Παραδοσιακά, οι κανονικοί ρυθμοί στην Ελλάδα επανέρχονται σταδιακά μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Τα πανηγύρια ολοκληρώνονται, τα μπάνια του λαού φτάνουν στο τέλος τους, οι οικογένειες γυρίζουν στα σπίτια τους, οι αδειούχοι στις δουλειές τους και τα παιδιά μπαίνουν σε τροχιά προσαρμογής για τα επερχόμενα θυρανοίξια των σχολείων. Ολα αυτά σύμφωνα με τον ονειρικό και τακτοποιημένο κόσμο των παλιών αναγνωστικών, που έχει ανατραπεί βέβαια εδώ και πολλά χρόνια από την πραγματικότητα. Οπως φαίνεται, όμως, και αυτή η πραγματικότητα που είχαμε συνηθίσει, δεν θα είναι φέτος η ίδια. Τα πανηγύρια και τα μπάνια τελειώνουν, αλλά οι οικογένειες επιστρέφουν πολύ ανήσυχες, οι αδειούχοι δεν γνωρίζουν αν και σε ποια κατάσταση θα βρουν τις δουλειές τους, ενώ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ανοίξουν τα σχολεία τον Σεπτέμβριο.
Με λίγα λόγια, αν η σεζόν που εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 2010 μας έβγαλε από τον ονειρικό κόσμο και σε μεγάλο βαθμό μας φανέρωσε μία νέα, πολύ πιο δύσκολη πραγματικότητα, από το φθινόπωρο του 2011 μπαίνουμε σε μια περίοδο που μπορεί να αποδειχθεί ή του ύψους ή του βάθους. Περισσότερο ίσως εμείς, ως Ελληνες, αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι πιθανότατα. Η κλιμάκωση της κρίσης προκαλεί πρωτοφανή αβεβαιότητα και ρευστότητα όχι μόνο στο παρόν άλλα και για το άμεσο μέλλον. Ποτέ ο μεταπολεμικός τουλάχιστον Ελληνας δεν ήταν τόσο ανήμπορος να προβλέψει τι του επιφυλάσσει το αύριο και ποτέ δεν ένιωθε τόσο ανίσχυρος στη διαμόρφωσή του. Οι ενδείξεις είναι ότι στην ίδια κατηγορία μπαίνουν σταδιακά και οι πολίτες άλλων ευρωπαϊκών χωρών με δυσβάσταχτο χρέος.
Κατά τους ειδικούς, το στοίχημα είναι να κρατήσει το ευρώ. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, αν καταρρεύσει το ευρώ, κλονίζεται όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρώτα της Ευρώπης, αλλά κατά πάσα πιθανότητα και όλου του κόσμου, γι’ αυτό διαλαλούν συνεχώς τη μεγάλη ανησυχία τους και οι αξιωματούχοι των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, ζητώντας παράλληλα από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα. Και τώρα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα ποια είναι αυτά τα κατάλληλα μέτρα και πώς μπορούν να εφαρμοστούν… Γιατί, ώς τώρα τουλάχιστον, τα μέτρα που αποφασίστηκαν και ελήφθησαν αποδείχτηκαν ανεπαρκή, αν και όσον αφορά την Ελλάδα, ελάχιστα από αυτά εφαρμόστηκαν, είναι η αλήθεια.
Σήμερα είναι πλέον πολλοί, περιλαμβανομένων και αρκετών Γερμανών, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το μοναδικό φάρμακο για να αντεπεξέλθει η Ευρωζώνη στην κρίση είναι η έκδοση ευρωομολόγου. Το προωθεί η Κομισιόν διά του Ολι Ρεν, το φωνάζουν οι Σόρος και Στίγκλιτς, το θέλει ακόμη και ο πρόεδρος των Γερμανών εξαγωγέων, μεταξύ άλλων. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε αν το ευρωομόλογο θα αποδειχθεί πράγματι πανάκεια, ούτε και πόσο εύκολη υπόθεση είναι η έκδοσή του. Η Γερμανία αντιστέκεται πάντως σθεναρά στην έκδοσή του και ο φόβος είναι μήπως αν και όταν το αποφασίσει ή αναγκασθεί εκ των πραγμάτων να πει το Βερολίνο το «ναι» θα είναι πολύ αργά. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι και εύκολο για την Αγκελα Μέρκελ να πείσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας της και τους Γερμανούς ψηφοφόρους να δεχθούν την έκδοση ευρωομολόγου, δίχως προηγουμένως να καθιερωθεί μία κοινή οικονομική διακυβέρνηση σε όλη την Ευρωζώνη.
Είναι όμως έτοιμες οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να δεχθούν την κοινή οικονομική διακυβέρνηση, όπου φυσικά τον πρώτο λόγο θα τον έχει η Γερμανία;