Η απόφαση της Συγκλήτου του πρώτου πανεπιστημιακού ιδρύματος της χώρας μας ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσει τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ όταν ψηφιστεί μου προκάλεσε θλίψη και οργή. Τα ίδια συναισθήματα με κατέλαβαν για την απειλή την οποία η Σύγκλητος εκτόξευσε, ότι θα αναστείλει τη λειτουργία του ιδρύματος.
Θλίψη διότι οι συγκλητικοί μόνοι τους απομυθοποιήθηκαν. Ακολούθησαν την τακτική οποιασδήποτε άλλης επαγγελματικής τάξης που διεκδικούσε δικαιώματα που όμως ποτέ δεν τόλμησε να διακηρύξει ότι δεν θα εφαρμόσει νόμο του κράτους.
Οργή διότι έδειξαν ότι δεν σέβονται το σύνταγμά μας αφού κήρυξαν ανυπακοή στον νόμο. Και διερωτώμαι: «Τι περισσότερο πράττουν οι αναρχικοί;».
Και η αντίθεση της Συγκλήτου δεν περιορίζεται μόνο στις διοικητικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου όπου πράγματι απαιτούνται ορισμένες διευκρινίσεις και τροποποιήσεις. Οπως, για παράδειγμα, θα πρέπει να προσδιοριστούν τα προσόντα με τα οποία θα κοσμούνται οι εξωτερικές προσωπικότητες που θα μετέχουν στο Συμβούλιο του ιδρύματος, ή η οργάνωση τριετών προγραμμάτων σπουδών.
Θεωρούν «επαίσχυντες» (ο χαρακτηρισμός είναι της Συγκλητικής Αποφάσεως) τις διατάξεις που καθιερώνουν το ανώτατο όριο φοιτήσεως που θεσπίζουν πειθαρχικά συμβούλια για τους διδάσκοντες και που καταργούν το πανεπιστημιακό άσυλο.
Με αλλά λόγια, η Σύγκλητος δεν ενοχλείται από τους αιώνιους φοιτητές, το καθεστώς των οποίων, κατά τη Σύγκλητο, δεν πρέπει να διαταραχθεί. Διαδηλώνει ότι προτιμά την ασυδοσία του διδακτικού προσωπικού και αρνείται την καθιέρωση ελέγχου για πειθαρχικά παραπτώματα. Και, τέλος, κλείνει τα μάτια της στα ιδιαίτερης βαρύτητας ποινικά αδικήματα, τα οποία διαπράττονται στους πανεπιστημιακούς χώρους από εξωπανεπιστημιακά άτομα και όλα αυτά εν ονόματι του ασύλου. Και παρ’ όλα αυτά, η Σύγκλητος αρνείται ότι είναι αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός του ασύλου.
Διερωτώμαι αν ύστερα από αυτά μπορούν οι νέοι άνθρωποι να αισιοδοξούν για το μέλλον τους.
* Ο κ. Ιωάννης Μ. Βαρβιτσιώτης έχει διατελέσει υπουργός Παιδείας.