«Η βρύση είναι ανοιχτή. Νερό δεν τρέχει», είπε με τον χαρακτηριστικό τρόπο που διαθέτει ο Γιάννης Κωστόπουλος. Θα μπορέσει η AlphaEuro Bank να υδρεύσει με νέο χρήμα την αγορά; Οταν, με το καλό, τακτοποιηθεί η τριμερής επιχειρηματική συμφωνία, μεταξύ της οικογένειας Al-Thani του Κατάρ, του Σπύρου Λάτση, κύριου μετόχου της EFG Eurobank και της ευρύτερης οικογένειας Κωστόπουλου, θα ξέρουμε κάτι περισσότερο. Σίγουρα, πάντως, θα έχουμε αποφύγει την εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως είχε συμβεί στα τέλη του ’70, με μόνους «αντιστασιακούς» στη δεκαετία του ’80, τους επιχειρηματίες μετόχους της Πίστεως.
Μεταξύ όσων μπορεί να στραβώσουν για την ευόδωση της συμφωνίας δεν είναι πιθανόν να είναι κάποια άρνηση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, στην Αθήνα ή στις Βρυξέλλες. Ο Γιώργος Προβόπουλος, διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κατέστησε και δημοσίως σαφές όσα με κάθε δυνατό τρόπο έχει υποστηρίξει σε κλειστές συναντήσεις, στη διάρκεια του τελευταίου, τουλάχιστον, χρόνου. Σε μια απ’ αυτές, άλλωστε, φέρεται να αναρωτήθηκε: «Είναι δυνατόν, οι μέτοχοι και τα στελέχη των τραπεζών, να περιμένουν πότε θα τους τα πάρει το κράτος;».
Γιατί, είναι αλήθεια, πως ένα εξίσου προφανές, άρα αναμενόμενο, ερώτημα είναι: «Γιατί ένα τόσο καλό επιχειρηματικό σχέδιο δεν είχε σκεφθεί κανείς από τις δύο ομάδες εκλεκτών μάνατζερ να το προχωρήσει όλον αυτόν τον καιρό»; Ευτυχώς έγινε τώρα, προσφυώς, απαντούν οι ηγεσίες των δύο τραπεζών, κοιτώντας διακριτικά σε άλλη κατεύθυνση. Την ίδια απορία πρέπει να είχε, αν και δεν γνωρίζω αν την είχε εκφράσει, ο Τίμος Χριστοδούλου, σημερινός πρόεδρος της Eurobank, παλαιός υπουργός Εθνικής Οικονομίας, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και της Τράπεζας της Ελλάδος, αλλά και ευρωβουλευτής, όταν διαπίστωσε ότι δεν ήταν ο μόνος που συζητούσε με τη διοίκηση της Αlpha.
Βεβαίως, η πρωτοβουλία του Απόστολου Ταμβακάκη, διευθύνοντος συμβούλου της Εθνικής, δεν κατέληξε γιατί, σε σημαντικό βαθμό, είχε εκτεθεί, στα μάτια των Καλαματιανών τραπεζιτών, η αξιοπρεπέστατη εκείνη πρόταση, για εκλεκτικές συγγένειες με την κυβέρνηση, άρα με το κράτος! Αν σε κάτι ταιριάζουν Eurobank και Alpha δεν είναι μόνον στην αρμονία των μεγεθών τους, αλλά στη βαθύτερη πεποίθησή τους ότι ανεξάρτητος είναι κανείς μόνον όταν κρατάει τους πολιτικούς, ικανοποιημένους μεν, αλλά πάντως μακριά από το διοικητικό συμβούλιο.
Ο σχεδιαζόμενος γάμος, λοιπόν, με κουμπάρο το Κατάρ, αποτελεί μια σοβαρή αλλά απελπισμένη άμυνα απέναντι στην επιθετική απομείωση της αξίας και των δύο τραπεζών. Εξέλιξη που, αναπόδραστα, σε όχι μεγάλο χρόνο από σήμερα, οδηγούσε και τη δεύτερη και την τρίτη σε μέγεθος τράπεζες της χώρας, υπό τον έλεγχο του Δημοσίου. Αν όχι ακριβώς του ελληνικού, σίγουρα του ευρωπαϊκού. Ο εφιάλτης ήταν εξαιρετικά ρεαλιστικός για να μην αντιδράσουν. Ο κ. Προβόπουλος είχε δίκιο!
Είναι εξίσου προφανές ότι ο κουμπάρος θα φροντίσει για το μέλλον του νέου νοικοκυριού, πρώτον γιατί το δώρο που παραδοσιακά λαμβάνει για τον ρόλο του είναι πολύ καλό (μέσω της εκατοστιαίας αμοιβής του ομολογιακού και όχι μόνον), αλλά και γιατί ως ήδη μέτοχος της Alpha επιθυμεί να διασώσει τα κεφάλαια που τοποθέτησε το 2008. Οσο για τους υπόλοιπους μετόχους, έκαναν την πολύ απλή σκέψη: «Αν είναι να πάρουν τις τράπεζες οι πολιτικοί, καλύτερα να τις δώσουμε στον εμίρη. Αύριο μπορεί όλα να είναι καλύτερα!»
Μακάρι, σπεύδουμε να προσθέσουμε όλοι εμείς. Αν σε κάτι έχει δίκιο ο κ. Προβόπουλος και όσοι στην κυβέρνηση σκέφτονται μεσοπρόθεσμα, είναι ότι χρειαζόμαστε μεγαλύτερες τραπεζικές μονάδες. Το ίδιο πιστεύουν και στη Φρανκφούρτη. Για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε κυρίως φρέσκα κεφάλαια. Τα οποία, όπως είναι γνωστό, δεν έχουν… πατρίδα. Διότι δεν τη χρειάζονται.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι, πριν κλείσει οριστικά, μια συμφωνία πάντα κινδυνεύει να χαλάσει. Ιδίως αν η Ελλάδα βγει εντελώς «εκτός προγράμματος». Απέναντι στην κρίση, όμως, κάθε επιχειρηματική κίνηση είναι πολύτιμη, γιατί μας δίνει την ελπίδα ότι «μαζί!», μπορούμε να κερδίσουμε.