Τέλη Ιουλίου όπως τώρα πριν από τέσσερα χρόνια το σκάφος των φίλων που μας φιλοξενούσε, έδενε στο μικρό λιμάνι της Αλικαρνασσού (τουρκιστί Μποντρούμ) στα μικρασιατικά παράλια, απέναντι από την Κω. Η πρώτη μας αναπάντεχη εντύπωση από μια υπερσύγχρονη μαρίνα, μεταβλήθηκε το απόγευμα σε κατάπληξη. Μπήκαμε σ’ ένα ταξί για να επισκεφθούμε κάποιο από τα αρχαιοελληνικά μνημεία, που υπάρχουν κοντά στην πόλη. Οταν είπαμε στον ταξιτζή τον προορισμό μας, αυτός μας έδειξε ένα χαρτί της τοπικής αστυνομίας, που ήταν κολλημένο στο παρμπρίζ. Υπήρχαν όλες οι διαδρομές των αξιοθέατων, με τις αποστάσεις και το ακριβές κόμιστρο. Σ’ όλη τη διαδρομή η μικρή μας παρέα προσπαθούσε να απαντήσει στο ερώτημα: Πώς θ’ αντιδρούσαν οι Ελληνες ταξιτζήδες αν κάποια αρχή τους υποχρέωνε να κολλήσουν ένα τέτοιο χαρτί. Π. χ. στις πιάτσες του «Ελ. Βενιζέλος» ή του λιμανιού του Πειραιά όπου, σύμφωνα με καταγγελίες τουριστών και στον ξένο Τύπο, έχουμε τα περισσότερα κρούσματα ληστρικών κομίστρων. Η απάντηση μας δίνεται τις ημέρες αυτές. Με το οδυνηρό πλήγμα που δέχεται ο τουρισμός μας από τους «επαναστατημένους» ιδιοκτήτες ταξί.
Πρόκειται για ένα υπερευνοημένο από τους πολιτικούς μας κλειστό επάγγελμα. Αριθμεί περίπου 50.000 επαγγελματίες. Σε αναλογία με τον πληθυσμό μας, ο αριθμός αυτός διεκδικεί παγκόσμιο ρεκόρ. Αντιστρόφως ανάλογη είναι η εξυπηρέτηση που παρέχει. Πέραν των προκλητικών προνομίων, που κατέγραψε προ ημερών η «Κ», όλοι γνωρίζουμε την επίσης παγκόσμια πρωτοτυπία της πολλαπλής μίσθωσης. Ολοι μας έχουμε ακούσει το «πού πας», αγωνιώντας αν ο προορισμός μας συμπίπτει με τη διαδρομή που έχει προαποφασίσει ο «ελεύθερος» ταξιτζής. Ολοι μας έχουμε υποστεί τις συνέπειες του «πειραγμένου» ταξίμετρου, κ. λπ. Τώρα, όμως, η ασυδοσία και η αυθαιρεσία έχουν εκτραχηλιστεί. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αγανακτεί με την επίθεση που δέχεται ο τουρισμός, ο οποίος αποτελεί τις δύο (μαζί με την Ναυτιλία) μοναδικές αρτηρίες, από τις οποίες μπορεί να αιματοδοτηθεί η οικονομία μας. Αλήθεια πού βρήκε το θράσος κάποιος «σύντεκνος» συνδικαλιστής να απειλεί ότι θα «χυθεί αίμα», αν η αστυνομία επιχειρήσει να διαλύσει τα μπλόκα των ταξιτζήδων στα αεροδρόμια και τα λιμάνια της χώρας; Η απάντηση είναι απλή. Πέραν του μεγάλου αριθμού και της ψηφοθηρικής δυναμικής, που εμπεριέχει ένα κλειστό και υπεπρονομιούχο επάγγελμα, οι ταξιτζήδες θεωρούνταν πάντοτε από τους επικοινωνιακούς εγκέφαλους των κομμάτων, ως σημαντικοί «διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Δηλαδή (κατά τη γλώσσα τους) opinion makers…
Προφανώς στην αντίληψη αυτή οφείλεται η αναδρομική διχοστασία στο ΠΑΣΟΚ, αν, πώς και πότε πρέπει να εφαρμοσθούν τα μέτρα, που το ίδιο αποφάσισε, ομοφώνως και ως άμεσα, προ ημερών. Η ίδια αντίληψη υπαγορεύει στη Ν. Δ. να εγκαλεί μόνον την κυβέρνηση για τα μπλόκα των ταξιτζήδων. Δηλαδή, κατά την προσφιλή της τακτική όταν υπάρχει πολιτικό κόστος, «ενώ φταίει ο γάιδαρος, βαράει το σαμάρι». Ακόμη και η κ. Παπαρήγα ενέταξε (ανωνύμως και αορίστως) τους ιδιοκτήτες ταξί στη χορεία των «αγωνιζόμενων εργαζόμενων, για τη διάσωση των δικαιωμάτων τους». Μετά απ’ όλα αυτά τίθεται πράγματι το ερώτημα ποιο κόμμα εκπροσωπεί (και κυρίως εκφράζει με τη στάση του) την αγανάκτηση και την αγωνία της ελληνικής κοινωνίας, για τα συμβαίνοντα στα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας…