«Τραγικά και ιερόσυλα κακοποιημένη Σκηνή, Ορχήστρα και Θυμέλη του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου, εν ονόματι της τεχνολογίας: ικριώματα, προβολείς, ηχεία, μικρόφωνα, οθόνη, κονσόλες, και κατάργηση της πρώτης και της τελευταίας κερκίδας. Βέβαια, μόλις σκοτείνιασε λίγο, σβήσαν τα φώτα και ανάψανε τα φώτα της σκηνής, αντιληφθήκαμε πως το σκηνικό ήρθε ατόφιο, μαζί με τα σανίδια της σκηνής, και εκτελέστηκε μεγεθυμένο, ώστε να καταλάβει όλο το κοίλον της αρχαίας ορχήστρας, να καλύπτει την ιερή Θυμέλη, ώστε να φωτίζεται από τα αντιαισθητικά εξαρτήματα του τεχνολογικού εξοπλισμού. Βουβοί παρακολουθήσαμε όλο το δράμα του Ριχάρδου Γ΄-Κέβιν Σπέισι μέχρι και το αδυσώπητο τέλος του, κρεμασμένος σαν σφάγιο, στην τελική σκηνή. Θαυμάσαμε όλον τον θίασο, την σκηνοθεσία, τα κοστούμια, τους φωτισμούς και βέβαια τον Σπέισι στον λόγο του Σαίξπηρ. Ομως, μέσα μας παρέμεινε η πληγή της ασέβειας προς το ιερό Θέατρό μας, ιδίως όταν στις αλλεπάλληλες συνεντεύξεις Σπέισι και σκηνοθέτη Σαμ Μέντες διαβάζαμε ότι «το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου είναι για μας η Βαλχάλα του Θεάτρου».
Η ερμηνεία του σκίτσου από την Ελλη Σολομωνίδη-Μπαλάνου
48" χρόνος ανάγνωσης
