THE WALL STREET JΟURΝΑLΥποβάθμιση και επικρίσεις
Οι ηγέτες της Ευρώπης αγωνιούν εδώ και δύο χρόνια για ένα ζήτημα που μόλις τώρα αρχίζει να απασχολεί τους Αμερικανούς ομολόγους τους: τις αμφιλεγόμενες υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας των οικονομιών τους. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης του ελληνικού χρέους στα τέλη του 2009, Αμερικανοί αξιωματούχοι διεξήγαγαν μάχες εναντίον των οίκων αξιολόγησης που επανειλημμένα και επιθετικά προχώρησαν σε υποβάθμιση των πιο ευάλωτων οικονομιών της Ζώνης του Ευρώ, ενισχύοντας την αμερικανική κρίση. Μέχρι και την Παρασκευή, οι Αμερικανοί υπήρξαν θεατές. Η απόφαση της S&P, όμως, να στερήσει από τις ΗΠΑ το ποθητό ΑΑΑ, προκάλεσε κύμα επικρίσεων για την ισχύ που διαθέτουν οι οίκοι αξιολόγησης. Η υποβάθμιση των Ελλάδας, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας, όμως, οδήγησε το κόστος δανεισμού σε καταστροφικά για τις χώρες αυτές ύψη, υποχρεώνοντάς τις σε αναζήτηση κεφαλαίων διάσωσης από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Οι πρωτοβουλίες αυτές των οίκων, όμως, είχαν και μία θετική επίπτωση, προωθώντας στις παραπάνω χώρες αναγκαία προγράμματα με στόχο τη συρρίκνωση του δημόσιου χρέους τους.
CΟRRΙΕRΕ DELLA SΕRΑ
Ελλειμμα οράματος
Μετά τη μεγάλη ύφεση του 2008-2009, δύο πράγματα θα περιμέναμε από τους ηγέτες της Δύσης. Πρώτον, να αναγνωρίσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης και τη θέληση να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα άμεσα και χωρίς αναβολές, μια πολιτική στάση που θα δήλωνε ότι έχουν όραμα πέραν από τις εκλογικές αναμετρήσεις. Δεύτερον, περιμέναμε να δείξουν την ικανότητά τους να συγκεράσουν αντιθέσεις και συμφέροντα υπέρ του κοινού καλού. Η πολιτική τάξη της Δύσης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού δεν κατάφερε τίποτε από τα δύο και θα περάσει στην ιστορία ως μια από τις χειρότερες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το όραμα είναι ένα προσόν που λείπει από την πολιτική τάξη της Ιταλίας της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη, εδώ και ενάμιση χρόνο θα έπρεπε να έχει διευθετηθεί η κρίση της Ελλάδας. Αντ’ αυτού, οι αποκαλούμενοι ηγέτες της Ευρώπης αναλώθηκαν σε συζητήσεις που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να σύρουν τις αγορές στο χάος. Και ο Αμερικανός πρόεδρος και το Κογκρέσο έχασαν μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας τους σε παλινωδίες, μέχρι την τελευταία στιγμή, υπό την απειλή της στάσης πληρωμών στις ΗΠΑ.
ΜΙΤΤΕLSΤΑΝDS ΝΑCΗRΙCΗΤΕΝ
Ο ελληνικός ιός
Σε πάνω από 20% υπολογίζουν οι οίκοι αξιολόγησης τις απώλειες για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων.
Παρ’ όλα αυτά, τα ριψοκίνδυνα ομόλογα εξακολουθούν να βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια πολλών ιδιωτών και ο λόγος είναι ότι αρκετές τράπεζες δεν έχουν τη σωστή βάση δεδομένων και δεν διαθέτουν σύστημα ηλεκτρονικού ελέγχου, το οποίο θα μπορούσε να προειδοποιήσει τους επενδυτικούς συμβούλους για ενδεχόμενα νέα ρίσκα στα χαρτοφυλάκια.
Αυτό έχει συνέπεια να μην αναχαιτίζονται εγκαίρως οι κίνδυνοι.
Οι πελάτες αναλαμβάνουν έτσι σημαντικές απώλειες, ενώ η τράπεζα κινδυνεύει με σοβαρό πλήγμα στο κύρος της. Μέχρι στιγμής, οι τράπεζες επιτρέπουν στους επενδυτικούς τους συμβούλους μεγάλα περιθώρια στη διαμόρφωση των ιδιωτικών χαρτοφυλακίων.
Ωστόσο, εξωτερικοί παράγοντες υποχρεώνουν τα ιδρύματα να αλλάξουν τρόπο σκέψης. Με δεδομένο ότι ο νομοθέτης θεσπίζει όλο και αυστηρότερα μέτρα, οι τράπεζες καλούνται τώρα να ενισχύσουν τους εσωτερικούς τους ελέγχους.
ΤΗΕ GUΑRDΙΑΝ
Κινδυνεύει το ΕΣΥ
Το Ελληνικό Σύστημα Υγείας είναι ένας γραφειοκρατικός εφιάλτης, με ατελείωτα έντυπα προς συμπλήρωση και δεκάδες παγίδες για τον ανυποψίαστο πολίτη. Οσοι έχουν σχεδόν μηδενικό εισόδημα δικαιούνται δωρεάν περίθαλψη, αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση το κράτος θα πληρώσει μόνο για κάποια φάρμακα. Σε πολλές περιπτώσεις, επίσης, όσοι δικαιούνται δωρεάν φάρμακα ή έστω σε μειωμένη τιμή, αντιμετωπίζουν τελευταία απρόθυμους φαρμακοποιούς, οι οποίοι τους ζητούν να πληρώσουν το ποσό έναντι και εν συνεχεία να απευθυνθούν στο ταμείο τους για την επιστροφή. Στο μεταξύ, οι μισθοί των γιατρών που εργάζονται στο Δημόσιο έχουν υποστεί ήδη σημαντικές περικοπές, ενώ τα νοσοκομεία φοβούνται τις συγχωνεύσεις και το ενδεχόμενο ελλείψεων, όχι μόνο σε φάρμακα, αλλά και σε προσωπικό. Την ίδια στιγμή, ένα ήδη άνισο σύστημα υγείας γίνεται εν μια νυκτί ακόμα πιο άδικο, με ολοένα και περισσότερους πολίτες που δεν έχουν τη δυνατότητα της ιδιωτικής περίθαλψης να τίθενται στο περιθώριο. «Δεν μπορούμε να επιβιώσουμε σ’ αυτήν την κρίση», λέει η δρ Ολγα Κοσμοπούλου.