυτός είναι ο πιο βασικός λόγος για τον οποίο ένας πολιτικός, και ειδικά ένας ηγέτης, δεν μπορεί να έχει ιδιωτική ζωή με τον τρόπο που έχει ένας απλός, ανώνυμος πολίτης.
Το αν υπήρξε πλεκτάνη ή συνωμοσία στην υπόθεση του Στρος – Καν είναι περίπου αδιάφορο. Ο πυρήνας του προβλήματος παραμένει ο ίδιος: το πιο σοβαρό ζήτημα είναι ότι ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ ήταν στο βάθος, ως ψυχισμός, αδύναμος και μη σοβαρός.