Οφείλουμε ευχαριστώ
Κύριε διευθυντά
Αν και η πρόσφατη απόφαση της Συνόδου Κορυφής δεν ήταν μόνον για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, αλλά και για τη σταθερότητα του ευρώ και της Ευρωζώνης, είναι φανερό ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να χαράξουν μια ασφαλέστερη πορεία της χώρας μας από τις συμπληγάδες των αγορών και το τεράστιο δημοσιονομικό χρέος μας προς μια αυξημένη βιωσιμότητά του μεσοπρόθεσμα και δυνατή εξόφλησή του μακροπρόθεσμα. Το νέο δάνειο, η σημαντική μείωση του χρέους, τα χαμηλά επιτόκια, οι εγγυήσεις του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (EFSF) για την ανταλλαγή και επαναγορά των ελληνικών ομολόγων, η στήριξη των ελληνικών τραπεζών για αυξημένη ρευστότητα, η υπόσχεση για επενδύσεις, το νέο ευρωπαϊκό αναπτυξιακό σχέδιο Μαρσάλ και η ανοιχτή αμφισβήτηση της μέχρι τώρα παντοδυναμίας των αγορών, πιθανότατα αποκλείουν τη στάση πληρωμών στη χώρα μας και στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
Υποστηρίζεται ότι αν συγκεντρωθούμε στην εφαρμογή των συμφωνιών μας, θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτή τη μεγάλη κρίση. Αφού είναι πιο φανερή τώρα η ελπίδα για «φως στο τέλος του τούνελ». Ηδη τα spreads και τα των οίκων αξιολόγησης μειώθηκαν πολύ σε μια περίπου μέρα μετά την αναγγελία της συμφωνίας της Συνόδου Κορυφής.
Προτείνω ότι οφείλουμε τουλάχιστον ένα δημόσιο ευχαριστώ προς τους επικεφαλής της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των λαών της, καθώς και του ΔΝΤ για τη νέα ελπιδοφόρα φάση σ’ αυτή την κρίση. Πιστεύω ότι η κυβέρνηση πρέπει να κάνει την αρχή δημόσια και να συντονίσει ανάλογες εκφράσεις και από άλλους φορείς της χώρας. Μια σχετική ερώτηση θα μπορούσε να τεθεί σε επόμενη δημοσκόπηση για να εκφρασθούν και στατιστικά οι ευχαριστίες του λαού μας, μακριά από κομματικές προτιμήσεις και συνθήματα ότι «δεν χρωστάμε τίποτα», ότι «δεν πληρώνουμε» ή ότι πρέπει να πληρώσουν οι άλλοι. H ευγνωμοσύνη και η ευγένεια πρέπει να μας διακρίνει. O Εγγλέζος λέει ευχαριστώ, όταν δείχνει το εισιτήριό του στον εισπράκτορα του λεωφορείου. Δεν είναι υπερβολή, αλλά τον ευχαριστεί γιατί τον ελέγχει παρ’ όλες τις περιορισμένες απολαβές του εισπράκτορα. «H ευγένεια είναι ένα νόμισμα που πλουτίζει αυτόν που το ξοδεύει» (Πολύβιος Δημητρακόπουλος).
Πρέπει σ’ αυτή τη φάση να παρακάμψουμε τα αρνητικά μας αισθήματα από το ανόσιο δάκτυλο της Αφροδίτης και τις άλλες προσβολές του περασμένου έτους. Αλλωστε αυτά δείχνουν ότι και οι Βόρειοι συνευρωπαίοι μας έχουν κάποιους Λούμπεν, όπως άλλωστε και εμείς εδώ, μόνον που δεν μπορούμε να βλάψουμε τους δανειστές μας και βλάπτουμε τους συμπατριώτες μας συχνά με τραμπούκικο τρόπο.
Θα χρειασθεί βέβαια η συνέχιση των θυσιών μας, η αυτοπειθαρχία, η ωριμότητα και το θάρρος για την επιτυχή έκβαση αυτής της προσπάθειας. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών»!
