Η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ έλαβε για φέτος τον τίτλο της πιο ισχυρής γυναίκας στον κόσμο, από το περιοδικό Forbes, που καταρτίζει κάθε χρόνο σχετική λίστα (πέρυσι ήταν στην 4η θέση της ίδιας λίστας, ενώ στην 1η βρισκόταν η Μισέλ Ομπάμα). Την ακολουθούν οι Χίλαρι Κλίντον (υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ), Ντίλμα Ρουσέφ (πρόεδρος της Βραζιλίας), Ιντρα Νούι (γενική διευθύντρια της PepsiCo), Σέριλ Σάντμπεργκ (γενική διευθύντρια του Facebook), Μελίντα Γκέιτς (σύζυγος του Μπιλ), Σόνια Γκάντι (ηγέτης του κυβερνώντος κόμματος του Κογκρέσου της Ινδίας), Μισέλ Ομπάμα, Κριστίν Λαγκάρντ (γενική διευθύντρια του ΔΝΤ), Αϊρίν Ρόζενφελντ (επικεφαλής της Kraft Foods), Τζιλ Αμπραμσον (διευθύντρια των New York Times), Lady Gaga κ.ο.κ. Η δύναμή τους κάθε φορά υπολογίζεται με βάση την εξουσία τους, το ακροατήριό τους, το χρήμα που ελέγχουν.
Το ερώτημα είναι, θα έπαιρνε η κ. Μέρκελ τον τίτλο της γυναίκας με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο αν δεν εμφανιζόταν καθημερινά στις διεθνείς ειδήσεις ως ο αντιρρησίας μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών, κυρίως όσον αφορά τα ζητήματα της Ελλάδας και ως πρόσωπο κλειδί στις εξελίξεις στην Ευρωζώνη; Μάλλον όχι, ακόμη κι αν η δεύτερη κατά σειρά σιδηρά κυρία της Γηραιάς Ηπείρου μετά τη Μάργκαρετ Θάτσερ, φέρεται να είναι η πιο ισχυρή ηγέτις της Ευρώπης, επικεφαλής μιας χώρας, της Γερμανίας με αυξημένο πολιτικό και οικονομικό βάρος και τάσεις αναμέτρησης με τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, πρωτεργάτης της γερμανικής επαναδιείσδυσης στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια κ.ο.κ. Στον φωτογραφικό φακό ποζάρει απόμακρη και ανυποχώρητη, Αρια, κυρίαρχη, σχεδόν θριαμβολογούσα για τη νέα γερμανική οικονομική άνθηση, αν και στο εσωτερικό είχε συχνά ήττες.
Δεν αποτελεί τη γυναίκα-πρότυπο του Forbes -ένα ιδιαίτερο «είδος» που γεννά ταυτόχρονα ιδέες, επιχειρηματικότητα, παιδιά, δυναμισμό, προσωποποίηση της γυναικείας υπεροχής σε όλα τα επίπεδα- και δεν ταυτίζεται, σαφέστατα, με το (ανδρικό) υπόδειγμα της γυναίκας που ενώ έφτασε στο υψηλότερο σκαλί της επιτυχίας δεν πρόδωσε το φύλο της και παραμένει γυναίκα δεμένη με τη βιβλική της μοίρα (δηλαδή σε έναν από τους δύο ρόλους της αιώνιας θηλυκότητας -σύζυγος/μητέρα ή σύμβολο του σεξ). Ούτε βέβαια ενσαρκώνει την ενδυνάμωση της ανθρώπινης συνείδησης, που ξεθώριασε με τη ανάρρηση της ύλης στον θρόνο των αξιών. Το πιθανότερο είναι ότι φέτος ξεχώρισε γιατί υψώθηκε με τα «βέτο» της αισθητά πάνω από τη μάζα των ηγετών, ανεξαρτήτως φύλου. Δεν φέρει γυναικεία σφραγίδα, δεν άλλαξε το στυλ και την ηθική της πολιτικής, ακολουθεί το ανδρικό στερεότυπο για το τι συνιστά έναν ηγέτη. Η Μέρκελ, αξιοπαρατήρητη για το πείσμα και την αμφιλεγόμενη ευρωπαϊκή πολιτική της, μεταδίδει στους πολίτες την ισχυρογνωμοσύνη της. Αν ήταν μόνο αυστηρή και συγκρατημένη, δεν θα απασχολούσε ίσως ιδιαίτερα εντός κι εκτός Γερμανίας. Με την εμμονή και τη δαμόκλεια πολιτική σπάθη της κατορθώνει να φανατίζει τους Γερμανούς και να αιφνιδιάζει τους λοιπούς.
Ομως οι λαοί δεν θέλουν πάντα τόση αυτοκυριαρχία. Απαιτούν και μια δημόσια εκδήλωση ανθρώπινου ενδιαφέροντος και κοινωνικής εμπλοκής.