Οσες αντιρρήσεις και ενστάσεις και αν υπάρχουν για το νέο σχέδιο νόμου για την Ανώτατη Εκπαίδευση θα περίμενε κανείς σε ένα τουλάχιστον σημείο να ομονοεί η πανεπιστημιακή κοινότητα: στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι «αιώνιοι φοιτητές».
Στην πρόθεση, δηλαδή, του υπουργείου Παιδείας να βάλει μια τάξη στο θέμα των εγγεγραμμένων σε κάποια σχολή, που παρατείνουν από σκοπιμότητα ή αδιαφορία τη διάρκεια των σπουδών τους. Πάνω από 300.000 φοιτητές (200.000 σε πανεπιστήμια και οι υπόλοιποι σε ΤΕΙ) οφείλουν ακόμη μαθήματα δύο ή και τέσσερα χρόνια μετά το αναμενόμενο τέλος των σπουδών τους. Στο νομοσχέδιο προβλέπεται ότι εάν ένας φοιτητής δεν εγγραφεί για δύο συνεχόμενα εξάμηνα θα διαγράφεται. Για να μην αδικηθούν, δε, οι εργαζόμενοι φοιτητές προτείνεται η «μερική φοίτηση». Να μπορούν να επιλέξουν, δηλαδή, όσοι εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία, να πάρουν το πτυχίο τους στα οκτώ χρόνια. Θα πρέπει, όμως, να το δηλώσουν.
Εως εδώ η μάχη με το αυτονόητο είναι συντριπτική. Εκεί, όμως, που αρχίζει το σύστημα να κλονίζεται είναι στην πρόθεση του υπουργείου να εκπίπτουν οι «αιώνιοι» της φοιτητικής τους ιδιότητας. Θα συμμετέχουν στις εξετάσεις αλλά δεν θα έχουν, μεταξύ άλλων, το δικαίωμα ψήφου στις διαδικασίες των ΑΕΙ. Και τι θα απογίνουν οι παρατάξεις χωρίς τους «φοιτητοπατέρες»;
Οσο το πελατειακό σύστημα κυκλώνεται και θίγεται, σε όλες -και είναι πολλές- τις δυνατές εκφάνσεις και εκδοχές του, τόσο αναζητάει επιχειρήματα για να θολώσει τα νερά. Σε κάποιους τα προτεινόμενα μέτρα φαντάζουν «τιμωρία», σε κάποιους άλλους έλλειψη υπεύθυνης στάσης και ευαισθησίας, καθώς δεν εξετάζονται οι αιτίες που προκαλούν αυτά τα φαινόμενα, κ. λπ. κ. λπ.
Ενώ δηλαδή οι φοιτητές θεωρούνται ώριμοι για να ψηφίζουν, όταν η ευθύνη αγγίζει τη σχέση με το αντικείμενο των σπουδών τους, αμέσως μετατίθεται προς την πιο «οικεία» κατεύθυνση: φταίει το κράτος. Αφού μπορεί όμως ο «αιώνιος» να εκλέγει σε χρόνο διαρκή και αόριστο τους εκπροσώπους του, να συμμετέχει στα όργανα διοίκησης του ΑΕΙ, γιατί δεν είναι σε θέση να αναλάβει το βάρος των μαθημάτων του και των όποιων επιλογών του;
Η σχέση με την ακαδημαϊκή κοινότητα είναι μονομερής και ιδιοτελής; Πώς μπορεί ένα πανεπιστήμιο γιγαντωμένο με ψευδή στοιχεία (με αριθμό φοιτητών που ούτε εμφανίζονται στις αίθουσες ούτε προσέρχονται στις εξετάσεις) να λειτουργεί απρόσκοπτα και αποδοτικά;
Αν η διευθέτηση των «αιώνιων φοιτητών» αντιμετωπίζεται ως επουσιώδες θέμα και παρωνυχίδα, μπροστά στο σύνολο των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων του νομοσχεδίου, θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον σε αυτό το σημείο δεν θα υπήρχε αντίλογος αλλά περαιτέρω προτάσεις για τη λύση του προβλήματος. Ομως, η σαρωτική άρνηση και αντίδραση ενισχύει απλώς την παθογένεια, ακυρώνοντας κάθε απόπειρα θεραπείας της.