Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο, θυμάμαι αναπόφευκτα τη δική μου εισαγωγή στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Κυρίως τις ελπίδες και τις ματαιώσεις που επακολούθησαν. Εχουν παρέλθει 21 ολόκληρα χρόνια από τότε που εγγράφηκα στο Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του Καποδιστριακού, όμως ορισμένα περιστατικά έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου, λες και συνέβησαν χθες. Σταχυολογώ: το πρώτο κιόλας μήνα της φοίτησης ξεκίνησαν κινητοποιήσεις. Ετσι, προλάβαμε να κάνουμε λίγα μαθήματα τον Οκτώβριο και το Τμήμα τέλεσε υπό κατάληψη μέχρι τον Φεβρουάριο. Το πρώτο εξάμηνο χάθηκε, χωρίς να έχουμε πάρει μυρωδιά τι σημαίνει πανεπιστήμιο. Επιπροσθέτως, τα πέντε μαθήματα που δεν διδαχθήκαμε και στα οποία δεν είχαμε την ευκαιρία να εξεταστούμε όταν έπρεπε, μας «καταδίωκαν», σαν χρέος, στις επόμενες εξεταστικές περιόδους.
Οι περισσότεροι διδάσκοντες έμπαιναν στο μάθημα με καθυστέρηση τουλάχιστον μισής ώρας, δύσθυμοι, κουρασμένοι και εμφανέστατα βαριεστημένοι. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που είχαν την έμπνευση, τη φρεσκάδα και τη διάθεση να διδάξουν με σύγχρονο τρόπο. Σχεδόν όλοι οι φοιτητές που πατούσαν το πόδι τους στη σχολή, ήξεραν τις έριδες που ξεσπούσαν μεταξύ των μελών του καθηγητικού προσωπικού, τα αντίπαλα στρατόπεδα που μάχονταν για τις βαθμίδες, τις «φιλίες» με τους φοιτητοπατέρες, τις προσωπικές επιθέσεις, τις πικρίες, τους καυγάδες που περισσότερο ταίριαζαν σε μικρά παιδιά, παρά σε πανεπιστημιακούς δασκάλους. Εις εξ αυτών είχε μάλιστα συντάξει και θυροκολλήσει στη γραμματεία: «Ο κ. τάδε ανακοινώνει ότι θα απουσιάσει την περασμένη Τρίτη». Δεν είναι ότι είχε κάνει γραμματικό ατόπημα. Είχε όντως απουσιάσει την Τρίτη, αλλά το ανακοίνωνε μια εβδομάδα αργότερα, για να μη χάσει την αμοιβή του, σύμφωνα με τον Κανονισμό.
Το αποκορύφωμα, ήταν η βιβλιοθήκη της σχολής: ράφια ντέξιον με αταξινόμητα βιβλία, με έναν βιβλιοθηκάριο – δημόσιο υπάλληλο που διορίστηκε στη θέση τυχαία, και επομένως δεν γνώριζε λέξη γαλλικά! Μη μπορώντας να εξυπηρετήσει τους φοιτητές, ο δύστυχος καθόταν σε ένα γραφείο σε προκωματώδη κατάσταση από την αφόρητη πλήξη, παρέα με ένα ραδιοφωνάκι που έπαιζε μονίμως λαϊκά.
Το κυλικείο της Φιλοσοφικής ήταν συνήθως κατειλημμένο από τα γνωστά τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων. Οι εκπρόσωποί τους διέκοπταν συχνά τις παραδόσεις, κάνοντας ανακοινώσεις για εκλογές, εκδρομές και ό,τι άλλο κατέβαζε ο νους του ανθρώπου.
Χρειάστηκε να πάω στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών με το πρόγραμμα ανταλλαγής Erasmus, για να καταλάβω πώς κάνουμε χρήση υπολογιστή, πώς συντάσσουμε μια βιβλιογραφική λίστα, πώς γράφουμε μια εργασία με ακαδημαϊκή γλώσσα και αναφορές σε άλλες μελέτες. Ακολούθησε ένα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο και μια υποτροφία για τις ΗΠΑ, που με έκαναν να γελάω πικρά, κάθε φορά που θυμόμουν τα ελληνικά μου φοιτητικά χρόνια.