Ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος. Ηταν Αύγουστος του 2008 όταν 20χρονος Αυστραλός τουρίστας δολοφονήθηκε από μπράβους της νύχτας στη Μύκονο. Το μέγεθος της αποτρόπαιης πράξης έφερε, τότε, στην επιφάνεια μια σειρά από καταγγελίες υπεύθυνων και ευαισθητοποιημένων Μυκονιατών που επισήμαναν ότι η ιστορία του νεαρού Αυστραλού ήταν ουσιαστικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οτι είναι μάρτυρες παρόμοιων επεισοδίων τα οποία απλώς «κουκουλώνονται» από τις τοπικές (και αστυνομικές) αρχές για να μην πληγεί ο τουρισμός (!) Οτι γνωρίζουν πώς δρουν αυτά τα κυκλώματα ως κράτος εν κράτει, αλλά κανείς δεν παρεμβαίνει για να τα εξαλείψει.
Πριν από λίγες ημέρες στον Λαγανά της Ζακύνθου ένας 19χρονος Βρετανός τουρίστας σε διαπληκτισμό με Ελληνα οδηγό ταξί τραυματίστηκε θανάσιμα με σουγιά, ενώ οι συνομήλικοι φίλοι του νοσηλεύονται με τραύματα στην κοιλιά, στην πλάτη και σε όλο τους το σώμα. Η ανακοίνωση του Συλλόγου Ξενοδόχων Ζακύνθου είναι το αμέσως επόμενο σοκ. Αφού απομειώνει τον φόνο «σε ατυχές περιστατικό» (ούτε καν ως τραγικό δεν καταγράφεται) προχωρεί στην ουσία: «Δεν μπορεί για το μεμονωμένο γεγονός αυτό να «ποινικοποιούνται» οι επιχειρήσεις διαμονής ή διασκέδασης ούτε να απαξιώνεται η Ζάκυνθος ως τουριστικός προορισμός». Η ανακοίνωση, όπως και η στάση του αρμόδιου υφυπουργού κ. Γ. Νικητιάδη, προσδιορίζονται μόνο από τον φόβο για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η ιστορία αυτή στον ελληνικό τουρισμό. Ποιον «τουρισμό», όμως, ακριβώς επικαλούνται; Κάθε βράδυ -πληροφορούμαστε- διασκεδάζουν στον Λαγανά 6.000 με 7.000 αλλοδαποί, στην ηλικία περίπου του αδικοχαμένου Βρετανού, οι περισσότεροι από τους οποίους «μετατρέπονται σε ανεξέλεγκτο πλήθος από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ». Παρόμοια στοιχεία έχουν, κατά καιρούς, καταγγελθεί και για άλλους δημοφιλείς ελληνικούς προορισμούς (στη Ρόδο, στην Κρήτη κ. α.)
Σε ρεπορτάζ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ αποκαλύπτεται ότι αγγλικές εταιρείες με Ελληνες μεσάζοντες προσφέρουν στην περιοχή καταλύματα με κόστος 8 – 10 ευρώ την ημέρα και δωρεάν ποτό μέχρι το πρωί. Φθηνό αλκοόλ από την Αλβανία ή τη Βουλγαρία χωρίς κανέναν έλεγχο. Ανθούν, δε, τα κυκλώματα προστασίας και οι παράνομες συμφωνίες.
Αρπαχτή, βραχυπρόθεσμο όφελος και ανεξέλεγκτο πλέγμα συμφερόντων (με τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών και την ανοχή του κράτους) χρωματίζουν -και εδώ- την «επιχειρηματική δραστηριότητα». Αναμενόμενο θα ήταν, λοιπόν, ο Σύλλογος Ξενοδόχων του νησιού, πριν σπεύσει περιδεής από την επαπειλούμενη απώλεια κέρδους να καθησυχάσει τα πνεύματα και να εκτονώσει τον απόηχο, να διευκρινίσει ποιο ακριβώς είδος τουρισμού προασπίζεται. Ο δήμαρχος Ζακύνθου αναφέρθηκε στην ανάγκη «να επανεξετάσουμε την ποιότητα του τουρισμού που επιθυμούμε ως χώρα». Καλό θα ήταν. Γιατί «υπέροχη φυσική ομορφιά, πολιτισμικό και πολιτιστικό πλούτο» βρίσκει κανείς κι αλλού. Και, μάλιστα, χωρίς ασυδοσία.