Σταματης Παπαϊωάννου – Καθηγητής Μοριακής Φαρμακολογίας (σε σύνταξη)
Υπαίθριοι πωλητές
Κύριε διευθυντά
Εδώ και μερικά χρόνια στον σταθμό ΗΣΑΠ Νεραντζιώτισσα παρατηρείται το εξής φαινόμενο. Εγχρωμοι υπαίθριοι πωλητές διαφόρων αντικειμένων (κινητά τηλέφωνα, τσάντες, γυαλιά ηλίου κ.ά.) καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος της εισόδου του σταθμού, αλλά και της αερογέφυρας που οδηγεί και συνδέει την άλλη πλευρά του, με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η κίνηση των επιβατών, ειδικά σε ώρες αιχμής (απογεύματα, Σάββατο). Το χειρότερο είναι ότι οι πωλητές αυτοί κάνουν την ανάγκη τους, στέρεη ή υγρή στα πέριξ δενδρύλλια, εκτιθέμενοι πολλές φορές στη θέα των επιβατών, όπως έχω διαπιστώσει κατ’ επανάληψη ως κάτοικος της περιοχής. Σε μια ομάδα περιπολίας της ΕΛ.ΑΣ., που απευθύνθηκα, μού απάντησε ότι είναι αρμοδιότητα της Δημοτικής Αστυνομίας. Οταν άλλη μέρα σ’ ένα συνεργείο της Δημοτικής Αστυνομίας, που ηρκείτο να βάζει πρόστιμα στα πέριξ παρκαρισμένα αυτοκίνητα, παραπονέθηκα, μια αστυνομικός του συνεργείου μού απάντησε με νόημα να απευθυνθώ στον προϊστάμενό της. Ευνόητο είναι ότι κάποιος ωφελείται οικονομικά από την ασυλία αυτών των παρανόμων πωλητών και είναι φανερό ποιος. Το θέμα όμως είναι ότι καταστρέφεται η εικόνα ενός ωραίου κομματιού του Αμαρουσίου.
Αλεξης Μητροπουλος
Εκρηκτικό το πρόβλημα των αστέγων
Κύριε διευθυντά
Οταν το 1968 πήγα για πρώτη φορά στην Αμερική για εκπαίδευση, δεν εντυπωσιάστηκα ούτε από τους ουρανοξύστες, ούτε από τα τεράστια αυτοκίνητα, κι ούτε από τα ευθύγραμμα high ways, όπως θα ήταν φυσικό. Αντίθετα, έμεινα άναυδος, όταν στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον αντίκρισα ανθρώπους -μαύρους και λευκούς- να αναζητούν την τροφή τους στους κάδους των σκουπιδιών και να κοιμούνται στα παγκάκια των δρόμων το καταχείμωνο, υπό πολικές θερμοκρασίες -20° C. Δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι η πλουσιότερη και ισχυρότερη χώρα του κόσμου, η οποία ξόδευε δισεκατομμύρια στους εξοπλισμούς και στη διερεύνηση του Διαστήματος, δεν μπορούσε να προσφέρει τροφή και στέγη σε 500, 1.000 ή μερικές χιλιάδες αναξιοπαθείς πολίτες της.
Πού να φανταστώ τότε, ότι μετά από περίπου 40 χρόνια το πρόβλημα θα μεταφερόταν και στην Ελλάδα. Πράγματι, σήμερα το πρόβλημα είναι υπαρκτό και στη χώρα μας. Μια βόλτα στο κέντρο των Αθηνών, ιδίως νύχτα, είναι αρκετή για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι η Ελλάδα έχει γίνει Αμερική. Δυστυχώς το φαινόμενο, το οποίο πριν από λίγα χρόνια ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με περιθωριακά άτομα, όπως αλκοολικούς, χρήστες ναρκωτικών, ψυχικά αρρώστους κ.λπ., σήμερα έχει επεκταθεί και σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ετσι, σε όλους αυτούς τους «κατεστραμμένους» έχουν προστεθεί και ψυχικά και σωματικά υγιέστατοι άνθρωποι, οι οποίοι έμειναν μόνοι ή έχασαν τη δουλειά τους και την περιουσία τους.
Μεταξύ των αστέγων, οι οποίοι σήμερα υπολογίζονται σε 20.000, περίπου, είναι μέχρι χθες νοικοκυραίοι, οι οποίοι πήραν δάνεια για την αγορά σπιτιού και συνεπεία της κρίσης δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τις δόσεις του, οπότε το σπίτι κατασχέθηκε από το δανειστή, ή έχασαν τη δουλειά τους, ή τέλος «φαλίρισε» η επιχείρησή τους. Ολοι αυτοί, όσοι δεν σιτίζονται από τα συσσίτια του Δήμου και της Αρχιεπισκοπής, τρώνε από τους κάδους των σκουπιδιών και κοιμούνται στα παγκάκια των πλατειών ή στις εσοχές των οδών. Οσοι από μας περνούν από το κέντρο της πόλεως έχουν γίνει μάρτυρες του τραγικού φαινομένου.
Δυστυχώς, το φαινόμενο δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί στη χώρα μας. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει απασχολήσει ακόμη τα έντυπα ή ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Βλέπετε, η κατάρρευση της οικονομίας με τις εγγενείς παρενέργειες της ανεργίας και της ένδειας από τη μια και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης από την άλλη, πού να αφήσουν περιθώρια αναδείξεως άλλου θέματος; Πολύ φοβούμεθα, όμως, ότι τα θύματα της κρίσεως είναι τόσο πολλά, ώστε είναι θέμα χρόνου το πρόβλημα να πάρει τεράστιες διαστάσεις, οπότε θα αναδειχθεί σε μείζον κοινωνικό πρόβλημα.
