Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στη δίνη που δημιουργείται από την έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και την αμείλικτη, ασυνείδητη δυναμική των αγορών. Οικονομικές πιέσεις εντείνουν πολιτικά προβλήματα, τα οποία οδηγούν σε σπασμωδικές κινήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους αναδεικνύουν πολιτικές αδυναμίες και επιτείνουν τα οικονομικά προβλήματα. Κανείς δεν έχει τη συνταγή για την έξοδο από την κρίση, αλλά, ακόμη χειρότερα, οι πολιτικές δυνάμεις είναι διχασμένες και καχύποπτες εκεί που θα έπρεπε να είναι ενωμένες.
Στις ΗΠΑ, ενώ οι οικονομικοί δείκτες είναι αρνητικοί και ο φόβος για νέα ύφεση μεγάλος, οι πολιτικοί παραδόθηκαν τις περασμένες εβδομάδες σε μια επίδειξη αυτοκτονικού αυτισμού και ανευθυνότητας που θα μείνει στην Ιστορία. Η υπερδύναμη, και μαζί της η παγκόσμια οικονομία, κρατήθηκε όμηρος από τις απλοϊκές απαιτήσεις λαϊκιστών του λεγόμενου Πάρτι Τσαγιού, οι οποίοι επιμένουν σε καταστροφικές περικοπές χωρίς να λογαριάζουν τις επιπτώσεις στην οικονομία ούτε τις ανάγκες των πολιτών. Για να αποφύγει την άμεση κατάρρευση της αξιοπιστίας της οικονομίας, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ενέδωσε στον εκβιασμό και δεσμεύτηκε να εφαρμόσει μέτρα στα οποία δεν πιστεύει και που ίσως αποβούν μοιραία για τη χώρα. Ανεύθυνοι βουλευτές έσπρωξαν τον Ομπάμα στο χείλος του γκρεμού, και αυτός, για να πετύχει τη συναίνεση, πήδηξε μαζί τους. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε ήδη στις αγορές, μαζί με το γεγονός ότι 82% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση έχει αρνητική άποψη για το Κογκρέσο, ενώ και του προέδρου το γόητρο επλήγη βαρύτατα.
Στην Ευρώπη, οι πολιτικές πιέσεις δύσθυμων ψηφοφόρων πάνω στις κυβερνήσεις τους υπονομεύουν τη διάσωση του ευρώ. Την Πέμπτη και την Παρασκευή, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία δέχονταν πρωτοφανείς πιέσεις στις αγορές, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο και ο επίτροπος Ολι Ρεν εκλιπαρούσαν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να θέσουν στην άκρη πολιτικές ευαισθησίες και να σπεύσουν να υιοθετήσουν μέτρα στήριξης της Ευρωζώνης. Δυστυχώς, η αρχική δυσφορία στη Γερμανία και σε άλλες χώρες για την προσφορά βοήθειας προς την Ελλάδα έχει χρωματίσει τη συζήτηση για τα γενικότερα προβλήματα της Ευρωζώνης, και μάλλον γι’ αυτό εγείρονται απαιτήσεις για αυστηρές προϋποθέσεις για τη στήριξη χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Θορυβημένος από το γεγονός ότι επιθέσεις δέχονται και χώρες στην καρδιά της ευρωπαϊκής οικονομίας, ο Μπαρόζο ζήτησε από τις κυβερνήσεις των χωρών-μελών να επισπεύσουν την έγκρισή τους για αλλαγές στον Μηχανισμό Στήριξης (EFSF) και «να αποφύγουν την απαίτηση για υπερβολικούς περιορισμούς μέσω νέων προϋποθέσεων ή εγγυήσεων για δανεισμό». Ο Ρεν κάλεσε τις χώρες-μέλη να συμφωνήσουν γρήγορα σε ένα πακέτο δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων, λέγοντας: «Κανείς δεν θα κατανοήσει την καθυστέρηση λόγω διαφωνιών».
Οι αγορές δεν έχουν πιστέψει ότι οι Ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι να στηρίξουν το ευρώ μέσω της υιοθεσίας μηχανισμών που θα θωρακίζουν χώρες-μέλη από επιθέσεις. Ενώ οι Ευρωπαίοι ανακοινώνουν μέτρα (έστω με καθυστέρηση κάθε φορά), στην πράξη το αποτέλεσμα είναι μπερδεμένο – αποτέλεσμα της ανάγκης κάποιων κυβερνήσεων να δείξουν στους ψηφοφόρους τους ότι κρατούν σκληρή γραμμή. Απόδειξη αυτής της νοοτροπίας είναι η απαίτηση της Γερμανίας για τη συμμετοχή ιδιωτών επενδυτών στη στήριξη της Ελλάδας, ένα μέτρο το οποίο οδήγησε τους επενδυτές να αυξήσουν το κόστος δανεισμού και για άλλες χώρες, σε σημείο που Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αναγκάζονται να επαναλαμβάνουν -συνεχώς αλλά μάταια- ότι το μέτρο ισχύει μόνο για την Ελλάδα. (Ενδιαφέρον θα είχε να μετρούσαμε τι θα πληρώσει όλη η Ευρώπη σε υψηλότερα επιτόκια δανεισμού και σε χαμένες αξίες στα χρηματιστήρια, για την αρχική καθυστέρηση της Γερμανίας να στηρίξει την Ελλάδα και τώρα για την απαίτηση να συμμετάσχουν ιδιώτες στο σχέδιο διάσωσης.)
Η δυσφορία των χωρών – δανειστών υπονομεύει την προσπάθεια να παρουσιάσει η Ε. Ε. ενιαίο μέτωπο στις επιθέσεις των αγορών, η γενική δυσθυμία των οπαδών του Πάρτι Τσαγιού καθορίζει την πολιτική των ΗΠΑ και η δυσπιστία των Ελλήνων καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ικανοποιήσουν ομάδες πολιτών, χωρίς να τις πείθουν ότι η συνεργασία σε εθνικό και διεθνές επίπεδο είναι ο μόνος δρόμος προς την επιβίωση.