H δημοφιλέστερη επικοινωνιακή ανοησία της τελευταίας δεκαετίας ήταν αυτή περί του μικρού κυβερνητικού σχήματος, λες και ένας – δύο υπουργοί και μερικές δεκάδες παρατρεχάμενοι λιγότεροι θα βελτίωναν την αναποτελεσματικότητα διοίκησης. Αυτή η ανοησία όμως έγινε ευρέως αποδεκτή και ο αριθμός των υπουργών αναγορεύτηκε σε ακαταμάχητο κριτήριο για το «επιτελικό κράτος».
Για να πειστούν οι πολίτες ότι η κυβέρνηση τηρεί τις δεσμεύσεις για μικρό σχήμα, τον Οκτώβρη του 2009 αναγορεύτηκε σε μείζον κριτήριο ότι ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών θα έπρεπε να είναι κάτω από 40. Επρεπε, λοιπόν, να καταργηθούν υπουργεία και σε αυτή τη λογική υπέκυψε το υπουργείο Ναυτιλίας.
Από οικονομική άποψη, η απόφαση αυτή ήταν τόσο σουρεαλιστική όσο και η κατάργηση του υφυπουργού για τα έσοδα, σε μια χώρα σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Γιατί η ιδιαιτερότητα της χώρας αυτής είναι ο εμπορικός της στόλος. Πόσους οικονομικούς κλάδους έχει, αλήθεια, η Ελλάδα που να απασχολούν πάνω από 400.000 εργαζομένους και να έχουν συνεισφέρει στο ισοζύγιο πληρωμών 140 δισ. δολάρια μέσα σε μια δεκαετία; Πού αλλού έχει η ελληνική άποψη τόσο κύρος και ισχύ όσο στα διεθνή ναυτικά φόρα;
Τότε και τώρα -γιατί ενδιάμεσα το ξανασκέφτηκε- η κυβέρνηση επιχειρηματολογούσε και επιχειρηματολογεί ότι το Ναυτιλίας έχει οικονομικό αντικείμενο και ως εκ τούτου ανήκει στο Οικονομίας, ενώ το Λιμενικό είναι σώμα ασφαλείας και πρέπει να περάσει στην αρμοδιότητα του Προστασίας του Πολίτη. Το επιχείρημα είναι αυθαίρετο. Αν η κυβέρνηση θέλει να μετατρέψει το Λιμενικό σε ακτοφυλακή, τότε ο καθ’ ύλην αρμόδιος είναι το Αμυνας, όπως γίνεται παντού αλλού και στις ΗΠΑ.
Η μεταρρύθμιση έγινε με όλη την προχειρότητα του σχεδιασμού μιας ελληνικής αντιπολίτευσης, αγνοώντας ότι χωρίς το Λιμενικό το υπουργείο Ναυτιλίας δεν μπορούσε να λειτουργήσει και, κυρίως, δεν μπορεί να βοηθήσει την ελληνική ναυτιλία, αφού σε όλες τις κρίσιμες για την ποντοπόρο διευθύνσεις, την τεχνογνωσία την είχαν λιμενικοί υπάλληλοι. Πέρα απ’ αυτό, όσο ισχυρή και αν είναι η ελληνική ναυτιλία χρειάζεται και πολιτική κάλυψη.
Το ότι ήταν λάθος, αποδείχθηκε τον Ιούνιο του 2010, όταν με Προεδρικό Διάταγμα και οι αρμοδιότητες του υπουργείου Ναυτιλίας για την ποντοπόρο ναυτιλία πέρασαν στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Εστω και με θεσμικό σουρρεαλισμό, το λάθος διορθώθηκε, δυστυχώς όμως μόνο προσωρινά.
Στον ανασχηματισμό του μεταμεσονυκτίου, το υπουργείο αποκαταστάθηκε με το βαρύγδουπο όνομα Ναυτιλιακής Πολιτικής, ανακτώντας τις αρμοδιότητες για την ποντοπόρο. Ωστόσο, το Λιμενικό δεν επανήλθε στη βάση του. Πρακτικά έκτοτε το υπουργείο Ναυτιλίας είναι ανύπαρκτο και ίσως ήταν η πλέον ενδεδειγμένη απόφαση ότι μετά την παραίτηση του Χάρη Παμπούκη έμεινε ακέφαλο. Ενδεχόμενο επιστροφής του Λιμενικού δεν υπάρχει, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη υπεραμύνεται με ζήλο των αρμοδιοτήτων του. Κοντολογής, χάριν του επιτελικού κράτους που ξέχασε και την Ακτοφυλακή, η κυβέρνηση αποξένωσε τον πιο δυναμικό οικονομικό κλάδο της χώρας. Παράξενη αίσθηση προτεραιοτήτων, σε μια χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.