Η ραγδαία εξέλιξη του φαινομένου έχει δύο βασικά αίτια. Το πρώτο είναι ότι η δεμένη ελληνική οικογένεια που ξέραμε γίνεται ολοένα και πιο χαλαρή, πιο δυτική, πιο ψυχρή και πιο ανάλγητη! Και το δεύτερο, ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει σε τέτοιο σημείο το κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να μην είναι σε θέση να στηρίξει τον «ασθενή κρίκο» του, οπότε κάθε άτομο να ενεργεί με βάση την αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Πολύ φοβούμεθα όμως πως όλοι αυτοί οι αρμόδιοι και αναρμόδιοι κρατικοί φορείς, οι οποίοι εξαντλούν τη δημοκρατική και κοινωνική τους ευαισθησία στα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, γρήγορα θα χάσουν τον ύπνο τους, όταν πλέον δεν θα υπάρχουν παγκάκια για να χωρέσουν τους άστεγους ομοεθνείς μας. Τότε θα κληθούν να απαντήσουν στο αμείλικτο δίλημμα: Ποιοι πρέπει να σωθούν πρώτοι; Οι Νιγηριανοί, Πακιστανοί ή οι άλλοι έγχρωμοι παράνομοι επισκέπτες της χώρας μας, ή οι άστεγοι συμπατριώτες μας; Τους κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου. Οσο νωρίτερα συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα, τόσο το καλύτερο.
Γεωργ. Β. Κασσαβετης – Επισμηναγός (Ι) ε.α.
Η κοινωνική συναίνεση
Κύριε διευθυντά
Ενας συνταξιούχος φίλος, μου παραπονιόταν «αγανακτισμένος», την περασμένη εβδομάδα: Μου ψαλίδισαν τη σύνταξη, μου αύξησαν τους φόρους, κι από την άλλη, για τη φοροδιαφυγή που διακηρύττουν ότι θα πατάξουν, δεν έγινε τίποτα. Πήγα σε τρεις γιατρούς αυτές τις μέρες και κανένας δεν μου έδωσε απόδειξη. Τους ζήτησε; Τον ρώτησα; Δεν τους ζήτησα, είπε, γιατί θα με χρέωναν με ΦΠΑ, δηλαδή θα πλήρωνα εκατό ευρώ περισσότερα και δεν μου περισσεύουν. Είσαι λοιπόν συνυπεύθυνος του είπα, και μην αγανακτείς.
Είναι λυπηρό, εν τούτοις, κοινωνικές ομάδες, όπως οι γιατροί, που διαθέτουν υψηλού επιπέδου μόρφωση και κατά τεκμήριο, εξ επαγγέλματος, κοινωνική ευαισθησία, όχι μόνο να μην επιδεικνύουν κοινωνική συναίνεση, όσον αφορά την τήρηση, τουλάχιστον, του φορολογικού νόμου, αλλά να γίνονται ηθικοί αυτουργοί στον εξαναγκασμό του πελάτη τους στην παρανομία και στην έμμεση καταβολή από αυτόν αυξημένου φόρου, επειδή οι ίδιοι εν τηρούν την υποχρέωσή τους.
Από ποιους θα απαιτήσουμε, λοιπόν, κοινωνική συναίνεση όταν οι ανώτερες τάξεις αντί κοινωνική συναίνεση επιδεικνύουν κοινωνική αναισχυντία; Οι μεσαίες και κατώτερες τάξεις θέλουν παραδείγματα από αυτούς για να ακολουθήσουν.
Από την άλλη, οι κυβερνώντες που έχουν και το μεγάλο μέρος ευθύνης για το κατάντημα που μας έφεραν, πρόεδροι, υπουργοί, βουλευτές -πλην ευαρίθμων- μοιάζει να ζουν στον κομματικό κόσμο τους, κάτι φαίνεται πως έκοψαν απ’ τους μισθούς τους, αλλά δεν έδειξαν ότι γίνονται μπροστάρηδες στις θυσίες που ζητούν από τον λαό.
Που είναι, για παράδειγμα, η επίσημη διακήρυξη μείωσης του αριθμού των βουλευτών, των εξόδων της Βουλής, η παραίτηση από ποικίλα δικαιώματα που «δικαιούνται» πρώην Πρόεδροι Δημοκρατίας, κυβερνήσεως, Βουλής κ.λπ., και ένα μεγάλο μέρος του συνόλου των άμεσων και έμμεσων απολαβών τους; Να καταλάβει κι ο κόσμος πως πράγματι κι αυτοί «μάτωσαν» – κι αν όχι να τους συγχωρήσει, τουλάχιστον να τους ανεχθεί σαν «αναγκαίο κακό».
Κωστας Αλεξοπουλος