«Ριζική και ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος» υποσχέθηκε ο κ. Βενιζέλος άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του στο υπουργείο Οικονομικών. Με τη ρητορική ευχέρεια που τον διακρίνει, η οποία έχει ήδη δημιουργήσει τους κακόζηλους μιμητές του στο ΠΑΣΟΚ (τον κατ’ εξακολούθηση στομφώδη κ. Καστανίδη αίφνης και τον εκ συστήματος μελοδραματικό κ. Λοβέρδο), δεν είχε πρόβλημα να βρει εύηχα λογοπαίγνια που όλα να τα λένε και τίποτα στέρεο να μην εννοούν.
Υπάρχει πάντως ένα πρόβλημα πολιτικής και ηθικής τάξης με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις που γίνονται από στελέχη κομμάτων τα οποία δεν εμφανίστηκαν μόλις τώρα, αλλά κυβέρνησαν τον τόπο επί πολλά χρόνια. Δεν εξηγούν τι τους εμπόδισε να επιχειρήσουν τα ριζικά και τα ριζοσπαστικά τους αν όχι από το ξεκίνημα της διακυβέρνησής τους, έστω στη δεύτερη τετραετία τους. Δεν εξηγούν γιατί τη «φορολογική δικαιοσύνη» που ευαγγελίζονται τώρα δεν δοκίμασαν να την επιβάλουν στον καιρό της, πριν γενικευτεί η ανομία, πριν παγιωθεί η διαφθορά, πριν οι οφειλές αρχίσουν να μετριούνται με τα δισεκατομμύρια.
Ιδού. 37 δισεκατομμύρια (ευρώ, όχι δραχμές) μαθαίνουμε τώρα ότι οφείλουν στο κράτος (δηλαδή στον λαό, αυτή η εξίσωση δεν υποτίθεται ότι ισχύει;) 14.700 μεγαλοφειλέτες. ΄Η, για να είμαστε ακριβείς, δεν το μαθαίνουμε τώρα πρώτη φορά. Κάθε τόσο, χρόνια τώρα, όλο και κάποιος υπουργός ξιφουλκούσε κατά των μεγαλοφοροφυγάδων και φαγάδων και διαβεβαίωνε ότι αύριο, το πολύ μεθαύριο, θα καθαρίσει το τοπίο και, επιτέλους, θα επιβάλει τη νομιμότητα και, κυρίως αυτό, τη δικαιοσύνη. Και από διακήρυξη σε διακήρυξη, από τη μια κάθετη δέσμευση στην άλλη, περνούσε ο χρόνος. Και επειδή ο χρόνος είναι χρήμα μόνο για όσους διαθέτουν χρήμα και μπορούν να το αξιοποιήσουν, οι μεγαλοοφειλέτες πλούτισαν ακόμα περισσότερο, εκμεταλλευόμενοι ποσά που δεν ήταν δικά τους αλλά του Δημοσίου. Και, σαν στυλοβάτες πια του έθνους και ευπατρίδες, πέρασαν στην κατηγορία των «αθίκτων», αυτών που δεν μπορείς να τους αγγίξεις, δεν έχεις τα κότσια να τους θίξεις, όσο «ριζικός και ριζοσπαστικός» και αν δηλώνεις πως θέλεις να είσαι.
Τώρα; Τώρα θα επιστρατευτούν λέει ιδιώτες ράμπο, δικηγόροι, λογιστές ελεγκτές, φοροτεχνικοί, για να πράξουν όσα αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να πράξει το κράτος. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο, υπό όρους και εντός ορίων. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί σαφή δήλωση της πολιτείας ότι χρεοκόπησε όχι μόνο οικονομικά αλλά και οργανωτικά και όσον αφορά τους μηχανισμούς της και τις αρμοδιότητές της. Ούτε αυτό πάντως το ακούμε τώρα για πρώτη φορά. Δεν έχουμε λοιπόν κανένα λόγο να αποδεχτούμε ότι τυγχάνει «ριζική και ριζοσπαστική» αυτή η ομολογία πλήρους αδυναμίας, στα όρια της διαλύσεως, από την πλευρά της κατά τα λοιπά συντεταγμένης πολιτείας μας.