Διερωτώμαι πόσο ευκολότερη θα ήταν η ζωή για τους κατοίκους της Γλυφάδας, τους ίδιους που σήμερα ταλαιπωρούνται και εξευτελίζονται στην προσπάθεια να βρουν θέση για ένα δικό τους άνθρωπο στο νεκροταφείο της πόλης τους, αν εφαρμοζόταν η καύση των νεκρών στην Ελλάδα. Αν υφίστατο πράγματι η επιλογή αυτή και ήταν οικονομικά προσιτή, είναι βέβαιο ότι πολλοί θα επέλεγαν την καύση αντί της ταφής, σκεπτόμενοι να γλιτώσουν τους συγγενείς τους από την τελετουργική ταλαιπωρία της κηδείας και, κυρίως, από τη φρίκη της εκταφής των οστών.
Ωστόσο, παρ’ ότι ο νόμος που επιτρέπει την καύση ψηφίστηκε το 2006, χρειάσθηκαν άλλα τρία χρόνια έως ότου ορισθούν με Προεδρικό Διάταγμα οι τεχνικές προδιαγραφές της διαδικασίας· και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι, ώς σήμερα, πουθενά στην Ελλάδα δεν λειτουργεί κλίβανος αποτέφρωσης νεκρών. Η καύση υφίσταται μόνον ως δυνατότητα, την οποία η πολιτεία δεν τολμά να ενθαρρύνει, προδήλως επειδή θέλει να αποφύγει μια σύγκρουση με την Εκκλησία, για ψηφοθηρικούς λόγους. Θέσπισε τη δυνατότητα απλώς και μόνον για να καλυφθεί μια νομική εκκρεμότητα, ίσως μια διεθνής υποχρέωση της χώρας που δεν κοστίζει τίποτε εφ’ όσον δεν εφαρμόζεται. Ομως, η αρνητική στάση της πολιτείας έναντι της καύσης στην πραγματικότητα κοστίζει. Κοστίζει, π.χ., την ξεφτίλα που μοιράστηκαν ο Δήμος Γλυφάδας, το ΠΑΣΟΚ και η τοπική μητρόπολη από την κωμικοτραγική ιστορία της εγκατάστασης αυθαίρετου νεκροταφείου σε αναδασωτέα ζώνη του Υμηττού.
Υποθέτω, όμως, ότι ούτε ο δήμαρχος ούτε η Εκκλησία θέλουν να χάσουν το μονοπώλιο της οικονομικής εκμετάλλευσης του θανάτου από το άνοιγμα της αγοράς· και προτιμούν να γίνονται «μαύρη κωμωδία» στην τηλεόραση, αν έτσι μπορούν να το διατηρήσουν. Αμφιβάλλω αν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ο μητροπολίτης Γλυφάδας όχι μόνον συνόδευε τον δήμαρχο Κ. Κόκκορη στην εξ εφόδου κατάληψη και περίφραξη του αναδασωτέου χώρου, αλλά, παρά την κατακραυγή, την επομένη κιόλας επισκέφθηκε το αυτοσχέδιο νεκροταφείο, ενδεχομένως για να δείξει στους αστυνομικούς, που υποτίθεται ότι εμπόδιζαν την πρόσβαση στον χώρο, ποιος στην πραγματικότητα κάνει κουμάντο εκεί.
Φυσικά, η Εκκλησία δεν αναφέρεται ποτέ στα οικονομικά οφέλη που θα στερηθεί από την ταφή των νεκρών. Εναντιώνεται στην καύση με κύριο επιχείρημα -και ελπίζω ότι το μεταφέρω σωστά- ότι αν κονιορτοποιηθούν τα οστά του νεκρού, δεν θα μπορεί να αναστηθεί την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Για ορισμένους κάτι τέτοιο δεν θα αποτελούσε απαραιτήτως μειονέκτημα, γιατί έτσι ο θάνατος θα ήταν -με τους όρους του Μπέκετ- «το πραγματικό μηδέν, όχι η τετραγωνική ρίζα του -1» ούτε προθάλαμος αιώνιας τιμωρίας. Οσο για εκείνους που φοβούνται για τη θέση τους στον Παράδεισο, νομίζω ότι δεν πρέπει να ανησυχούν. Ο πλάστης θα μπορέσει να μαζέψει από τον κόσμο τη σκόνη των οστών τους και θα αναστηθούν. Για τον δημιουργό του σύμπαντος κάτι τέτοιο πρέπει να είναι παιχνιδάκι…
Λαϊκό πεντάγραμμο
Ο πρόεδρος Καρατζαφέρης ξεκίνησε τον λόγο του με μια βροντή! «Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε έναν εξαιρετικό κίνδυνο, ο οποίος πολλαπλασιάζεται», είπε. Ομως, με μια δραματική αποκλιμάκωση (η οποία δείχνει ότι ο πρόεδρος διαθέτει μια τουλάχιστον ενστικτώδη αντίληψη των βασικών κανόνων της κωμωδίας) κατέληξε σε μια… – καταλαβαίνετε. Ανακοίνωσε, δηλαδή, την προσχώρηση στον ΛΑΟΣ του Κώστα Κιλτίδη. Ωστόσο, μολονότι ουσιαστικά ο πρόεδρος απέδωσε στον προσχωρήσαντα την αξία «εθνικού κεφαλαίου», προτίμησε να τον παρουσιάσει στον Τύπο ωσάν να επρόκειτο για μέλος «λαϊκού σχήματος» σε παραλιακό κέντρο: «Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός καλοδέχεται μια εξαιρετική φωνή του πατριωτικού χώρου», είπε.
