Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να καταλήξει. Για πρώτη φορά ο Ελληνας ζει σε πλήρη σύγχυση. Ο Ελληνας που ανέξοδα και δίχως μέτρημα συσσώρευε δύναμη, εξουσία και πλούτο, που σαν άλλος Ζορμπάς χόρευε ελεύθερος, αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα, σήμερα βλέπει το λίκνο του να κινδυνεύει. Γαντζώνεται πάνω σε απίθανους μύθους, στήνει λαθεμένα πλαίσια, αδιαφορεί για την επιτάχυνση της Ιστορίας, δημιουργεί το δικό του μικροκλίμα στην οικογένεια και στον κοινωνικό περίγυρο. Απορρίπτει την ορμή του καινούργιου, ο κομιστής κατατάσσεται αυτομάτως στην κατηγορία «εχθρός», τα σενάρια συνωμοσίας γίνονται ξανά το φόρτε του. Φαντάζεται λεγεώνες ξένων κατακτητών. Κάθε ανακοίνωση Ευρωπαίου αξιωματούχου δεν φτάνει στ’ αυτιά του ως έχει, αλλά με ουρές που αφορούν τη δημόσια περιουσία, την επικείμενη κατοχή ή τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, έννοιες φορτισμένες συναισθηματικά που κανείς δεν αποφορτίζει.
Η περιλάλητη σύγχυση καλπάζει. Τι πιο φυσικό, όμως; Είναι το εύρος και τα χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης τέτοια. Ο πολίτης δεν μπορεί να αφομοιώσει παρά μόνον τις βλαπτικές για τον ίδιον επιπτώσεις. Αυτές τον πονάνε, με αυτές παλεύει καθημερινά. Γιατί να τον ενδιαφέρει η ανάλυση της πληροφορίας; Κάποιοι ήδη τον έπεισαν για το χειρότερο: ότι η δική του ζωή δεν θα βελτιωθεί ποτέ ξανά. Δεν είναι όμως μοναδικός φταίχτης η απλή πληροφορία. Μερίδιο ευθύνης φέρει η συνεχής και ακατέργαστη υπερπληφόρηση. Θυμίζει αμοντάριστα πλάνα στην τηλεόραση, για τα οποία ο τηλεπαρουσιαστής ζητεί συγγνώμη από το κοινό και στο επόμενο δελτίο η τηλεοπτική εικόνα έχει αρχή, μέση και τέλος. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την αντιφατική υπερπληροφόρηση. Μέσα σε ένα και μόνο δελτίο ειδήσεων, ο τηλεθεατής γίνεται αποδέκτης αντικρουόμενων δηλώσεων πολιτικών και οικονομολόγων, που ουσιαστικά αναδεικνύουν την τέραστια αβεβαιότητα των οικονομικών καιρών. Εμφανίζεται, ας πούμε, ένας διαπρεπής οικονομολόγος, ο οποίος λέει ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναδιαπραγματευτεί το χρέος σήμερα, αλλιώς θα πτωχεύσει. Αίσθηση φόβου. Δευτερόλεπτα μετά, Ευρωπαίος αξιωματούχος δηλώνει εύχαρις ότι η Ελλάδα ορθώς περπατάει πάνω στα κάρβουνα. Θα καψαλιστεί, αλλά θα τα καταφέρει. Αίσθηση ανακούφισης. Για λίγο όμως, γιατί ένας θυελλώδης Ρουμπινί λέει ότι αργά ή γρήγορα η Ελλάδα θα επιστρέψει στη δραχμή. Αίσθηση πανικού και το γαϊτανάκι της σύγχυσης ξεκινάει νέα χορευτικά χάπενινγκ.
Ο πολίτης θα συνεχίσει να ζει σε σύγχυση και να αντιδρά δυσάρεστα όσο οι οπαδοί και οι πολέμιοι του Μνημονίου καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι χωρίς την παρέμβαση ενός εκάστου, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε απέραντο πεδίο ρακένδυτων και πεινασμένων ανθρώπων, λες και εξαφανίστηκαν οι ενδιάμεσες λύσεις. Η σύγχυση θα μεγαλώνει όσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα ως μέρος της λύσης του προβλήματος. Τα μεγάλα δράματα δεν βιώνονται σιωπηλά. Η ένταση και η δυσανεξία μπορεί να απελευθερωθούν πολύ περισσότερο και τότε πράγματι θα μιλάμε για αμοντάριστα πλάνα στις οθόνες.