Ηταν ένα τυπικά κρύο βράδυ στο Λονδίνο τον περασμένο Ιανουάριο. Στην οδό Πικαντίλι, μιλιούνια κόσμου ανεβοκατέβαιναν τον ωραίο αυτό δρόμο για να προλάβουν κάποιο κατάστημα ανοιχτό, για να μη στήσουν τον συνοδό τους στην έξοδο της Παρασκευής, για να χωθούν στον επόμενο σταθμό του μετρό.
Στο Wolseley, ένα από τα πιο γνωστά εστιατόρια της πρωτεύουσας, επικρατούσε το χαρούμενο πανδαιμόνιο των μεσοπολεμικών καφέ της Βιέννης ή της Μονμάρτρης στο Παρίσι.
Υπήρχε μια αίσθηση διακριτικής πολυτέλειας χωρίς την επιτήδευση κάποιων εστιατορίων που θέλουν να πουλήσουν «κοσμοπολιτισμό» αλλά εκτίθενται ανεπανόρθωτα από μικρές οδυνηρές λεπτομέρειες κυρίως στους τομείς της συμπεριφοράς και της παροχής υπηρεσιών. Στο Wolseley καταλαβαίνεις εξαρχής ότι δεν μπήκες σε ένα φθηνό εστιατόριο αλλά την ίδια στιγμή οι πάντες αισθάνονται ευπρόσδεκτοι. Αυτό είναι ένα γενικότερο πολιτισμικό χαρακτηριστικό των Βρετανών: μια ηλικιωμένη κυρία μπορεί να μιλάει στον δρόμο με έναν πανκ. Κι εσύ να κάθεσαι δίπλα στον Λούσιαν Φρόιντ.
Δίπλα στον κορυφαίο, ίσως, εν ζωή (ακόμα) ζωγράφο του κόσμου. Περιτριγυρισμένος από δεκάδες ανώνυμους, ήταν εκεί με το «ζαλισμένο», κάπως αποχαυνωμένο βλέμμα ενός ανθρώπου που μόλις είχε τελειώσει ένα πολύ καλό γεύμα και τώρα είχε όλη την ώρα του να απολαύσει τη συνομιλία με την γοητευτική κυρία που κάθεται απέναντί του. Οσοι συχνάζουν στο Wolseley ήξεραν ότι ο Φρόιντ καθόταν πάντα στην ίδια θέση, με θέα στην είσοδο του εστιατορίου. Του αρέσει να παρατηρεί τον κόσμο κι, αν κάποιος/κάποια του αρέσει πολύ, του/της ζητούσε να τη ζωγραφίσει.
Προσπαθούσα να μην κοιτάζω διαρκώς προς τη μεριά του. Αυτός ο άνθρωπος ήταν 88 ετών και προσπαθούσα να ανασύρω στη μνήμη μου ανθρώπους της δικής μου γενιάς, ανάμεσα στα 30 και τα 40, που να αποπνέουν η στάση τους, το βλέμμα τους την ίδια ήρεμη πίστη στη ζωή. Ο Φρόιντ λάτρευε τη δουλειά του κι όταν επέστρεφε στο ατελιέ του ήταν ένας απόλυτα πειθαρχημένος και αφοσιωμένος ζωγράφος.
Δούλευε για ώρες, σκληρά. Ακόμα και τις τελευταίες εβδομάδες. Αλλά βγαίνοντας ξανά στο φως και στη βοή των δρόμων του Λονδίνου δεν άφηνε ούτε λεπτό για να το σπαταλήσει. Ενα μάθημα για όλους μας.