Δεν νομίζω ότι έχει πολλές πιθανότητες να σωθεί από την οικονομική καταστροφή μια χώρα που νομιμοποιεί τα αυθαίρετα, δηλαδή την παρανομία, για να εισπράξει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια. Εστω κι αν ακούγεται εύλογο, έστω κι αν τα έχει απόλυτη ανάγκη. Δεν θα σωθεί γιατί μετά τους πολίτες, που λειτούργησαν πέραν της ηθικής και των νόμων αυθαιρετώντας, αποδεικνύεται ότι την ίδια στάση τηρεί και το κράτος, ο υποτιθέμενος μέγας θεματοφύλακας της δικαιοσύνης. Ενα κράτος που δικαιώνει τους παρανόμους, επιβραβεύοντας τον ατομισμό, τον ωχαδερφισμό και την ιδιοτέλεια δίνει το χειρότερο παράδειγμα για να συνεχίσει το μέγα γλέντι της φοροδιαφυγής, της κλεπτοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων που κατέστρεψαν την Ελλάδα.
Με την πρόταση νομιμοποίησης του υπουργείου, για την υποστήριξη της οποίας οι «τεχνοκράτες» της κυβέρνησης αντιπαραθέτουν την κοινή λογική και τη συγκυρία με έναν υποτιθέμενο περιβαλλοντικό δογματισμό, διαπράττεται στην ουσία ένα έγκλημα κατά της ισονομίας, της ισοπολιτείας και εν τέλει της δημοκρατίας και του Συντάγματος. Θεσμοθετούν έναντι πενιχρού αντιτίμου τους πολίτες δύο ταχυτήτων, την κοινωνία δύο κατηγοριών. Αντί του κράτους του δήμου, έχουμε το κράτος των πολιτών που είναι μάγκες κι αυτών που είναι κορόιδα, επιτείνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τη διάχυτη έλλειψη εμπιστοσύνης όλων προς όλους και όλων προς το πολιτικό σύστημα.
Αυτή η έλλειψη είναι που δηλητηριάζει το σώμα της Ελλάδας, την παραλύει, την καθιστά ανήμπορη να πάρει και να αντέξει τις μεγάλες αποφάσεις που θα της ανοίξουν ένα παράθυρο ελπίδας. Στην Ελλάδα έχει σημάνει εδώ και καιρό τέλος εποχής. Δεν είναι εποχή λογιστών, αλλά ηγετών… Κάτι που φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται το πολιτικό προσωπικό, το οποίο πηγαινοέρχεται στην Ευρώπη ποζάροντας στους τηλεοπτικούς φακούς με κουρδιστά χαμόγελα. Υποψιάζομαι πως σπρώχνουν τον καιρό έως τις πρόωρες εκλογές όπου θα πετάξουν την καυτή πατάτα στον έτερο Καππαδόκη της εξουσίας. Οπως ακριβώς είχε κάνει ο Κώστας Καραμανλής πριν από δύο χρόνια. Αλίμονό μας.