Επιστρέφοντας στα καθημερινά μας…

Αγέρας σηκώθηκε πρωινιάτικα -μην πείτε ότι είναι μελτεμάκι- και στροβίλισε προειδοποιητικά τα πρώτα κίτρινα φύλλα της ακακίας στην έρημη ακόμη άσφαλτο. Μετά το αστροπελέκι ανείπωτης τραγωδίας που χτύπησε και ρήμαξε σπίτι δικών μας, συναδέλφων μας, βουβό το γραφείο αρνείται τις εύκολες εντυπώσεις που συνηθίζονται στην «επιστροφή στο καθ’ ημάς». Αλήθεια, τι θα καταλάβουν από την έκφραση αυτή «καθ’ ημάς», όσοι έμαθαν στο chat και με άνεση googlάρουν; Τι της μέλλεται να πάθει, ακόμη, η πανάρχαια ελληνική γλώσσα, ζωντανή και ρέουσα ώς τώρα; Κι είναι κι αυτά τα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» και τα «ΠΩΛΕΙ-ΤΑΙ», όπου κι αν στραφεί το μάτι σου στην πόλη, στις συνοικίες που μαρκάρουν την αγωνία και την ανασφάλεια στο πιεσόμετρο της οικονομικής μας κρίσης. Επιτακτική η ανάγκη να καλυφθούν δάνεια που στόχευαν σε καλύτερο επίπεδο ζωής, και, όμως, ναυάγησαν μαζί με το καράβι της χώρας – καλά τα λέει ο λαός «θαλασσοδάνεια»! Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων η Αγκελα Μέρκελ και ο Σαρκοζί, ανθρωπάρια με αστεία φάτσα. Συζητούν, κάνουν πως συμφωνούν για το καλύτερο για όλους, ενώ νοιάζονται μη συμβεί κανένα… ντόμινο (το τσουνάμι του εξελίξεων!) και τους παρασύρει, μαζί με τους θώκους της εφήμερης εξουσίας. Αλλοτε μιλούσαν για «πολιτικούς της πεντάρας», τώρα, οι πολιτικοί του ευρώ, πρωταγωνιστούν! Είναι και τα εναλλακτικά «δελτία ειδήσεων» που βρίσκουν τζάμπα θέμα και θέαμα στη νεολαία που ταξιδεύει κατάστρωμα ώς τη Μύκονο, την Πάρο, την Ανδρο, αποβιβάζεται και ποιος να την ξεχωρίσει από τους επιβαίνοντες τα κότερα; Ολοι τα ίδια φορούν. Ενα κουρασμένο μπικίνι, ένα σορτσάκι που παίζει ρόλο τάνγκα, κι όλοι χορεύουν και τραπεζοαναρριχώνται μήπως και τους πετύχει ο φακός της πτωχεύσασας τηλεόρασης! Οσο για τα περιοδικά που ασχολούνται με τις πρωινές κυράδες της TV, τους πρώην και μέλλοντες συζύγους τους, με το ποια περιμένει παιδί από ποιον και ποια βαφτίζει το παιδί μιας αμφίβολης σταρ – ξεχνιούνται κι αυτά, σαν της μιας δραχμής τα γιασεμιά, πάνω στο τραπέζι του κομμωτηρίου. Δύσκολοι καιροί για τη δημοσιότητα, δυσκολότεροι για την επικαιρότητα, όσο για την επιστροφή στο γραφείο – είναι η στίβα με γράμματα και φακέλους επικοινωνίας με τους αναγνώστες που περιμένουν να μας δώσουν μια πληροφορία, τα δικά τους νέα, πολιτιστικά, καλλιτεχνικά, να κριτικάρουν -γιατί όχι;- αυτά που εμείς επισημαίνουμε. Ανοιχτή γραμμή, οικείος ο χώρος, η επιστροφή στη γραφή είναι η μόνη πολυτέλεια που μας επιτρέπεται…