Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι Αθηναίοι έπρεπε κάθε εννέα χρόνια να στέλνουν εφτά νέες και εφτά νέους στην Κρήτη για να τους καταβροχθίσει ο Μινώταυρος στον Λαβύρινθο. Και αν αυτή η ποινή, την οποία είχε επιβάλει στην Αθήνα ο Μίνωας, ήταν βαριά, δυσβάσταχτη, αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να χαρακτηριστεί το τίμημα που πλήρωσε μια ολόκληρη χώρα, καθώς, μέσα σε μιάμιση ώρα, 67 νέοι και έφηβοι εξοντώθηκαν ανελέητα όχι σε έναν λαβύρινθο, αλλά σε ένα ειδυλλιακό νησί.
Η πρώτη, η αυτονόητη αντίδραση είναι η θλίψη, το πένθος για τα θύματα. Στη συνέχεια, μπορεί κανείς να προχωρήσει σε πολιτικά, κοινωνιολογικά και ψυχολογικά σχόλια. Ωστόσο, ένας πολύ γνωστός Αμερικανός δημοσιογράφος, ο Γκλεν Μπεκ, από τους στυλοβάτες του κινήματος «Πάρτι του Τσαγιού», ο οποίος μέχρι πρόσφατα ήταν μεγάλο αστέρι στο κανάλι Fox News του Ρούπερτ Μέρντοχ, συνέκρινε σε ραδιοφωνική εκπομπή του το κάμπινγκ στο νησί Ουτόγια με τις οργανώσεις νεολαίας της εποχής του Χίτλερ και εξέφρασε την απέχθειά του γι’ αυτή την «πολιτική κατασκήνωση».
Ας δούμε πώς απάντησε ένας Νορβηγός: «Εδώ και πάνω από 60 χρόνια νεαροί πολιτικοί ακτιβιστές συγκεντρώνονται στην Ουτόγια όπου μαθαίνουν για τη Δημοκρατία, γίνονται οι ίδιοι κομμάτι της Δημοκρατίας. Πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο από ό,τι ήταν η χιτλερική νεολαία. Τα σχόλια του Γκλεν Μπεκ είναι ανιστόρητα, ανακριβή και εξαιρετικά επιζήμια».
Το 2001, λίγες ημέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, δύο πασίγνωστοι Αμερικανοί τηλε-ευαγγελιστές, ο Πατ Ρόμπερτσον και ο Τζέρι Φάλγουελ, είχαν δημόσια χαρακτηρίσει υπεύθυνους για την τραγωδία την Αμερικανική Ενωση Πολιτικών Ελευθεριών, τους παγανιστές, τις φεμινίστριες, το κίνημα για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, τους ομοφυλόφιλους, ό,τι θεωρούσαν μαύρο πρόβατο. Αργότερα ζήτησαν συγγνώμη, όμως ήδη είχαν χύσει το δηλητήριό τους.
Ο 46χρονος Γκλεν Μπεκ δεν είναι μια γραφική, περιθωριακή περίπτωση. Είναι παράγοντας του αμερικανικού δημόσιου βίου, ισχυρός διαμορφωτής της κοινής γνώμης. Οταν όμως η νεολαία ενός σοσιαλδημοκρατικού ούτε καν αριστερού- κόμματος παρομοιάζεται με τους νέους που ενθαρρύνονταν να καταδίδουν στο χιτλερικό κόμμα τους ίδιους τους γονείς τους (και πολλά παιδιά το έκαναν), η αλήθεια μετατρέπεται στο αντίθετό της.
Θέλει κανείς να ελπίζει ότι το αίμα των νέων που χάθηκαν στη Νορβηγία δεν θα χαθεί στον Λαβύρινθο της Ιστορίας, αλλά θα ποτίσει το δέντρο της Δημοκρατίας. Μινώταυρος δεν είναι ο 32χρονος Νορβηγός, αλλά ό,τι μπορεί να γεννήσει μέσα από τον άνθρωπο το κτήνος, τον τύραννο. Ομως σήμερα κανένας Θησέας δεν μπορεί μόνος του να σκοτώσει το τέρας και καμία Αριάδνη δεν διαθέτει τον μίτο που δείχνει τον σωστό δρόμο.