Αυτό μπορεί να ήταν ένα υφολογικό ατόπημα, κρίνεται όμως μάλλον θετικό για τον προσχωρήσαντα, υπό την έννοια ότι προδικάζει ότι -αν μου επιτρέπεται η μεταφορά- ο πρόεδρος θα βάλει τον Κ. Κιλτίδη επάνω στο πάλκο να τραγουδήσει και δεν θα τον παραπετάξει στο βεστιάριο ή σε ρόλο λουλουδούς. Αλλωστε, ο Κιλκίσιος πολιτευτής έχει αποδείξει την καλλιτεχνική αξία του τραγουδώντας σε αρκετά σχήματα (Ν.Δ., ΔΗΣΥ κ.λπ.) με τα οποία έχει συνεργασθεί μέχρι τώρα.
Από την πλευρά του, ο καλλιτέχνης συγκινημένος παραδέχθηκε ότι όλη του τη ζωή ήταν ΛΑΟΣ, αλλά δεν το ήξερε: «Φέρω σε όλη τη ζωή μου το ελληνότροπο αξιακό σύστημα που πρεσβεύει ο ΛΑΟΣ». Προέβη δε στη βαρυσήμαντη πρόβλεψη ότι «οι δημιουργικές και παραγωγικές κοινότητες του Ελληνισμού» θα προέλθουν μέσα από την «πλάστρα μήτρα του έθνους», της οποίας όμως την ταυτότητα, παρά την αγωνία του ακροατηρίου του, δεν διευκρίνισε περαιτέρω. Εν πάση περιπτώσει, για να μη σας κουράζω περισσότερο, ήταν φανερό ότι όλοι τους ήσαν πολύ χαρούμενοι για την προσχώρηση Κιλτίδη και, γι’ αυτό, δεν ήξεραν τι έλεγαν…
Φλογισμένα ράσα
Κλείνει μεν η ΕΤ1 (παρεμπιπτόντως, απορώ πώς δεν βρέθηκαν διάφοροι συνδικαλιστές να αντιτάξουν την «ιστορικότητά» της…), ωστόσο η ΕΤ3 διατηρείται και, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, αναβαθμίζεται σε «πανελλαδικής εμβέλειας περιφερειακό κανάλι» (η έννοια «πανελλαδικό περιφερειακό» είναι μια αξιοπρόσεκτη πρωτοτυπία…), με έμφαση στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, αλλά και στην ψυχαγωγία. Ως εκ τούτου, οι πολλοί και ένθερμοι φίλοι της εκπομπής του Μητροπολίτη Ανθιμου δεν έχουν λόγο να ανησυχούν. Η ψυχαγωγική εκπομπή του θα παραμείνει το πετράδι του στέμματος στην πρωινή ζώνη της Κυριακής στην ΕΤ3…
Νέα Πολιτεία
Δεν είναι μυστικό: εμείς οι Ελληνες έχουμε μια ροπή στην ξιπασιά και το μεγαλειώδες. Το πιστεύουμε, το λέμε κιόλας, ότι, για κάποιους λόγους (γνωστούς μόνον σε εμάς και τόσο πολύ γνωστούς ώστε να παραλείπεται η αναφορά σε αυτούς) «αξίζουμε το καλύτερο»! Ο δεύτερος παράγων, που, όσον αφορά το θέμα του σημειώματος, οδηγεί προς το μεγαλειώδες είναι ότι το πόνημα υπό τον τίτλο «Νέα Πολιτεία» (πρόκειται για το υπό προετοιμασία πρόγραμμα της Ν.Δ.) είναι ο ώριμος, καλοκαιρινός, πνευματικός καρπός του π. υπουργού Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη. Υπό την αίγλη του κύρους του Στυλιανίδη, εργάσθηκαν κομματικά στελέχη και 350 τεχνοκράτες, σύμφωνα με την ανακοίνωση, οι οποίοι κατέληξαν σε ένα πρώτο «πλαίσιο προγράμματος για τη Νέα Πολιτεία». Νέα Πολιτεία, ώστε να μη συγχέεται με το ωραίο προάστιο της Πολιτείας ούτε και να μπερδεύει ο κόσμος τη Νέα Πολιτεία του Σαμαρά με την παλαιότερη Πολιτεία του Πλάτωνα…