Ποιος καλλιτέχνης «επιδιώκει να χριστεί ηγέτης ενός ξεσηκωμού ο οποίος ξεκίνησε ερήμην του»; Τι θέλει να πει ο ποιητής – ή μάλλον ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος με την αποστροφή του αυτή την περασμένη Κυριακή εδώ στην «Κ»; Αρχαία κόντρα αθάνατη. Κοιτάς το θέατρο που κάνει η Μνούσκιν, βλέπεις και το θέατρο του Καστελούτσι. Γεμάτο χυμούς, φρέσκο και ταυτόχρονα πανάρχαιο το μεν, εξοντωτικό το δε. Με εσχατόγερο επί σκηνής και το αέναο καθάρισμα της εντερικής ακράτειάς του από τον υιό, υπό την υπερμεγέθη εικόνα του Ιησού. Ψάχνονται ακόμα θεατρικοί οιωνοσκόποι για να μας εξηγήσουν τη σχέση του υιού του Θεού με το επίμονο ξεσκάτωμα. Πόλος σύγκρισης το Θέατρο της Μνούσκιν ανάμεσα στα «νεωτερικά» που προκρίνει ασυμμέτρως το Λούκειο Φεστιβάλ Αθηνών. Δεν θα ήταν πολύ γονιμότερο αν περιλάμβανε περισσότερους πόλους σύγκρισης; Γέρνει η βάρκα. Ετοιμαζόμουν να πάω στην «(Α) -pollonia» του υπερπροβεβλημένου Κριστόφ Βαρλικόφσκι, έκανα πίσω όμως όταν άκουσα ότι διαρκεί τέσσερις ώρες. (Κι απ’ ό, τι ακούω και διαβάζω, πολύ καλά έκανα). Ετοιμαζόμουν να πάω στον «Αμλετ» με τον Αιμίλιο Χειλάκη, που πιστεύω ότι είναι για μεγάλους ρόλους (αλλά κάτι συμβαίνει με τις επιλογές του) έκανα πίσω όμως όταν διάβασα δηλώσεις του για τον Αμλετ ως «αγανακτισμένο» κ. λπ. Οχι ακριβώς του Συντάγματος, αλλά εκεί γύρω. Δεν φτάνει ο κιμούλειος «Ωθέλως» για το θέρος; Αγωνιούν πια όλοι σε συνεντεύξεις και παραστάσεις τους να «επικαιροποιούν» κλασικούς ήρωες και κείμενα. Ασε το κλασικό να μιλήσει και θα τα πει μόνο του. Μόνο επίτρεψέ του το. (Αλλά εκεί είν’ τα δύσκολα). Ηθελα εξαρχής να πάω στην αριστοφανική «Ειρήνη» που εγκαινίασε τα Επιδαύρια επειδή εκτιμώ πολύ προ τηλεοράσεως τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον θεωρώ ως τον αριστοφανικότερο των ηθοποιών μας
μετά τη γενιά Καρακατσάνη – Αρμένη. Καλύτερα να μην το έκανα. Βαρέθηκα και λυπήθηκα. Ανυπόκριτο πισωγύρισμα – και μάλιστα άτακτο, με λίγ’ απ’ όλα. Και τίποτα απογειωμένο. Παρά το χάχανο της τηλεκερκίδας. Στην Επίδαυρο φέτος δεν θα δούμε τα κρατικά θέατρα αν συνεχιστούν οι εκεί απεργιακές κινητοποιήσεις. Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μεγάλην εξέφρασεν περιέργεια η γειτόνισσα το Ζερμπινιώ για τα ποτ πουρί αρχαίου δράματος που έχουν ετοιμάσει το μεν Εθνικό με Σταμάτη Φασουλή (αυτό κυρίως) και το Κρατικό με Γιάννη Ρήγα και Γρηγόρη Καραντινάκη. Στη Ρωσία πάντως ο γερόλυκος του θεάτρου
και γνώριμός μας Γιούρι Λιουμπίμοφ δεν άντεξε τους συνδικαλισμένους ηθοποιούς κι εγκατέλειψε το ιστορικό Θέατρο Ταγκάνκα, με το οποίο έχει συνδεθεί η ζωή του.
Ηδη τον Μάη που είχε έρθει στην Αθήνα ενόψει της παρουσίασης μιας «Αντιγόνης» του εδώ τον Σεπτέμβριο
είχε πει δηλητήρια για τη φύση του ηθοποιού. «Χαλασμένοι άνθρωποι είναι». «Η ανοησία και η τεμπελιά τους μ’ έστειλε στο νοσοκομείο». «Προτιμώ τους χορευτές, γιατί είναι εργατικοί και πειθαρχημένοι, ενώ οι ηθοποιοί είναι τσαπατσούληδες». Και να σκεφτεί κανείς ότι πέρασε μαζί τους 93 χρόνια ζωής! «Επικαλούμενοι λάθη που γίνονται, λένε «δεν θα συναινέσουμε σε λάθη». Ομως το μεγαλύτερο λάθος που γίνεται είναι το «δεν θα συναινέσουμε»». Αυτά από τον σεβαστό Στέλιο Ράμφο για τη στάση της αντιπολίτευσης. Μιλώντας την περασμένη Κυριακή εδώ στην «Κ» και την Ολγα Σελλά είπε επίσης το εξής σοφό – και αναπόφευκτο θα έλεγα: «Θεωρώ ότι πρέπει να πάμε όπου είναι να πάμε μέσα απ’ αυτό που είμαστε»… Οδύνη, αλλά και ευκαιρία.