Αν δει κανείς την Αθήνα μέσα σε έναν νοητό χάρτη τουριστικού ανταγωνισμού, μπορεί να την εντοπίσει ως το κέντρο ενός «σταυρού». Αριστερά, η Ρώμη και τα ιταλικά θέρετρα. Δεξιά, η Κωνσταντινούπολη και οι τουρκικές ακτές του Αιγαίου. Στον βορρά, οι δαλματικές ακτές της Κροατίας και οι φθηνές εναλλακτικές της βουλγαρικής Μαύρης Θάλασσας. Και στον νότο, η Αίγυπτος, ο Λίβανος και το Ισραήλ.
Ιδανικά, η Αθήνα έχει μεν το δυνατό χαρτί της πρόσβασης στα ελληνικά νησιά, έχει και μία Ακρόπολη, αλλά αντικειμενικά υστερεί έναντι των ανταγωνιστών της. Σε επίπεδο city break είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ως δυνητικό κέντρο συνεδριακού τουρισμού κλονίζεται, ως πρωτεύουσα που μπορεί να υποδέχεται κρουαζιερόπλοια αδυνατεί να ανταποκριθεί, ως ευρωπαϊκή πόλη με επίσημο, ιστορικό κέντρο υπολείπεται, αφού το έχει περίπου «καταργήσει».
Αυτό το καλοκαίρι, η Αθήνα, με τη διαρκή πλέον αρνητική δημοσιότητα, είναι αντιμέτωπη με μία μεγάλη πρόκληση. Εν μέσω της αυτοκαταστροφικής ατμόσφαιρας, πρέπει να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις. Ηδη έχει χαθεί χρόνος και οι ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Ωστόσο, η διατύπωση του ορθολογικού λόγου των εκπροσώπων του τουριστικού κλάδου, οι οποίοι μιλούν για αυτονόητες και αυταπόδεικτες αλήθειες, λειτουργεί ως αντίβαρο στην ατολμία της κυβέρνησης. «Αφήστε την πόλη να λειτουργήσει και να δείξει το καλό της πρόσωπο». Να, μία απλή και πρακτική προτροπή.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι η Αθήνα, που είχε «καβαλήσει» το καλάμι στην ολυμπιακή περίοδο και μετά προσγειώθηκε απότομα, μοιάζει να μην έχει συναίσθηση των αντικειμενικών μειονεκτημάτων της σε σχέση με άλλους προορισμούς στην ευρύτερη περιοχή. Οταν απουσιάζει η επαφή με την πραγματικότητα, οι λύσεις θα αργήσουν, αν έρθουν ποτέ. Αντικειμενικά, η Αθήνα υπάρχει ως προορισμός για σημαντικά λιγότερους λόγους απ’ ό, τι η Κωνσταντινούπολη ή η Ρώμη, αν θελήσει να δει κανείς το εγγύς περιβάλλον σε επίπεδο μητροπόλεων. Είναι μία πόλη για μια – δυο μέρες, τουλάχιστον για τον μέσο τουρίστα. Και επιπλέον είναι μία πόλη που δεν ξέρει να «βγάζει χρήματα» με έξυπνο και τίμιο τρόπο.
Μία πόλη – τουριστικός προορισμός πρέπει να λειτουργεί ως μία επιχείρηση. Να δρα σε ένα περιβάλλον ελεύθερο και φιλικό σε πρωτοβουλίες, όπου η διακίνηση ανθρώπων, ιδεών και κεφαλαίων να δημιουργεί ένα περιβάλλον γεμάτο ερεθίσματα για καινοτομίες και «διορθώσεις». Ενας Αμερικανός αναλυτής του σύγχρονου αστικού τρόπου ζωής, ο Ρίτσαρντ Φλόριντα, είχε πει πως μία πόλη αναπτύσσεται όταν έχει τα τρία «Τ»: Ταλέντο, Τεχνολογία και Tolerance (Ανοχή). Κανένα από αυτά δεν διαθέτει η Αθήνα, εκτός αν εννοήσουμε την αρνητική ανοχή στην ανομία. Για να μην τα βάψουμε όμως όλα μαύρα, η Αθήνα έχει πολλά δικά της ελκυστικά χαρακτηρισικά, τα οποία φροντίζει επιμελώς να κρύβει. Η καλή αύρα της πόλης και η δημιουργικότητα των πολλών καλών Ελλήνων βρίσκονται την περίοδο αυτή σε «ημισκότεινο» θάλαμο. Η περιστροφή θα γίνει, αλλά ο χρόνος χάνεται. Και η Αθήνα οφείλει να πείσει από την αρχή ότι είναι μία πόλη που γνωρίζει τις βασικές αρχές της συμβίωσης.