Σε πυρετό μεταρρυθμίσεων βρίσκεται η χώρα. Θέματα όχι τόσο κρίσιμα, όπως το καθεστώς λειτουργίας των ταξί, μεγαλύτερης σημασίας, όπως ο κατάλογος με τα «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα, και ακόμα σημαντικότερα, όπως η ανώτατη εκπαίδευση, προχωρούν ταυτόχρονα, ενώ η οικονομία είναι σε ύφεση. Ολα όσα δεν έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρούνται τώρα, επειδή αυτό επιβάλλουν οι δανειστές…
Πρόκειται για ένα επιπλέον τίμημα της καθυστέρησης, που πληρώνουν η χώρα και οι πολίτες της. Τα περισσότερα από όσα επιχειρούνται τώρα έπρεπε να είχαν αναληφθεί παλαιότερα και χωρίς πίεση των δανειστών, ώστε η χώρα ενδεχομένως να μη φθάσει στη σημερινή κατάσταση ή να είναι σε καλύτερη μοίρα.
Στην πραγματικότητα ζούμε την αποτυχία του μοντέλου ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και του τρόπου λήψης αποφάσεων που είχε επικρατήσει. Η προτεραιότητα στη λήψη αποφάσεων ήταν να προκληθεί η μικρότερη δυνατόν δυσαρέσκεια, όχι να εφαρμοστεί η απόφαση που επιβάλλεται από το γενικό και μακροπρόθεσμο συμφέρον του τόπου. Γι’ αυτό, οι αντιδράσεις τώρα είναι έντονες, καθώς όσα συμβαίνουν είναι πρωτόγνωρα.
Οι ιδιοκτήτες ταξί με πολιτικές αποφάσεις πολλών δεκαετιών διαμόρφωσαν το σημερινό καθεστώς, αλλά και η κομμωτική με πολιτική απόφαση θεωρήθηκε βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα. Ακόμα περισσότερο το ιδιότυπο καθεστώς των πανεπιστημίων ήταν πολιτική επιλογή, καθώς κομματικές οργανώσεις συνδιοικούν τις ανώτατες σχολές. Ενδεχομένως, εκτός από την Ελλάδα, στην κομμουνιστική Β. Κορέα οργανώσεις του κόμματος υποδέχονται τους νέους πρωτοετείς φοιτητές…
Το σημερινό πρόβλημα είναι ότι όλα όσα αφέθηκαν στην τύχη τους τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια να διορθωθούν άμεσα και ταυτόχρονα. Επικρατεί και πάλι η μικροπολιτική λογική, σύμφωνα με την οποία τώρα, καθώς όλοι είναι σε κατάσταση αδυναμίας, είναι η ευκαιρία να περάσουμε τα αναγκαία μέτρα. Στην πραγματικότητα διορθώνουμε το λάθος, κάνοντας ένα άλλο. Ολέθριο λάθος ότι τόσα χρόνια το κράτος «χάιδευε» τα αυτιά των πολιτών, μοιράζοντας προνόμια και ειδικές ρυθμίσεις. Ομως, γίνονται λάθη και όταν επιχειρείται να αφαιρεθούν όλα ταυτόχρονα! Μακροπρόθεσμα, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες και χρήσιμες, κινδυνεύουν να θεωρηθούν άστοχες, καθώς οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται ότι η εξάλειψη των προνομίων θα βοηθήσει τους αδικημένους. Ο ιδιοκτήτης ταξί που εκμεταλλεύεται τους οδηγούς αποκτώντας αφορολόγητο εισόδημα είναι προϊόν του παλαιού συστήματος. Οπως και ο καθηγητής ΑΕΙ που απέκτησε τη θέση χάρη σε πολιτικές συμμαχίες και τη χρησιμοποιεί για να κάνει άλλες δουλειές. Τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, οι επιπλέον μισθοί στις ΔΕΚΟ, οι αναπηρικές συντάξεις, όλα ήταν ρουσφέτια. Απλά, με τη βιασύνη που επιχειρούνται οι μεταρρυθμίσεις όλοι αυτοί διεκδικούν την αίγλη του αδικημένου, δικαιώνοντας τα ρουσφέτια…