Κλείνω τα μάτια… Και αφουγκράζομαι… Και προσπαθώ να αισθανθώ. Και η ελπίδα είναι Εκεί, για να γλυκάνει την ψυχή και τη σκέψη.
Πριν από λίγο έμαθα ένα από τα πιο όμορφα νέα των τελευταίων ετών! Στην Ηπειρο, λέει, εκεί που χρόνια τώρα κάποιοι με όμορφο πείσμα δίνουν μάχη ζωής και προσφοράς σε άτομα με αναπηρίες – οι άνθρωποι της ΕΛΕΠΑΠ Ιωαννίνων πέτυχαν να εγκριθεί από το υπουργείο Υγείας το φιλόδοξο και άξιο προσοχής και ενίσχυσης έργο της κατασκευής σπιτιών «υποστηριζόμενης διαβίωσης»: Πρόκειται -πληροφορούμαι- για σπίτια κατάλληλα κατασκευασμένα, με τις απαραίτητες υποδομές, ώστε να μπορούν να ζουν σε αυτά παιδιά με αναπηρίες, όταν συμβεί και μείνουν δίχως τους γονείς τους!… Το αρχικό πλάνο αφορά επτά τέτοια σπίτια, με δυνατότητα διαμονής για πέντε άτομα σε κάθε ένα από αυτά. Μου λένε πως είναι το μεγαλύτερο έργο στην Ηπειρο, στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας. Σκέφτομαι ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα έργα κοινωνικής φροντίδας και αλληλεγγύης στην Ελλάδα. Ετσι μού φαντάζει. Και χαμογελώ, καθώς έχω κλειστά τα μάτια. Και αφουγκράζομαι, και προσπαθώ να αισθανθώ την ελπίδα…
Για ν’ ακριβολογήσω, να διατηρήσω την αίσθηση της ελπίδας προσπαθώ. Γιατί σαν απλώσω το βλέμμα τριγύρω, πληγές στο σώμα αυτής της κοινωνίας θα δω, αφορμές αμέτρητες για να ντραπώ -που ζω σε τούτο τον τόπο- θ’ αντικρίσω…
Στα πιο απλά, τα καθημερινά: νέοι να σταθμεύουν τις δίτροχες μηχανές πάνω σε πεζοδρόμια, καθιστώντας αδύνατη την κίνηση όχι μόνο σε άτομα με κινητική αναπηρία, αλλά και σε ανθρώπους με μικρά παιδιά σε καρότσια ή και σε ηλικιωμένους. Οδηγούς να χρησιμοποιούν τις ειδικές διαβάσεις γι’ αναπήρους σαν εξαιρετικές περιπτώσεις ανάβασης στο πεζοδρόμιο και εκεί στάθμευσης του αυτοκινήτου τους, δίχως να πάθουν ζημιά οι ρόδες ή οι αναρτήσεις τους… Επιχειρηματίες (ιδιοκτήτες καταστημάτων κάθε είδους, εστίασης, καφετεριών κ.λπ.) να γεμίζουν τα πεζοδρόμια -ακόμα και τις ειδικά για τυφλούς κατασκευασμένες λωρίδες!- με λογής λογής εμπόδια: τραπεζοκαθίσματα, γλάστρες, διαφημιστικές της επιχείρησης πινακίδες…
Ομως, και στα πιο «σύνθετα», τα κρατικά: πόσες δημόσιες υπηρεσίες, δημοτικές και του κεντρικού μηχανισμού είναι πραγματικά προσβάσιμες σε ανθρώπους με αναπηρίες; Μπορεί ένας συμπολίτης μας που έχει κινητικό πρόβλημα, με άνεση να μεταβεί χρησιμοποιώντας μέσο μαζικής μεταφοράς, από μια περιοχή της πρωτεύουσας σε μια άλλη;
Και με τα σχολεία; Τι γίνεται με την εκπαίδευση; Ποια είναι η κατάσταση (από πλευράς κτιριακής, αλλά και στελέχωσης με προσωπικό) στα ειδικά εκπαιδευτικά κέντρα; Υπάρχει πρόνοια για προσβασιμότητα στα γενικά σχολειά, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν εκεί κάποια παιδιά που δεν είναι ανάγκη να φοιτήσουν σε ειδικά σχολεία;
Και με τους γονείς; Τι γίνεται με τους γονείς που τα έφερε έτσι η ζωή να έχουν παιδιά με αναπηρία; Ποια (υπο)στήριξη έχουν, δεδομένου πως πρέπει να δουλεύουν και έχουν και αυξημένες οικονομικές υποχρεώσεις;
Μπορούμε ν’ αλλάξουμε; Ν’ ανοίξουμε όλοι τα μάτια; Να κάνουμε αυτό τον τόπο, χώρα αξιοπρεπούς διαβίωσης;