Πολυτέλειες, αντί περιστολών

Παραδοσιακή και διαδεδομένη στην Ελλάδα η συνήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης να λαϊκίζουν μέσω υποσχέσεων και καταγγελιών. Θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, παρά μόνο να κερδίσουν, εκτιμούν ότι ο χρόνος φέρνει λήθη και κανείς δεν θα θυμάται τι έλεγαν προηγουμένως αν φτάσουν στην εξουσία, πιστεύουν ακράδαντα στη δοκιμασμένη αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ωστόσο, αν και με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει πλέον ως πολίτες θα πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι, φαίνεται ότι υπάρχει θέμα στην καταγγελία της Νέας Δημοκρατίας ότι η κυβέρνηση από τη μία πλευρά διαλαλεί ότι είναι αποφασισμένη να μειώσει το κράτος και τις δαπάνες του, ενώ από την άλλη δημιουργεί νέες γραμματείες και υπηρεσίες. Ενδεχομένως κάποιες από αυτές να αντικαθιστούν άλλες, ίσως μερικές να είναι απαραίτητες στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης (αν πραγματικά επιχειρείται) της κρατικής μηχανής, αλλά υπάρχει επίσης η αίσθηση ότι στο Μαξίμου επικρατεί μία τάση συγκρότησης συμβουλευτικών οργάνων με βαρύγδουπους τίτλους που είναι αχρείαστα. Είναι γνωστό ότι ο πρωθυπουργός έχει αδυναμία στους παντοειδείς συμβούλους. Του αρέσει να περιστοιχίζεται από διαφόρους με τυπικά προσόντα, που όμως θα πρέπει να βρουν και αντικείμενο προκειμένου να βολευτούν για να υπάρχουν σε ώρα ανάγκης… ΄Η ακόμη και για να μην πάνε χαμένοι αξιόλογοι άνθρωποι με δυνατότητες να προσφέρουν, αν δεχθούμε την καλή εκδοχή. Αλλά είναι οι καιροί κατάλληλοι για τέτοιες ευαισθησίες, ειδικά όταν είτε δεν έχει γίνει προσπάθεια περιορισμού του κράτους είτε αυτή έχει καθυστερήσει υπερβολικά, παρά τις πιέσεις που ασκούν οι δανειστές μας; Με δεδομένη μάλιστα την τάση πολλών υπουργών να αποφεύγουν την κατάργηση φορέων και υπηρεσιών, τις συγχωνεύσεις και την περιστολή των δαπανών στους τομείς της αρμοδιότητάς τους, το Μαξίμου οφείλει και να ασκεί έλεγχο και πιέσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά και να δίνει το παράδειγμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τα μηνιαία ταμειακά στοιχεία και τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις Ιουνίου, το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης για το πρώτο πεντάμηνο φτάνει στα 14,7 δισ. και προέρχεται σε συντριπτικό ποσοστό από τον λεγόμενο «στενό» δημόσιο τομέα. Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση δεν δικαιούται να διογκώνει το κράτος με υπηρεσίες του τύπου «Ερευνητικό Ινστιτούτο Νησιωτικής Πολιτικής», ό, τι και να σημαίνει ο τίτλος. Οι καιροί δεν ανέχονται παρόμοιες πολυτέλειες!