Αλήθεια πόσοι 35άρηδες ή 45άρηδες δεν έχουν δοκιμάσει έστω μια φορά ένα «περίεργο» τσιγάρο; Το ερώτημα μού γεννήθηκε ακούγοντας δύο συναδέλφους στο ραδιόφωνο να κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση για την απόφασή της να αποποινικοποιήσει τη χρήση των μαλακών ναρκωτικών. «Ολα τα ‘χε η Ελλάδα, αυτό της έλειπε» έλεγε ο ένας, «το κάνουν για να «ξεχνιέται» ο κόσμος και να μην καταλαβαίνει τα μέτρα» συμπλήρωσε δήθεν με χιούμορ ο έτερος.
Ε, λοιπόν η απορία μου έγινε μεγαλύτερη όταν συνειδητοποίησα ότι οι συνάδελφοι δεν ήταν άνω των 30 ετών. Επομένως, σκέφτηκα, είναι στατιστικώς αδύνατον να μην έχουν κάποιους φίλους ή γνωστούς που είναι περιστασιακοί, έστω, χρήστες, ενώ πιθανότατα κάποια στιγμή έχουν δοκιμάσει και οι ίδιοι ένα «τσιγάρο». Ποιους, λοιπόν, κορόιδευαν, και σε ποιους απευθύνονταν, παριστάνοντας τους αδαείς και τους τάχα εξοργισμένους;
Καθώς δεν γνωρίζω τι συμβαίνει στις νεότερες ηλικίες, θα μιλήσω για τη γενιά των 40 και κάτι. Τη γενιά, δηλαδή, που ήδη από την εφηβεία της είχε -αν ήθελε- ευκολότατη πρόσβαση σε πάσης φύσεως drugs και θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ενδεχομένως η πλειοψηφία της, έστω μια φορά, δοκίμασε την περιβόητη φούντα. Σε αυτή τη γενιά, λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αρκετοί έγιναν για ένα διάστημα περιστασιακοί χρήστες, κάποιοι λιγότεροι «κόλλησαν» για μερικά χρόνια και κάποιοι ακόμη λιγότεροι δεν την εγκατέλειψαν μέχρι σήμερα, χωρίς να ενοχλούν όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πώς αντιμετωπίζουν το χασίς οι σημερινοί 20άρηδες, αλλά έχω την αίσθηση ότι, όπως και στους περισσότερους ομιλήκους μου, είναι απολύτως απομυθοποιημένο. Με την έννοια ότι ο περιστασιακός χρήστης ενός «τσιγάρου» δεν τους φαίνεται ούτε εγκληματίας ούτε καν άρρωστος, όπως άλλωστε και κάποιος που πίνει ένα ποτό κάθε βράδυ για να χαλαρώσει. Με άλλα λόγια, ακόμη και η πλειονότητα των μη χρηστών εδώ και χρόνια βρίσκει εξαιρετικά γελοίο να πρέπει κάποιος να κρύβεται από την αστυνομία για να καπνίσει ένα «τσιγάρο», όπως επίσης απίθανο το ενδεχόμενο αν δεν βρει φούντα να αγοράσει… ηρωίνη.
Πού θέλω να καταλήξω; Μια από τις σοβαρότερες ελληνικές παθογένειες είναι η απίστευτη υποκρισία μας για κάποια θέματα που θεωρούνται ταμπού. Και σε αυτό φέρουμε τεράστια ευθύνη οι δημοσιογράφοι, που δήθεν δηλώνουμε έκπληκτοι όταν π. χ. συλλαμβάνεται ως «χρήστης» κάποιος διάσημος, ενώ την παραμονή στη συναυλία που πήγαμε μπορεί δίπλα μας ακριβώς να κάπνιζε φούντα κάποιος άσημος. Ως εκ τούτου, μακάρι τούτη τη φορά το όλο θέμα να συζητηθεί με την πρέπουσα σοβαρότητα και ειλικρίνεια. Και τούτο προκειμένου να ληφθούν οι κατάλληλες αποφάσεις που θα νομιμοποιήσουν κάτι που είναι ήδη νομιμοποιημένο και κυρίως δεν θα δίνουν κανένα περιθωριο στους εμπόρους των σκληρών να εμφανίζονται ως χρήστες μαλακών…